Keuzes en consequenties

Mijn ziel kent meerdere harten. Zo voelt het zo nu en dan voor mij. Een ander zal denken waar heeft ze het over? Maar diegene die in een soortgelijke situatie verkeert, en zo'n emotie-mens is als ik, weet wat ik bedoel. Ik koos 24 jaar geleden voor de liefde, en verdeelde daardoor mijn gezin in tweeën. Spijt ken ik niet, wel een diep en stil verlangen naar harmonie, naar heelheid, naar eenheid. Mijn keuze van destijds houdt in dat geborgenheid en thuis zijn, regelmatig vermengd is met een stil gemis.

Ik ben realistisch genoeg om te weten dat als ik anders had gekozen er een andere verdeeldheid in mijn hart zou zijn ontstaan. Dan zou ik me altijd hebben afgevraagd hoe het zou zijn geweest als ik wel voor de liefde had gekozen. Ik voel nog steeds warmte voor mijn ex, hij heeft en houdt een speciaal plekje in mijn hart. Maar met Rob leerde ik de liefde kennen, welke ik nooit had gevoeld voor de vader van mijn kinderen. 

Als ik dus had gekozen voor mijn ex, en de heelheid en geborgenheid van mijn gezin, zou mijn hart nooit meer heel zijn geweest. Ik denk wel eens dat gemigreerde personen ook zoiets voelen. Zich nooit meer helemaal thuis voelen in hun geboorteland maar het tegelijkertijd voor altijd missen.

Ik weet dat ik met deze overpeinzingen een beeld schep van een ideaal gezin, welke waarschijnlijk voor maar weinigen is weggelegd. Zelfs voor diegene die gezin en man gewoon bij elkaar weet te houden.

Waarom houdt het me de laatste tijd toch weer zo bezig vraag ik me af?

In de tijd dat mijn keuze speelde had ik een vriendin in eenzelfde situatie. Zij koos uiteindelijk voor haar gezin. We zijn elkaar al heel lang fysiek uit het oog verloren, maar ik denk weer regelmatig aan haar. Omdat ik zijdelings nog wel over haar hoor. Over een ideaalplaatje welke zij (of creëer ik dat?) schept. Want langzaam ontvouwt zich rondom haar leven een beeld van kleinkinderen, heelheid en harmonie.

Ja natuurlijk weet ik écht wel dat het voor een groot deel buitenkant is. En dat zij op onverwachte momenten óók gemis voelt naar iets wat nooit meer terugkomt. Beiden genieten we het leven van onze keuze, met altijd een stil verlangen naar….

Met Rob heb ik overigens een goede deal gemaakt; In een volgend leven ontmoeten wij elkaar weer. Niet té jong, dus na eerdere relaties en ervaringen, worden dan geliefden en krijgen samen kinderen.

Geborgenheid, eenheid en harmonie, een utopie of tóch een mogelijkheid?

Met een knipoog van Manon

NAAR AL MIJN BLOG-SCHRIJFSELS

strand.jpg