Oppasoma

Oma worden, het was nooit aan mij, maar aan mijn kinderen. Ik zag vriendinnen hun kinderen pushen om kroost te maken, maar ik bemoeide me niet met een beslissing die niet de mijne was. Na de borstkanker liep ik met mijn 2 dochters door Maastricht en Innig gearmd liepen we rijen kindernamen te verzinnen, want ik was weer gezond en heb daar plechtig moeten beloven om minstens 80 jaar te worden om oma te kunnen zijn van hun toekomstige ukkies. Met 5 kinderen en de kans op een dubbele hoeveelheid kleinkinderen riep ik al heel lang; als het ooit zover is graag oma, maar geen oppasoma. Maar wel voor alles wat daarbuiten valt; ziekte-zeer-een helpende hand-feestjes-logeren- en 'broodnodigeoudersoplaadvakanties'. Dit laatste hadden we de afgelopen week. 6 nachten mochten we oppassen en vanavond is het laatste nachtje ingegaan. De jongste van net 1 jaar met haar grote donkere kijkers waar ze mee kan bespelen als een toverfee ligt in dromenland en de lieve kleine man van 2,5 met zijn ingetogen karaktertje doet gewassen en gepoetst in alle rust nog een puzzel met opa. Ik besef wat een eer het is dat ze ons zijn toevertrouwd, en ik ervaar het dan ook als een fantastisch cadeau. Het knuffelen, de aanhankelijkheid, de liefde, de schaterlach; het observeren van Ruud die zich heeft ontpopt als fantastisch leuke opa! Morgen gaan we weer ruimen, wordt het huis weer van onszelf en gaan we dagen lang broodnodig bijslapen. Maar jeetje mina ik mis ze nu al!

Liefs Gerda Manon