Wat te doen na een okseltoilet?

Wow!!!

Ja ik heb het ooit geweten maar was het even vergeten. En nu het opnieuw onder mijn aandacht werd gebracht verschijnt op mijn netvlies direct weer dat beeld bij het bloedinteressante body-worlds in Amsterdam. Al die ontelbare hoeveelheid lymfevaten werden daar als kleur in kaart gebracht. En als je al die vaten achter elkaar legt bereikt het een totaal van zo`n 200.000 km! Ja echt, 200.000 aan ki-lo-meters!!

Ik ben een aantal van die lymfevaten kwijt, ze hebben bij mij een okseltoilet uitgevoerd zoals dit ook wel wordt genoemd. Rare naam eigenlijk als je er op gaat broeden. Een toilet in je oksel. Als je je echter verdiept in de taak van ons lymfestelsel is het een heel treffend vergelijk. Je lymfestelsel filtert van alles uit je lijf wat er niet hoort, het is het riool in ons lichaam. En zonder dat riool kan iedereen bedenken dat er heel wat mis kan gaan. Want waar moeten de afvalstoffen dan door worden afgevoerd?

Gek eigenlijk dat ik me daar voorheen nooit in heb verdiept, ook niet toen men mij adviseerde mijn lymfe in mijn oksel te verwijderen. Ik ging er gewoon van uit dat dat het beste voor mij was en het lichaam heel gemakkelijk weer nieuwe manieren weet te creëren volgens de chirurg. En ik geloofde hem..

Achteraf gezien heb ik het langste en meeste last gehad van het missen van mijn klieren. En ging ik me er pas in verdiepen. Achteraf pas…
 
Via mijn oksel zijn er zoveel mogelijk klieren uitgetrokken omdat zij  mogelijk kankercellen zouden kunnen bevatten. Er was namelijk een minuscuul klein celletje gevonden in de poortwachtersklier die al verwijderd was voor onderzoek. En dan volgt automatisch het advies álle klieren in je arm te verwijderen.

Ze waren allemaal schoon. Gelukkig. Terwijl er nu wel eens door mijn gedachten vliegt: Is het eigenlijk niet logisch bij kanker dat daar iets van in het riool wordt gevonden? Om afgevoerd te worden? Als ik er nu weer voor zou staan zou ik het naadje van de kous willen weten en hoogst waarschijnlijk een andere beslissing nemen.

Maar goed, na het verwijderen bemerkte ik aan den  lijve hoe ik ze miste. Want wat heb ik een last gehad van die arm. Een dood gevoel en pijnlijke  tintelingen waarbij ik niet meer wist hoe ik moest zitten of liggen. Dagelijks masseerde mijn lief mijn arm en schouder wat tijdelijke verlichting bracht. De eerste dagen na de amputatie konden de afvalstoffen niet weg en hoopte dit zich op tot een borst van vocht onder het litteken, welke tot 3 maal toe in het ziekenhuis met een naald moest worden geholpen om te worden afgevoerd.

Een vriendin die een jaar voor mij hetzelfde heeft doorlopen adviseerde mij direct een afspraak te maken met een fysiotherapeute gespecialiseerd in lymfeverwijdering met amputatie. En niet te wachten tot ik klachten zou krijgen zoals de artsen adviseren. Zij masseerde, ik leerde van haar hoe ik dagelijks kon oefenen mijn verkorte spier weer op te rekken, zij legde mij uit wat het doodenge ‘knappen’ van de ‘lege’ tunneltjes was, die waren ontstaan na het verwijderen en daarna ‘verkalkten’ en letterlijk afbraken vanaf  mijn oksel tot aan mijn pols toe. Ik ben haar nog alle dagen dankbaar voor haar adviezen die ervoor zorgden nu nagenoeg geen last meer te hebben van mijn arm. Ik doe er alles weer mee, heb geen vochtophopingen of oedeem-arm, en slechts nog een zwaar gevoel en tintelingen bij omslag van het weer.

Als ik nu het artikel doorlees van Marjolein schiet dit allemaal weer door mijn hoofd en herinnering.
En hoe goed zou het zijn als meer vrouwen zich zouden verdiepen in de werking van organen voordat we geadviseerd krijgen iets te verwijderen!

Lees hier over het lymfestel en wat te doen als je ze moet missen.  

Met een vitale groet van Gerda Manon.