Dat mijn ervaring iedereen een gezonde en hoopvolle toekomst mag brengen

Tussen angst en hoop

27 november 2009

Weken leef ik zonder. Dagen zweeft het aan de oppervlakte. Tot het me ineens te pakken krijgt. Wat doet het met mij, als de kanker in mijn familie zodanig huishoudt dat het afscheid nemen van dierbaren bijna een gewoonte wordt? Wat doet het met mij, als ik onder de douche mijn warme zachte borsten omvat en voor de zoveelste keer nieuwe oneffenheden gewaar wordt?

Mijn zus, 7 jaar eerder

2002

In het ziekenhuis zat ik met mijn zieke zus Marry in de wachtkamer. Onze jongere broer was nog maar net overleden aan de ziekte Non-Hodgkin en we konden het nog maar nauwelijks geloven. Marry hing haar jas aan de kapstok en kwam schoorvoetend op de lege stoel naast me aan geschuifeld. Haar stokken echoden door de gang. Het is een geluid dat levenslang in mijn zijn zit opgeborgen.
Ik keek om me heen. Broodmagere mannen en vrouwen met witte ingevallen gezichten. Sjaaltjes, slecht zittende pruiken, glanzende schedels. Handen friemelend aan papieren zakdoekjes. Schonkige billen heen en weer schuivend op keiharde stoelen.

De behandelend arts nam het dossier ter hand. Hij vuurde zijn routine vragen, deed zijn dito onderzoek, schreef zijn bevindingen in het dossier en gaf de papieren aan mijn zus mee, op weg naar de volgende chemo kuur. 
"Heeft de ziekte van mijn zus ook consequenties voor mij dokter?" Voor het eerst keek de man mij van boven zijn leesbril aan. 
"Komen er meerdere gevallen van borstkanker voor in uw familie?" Ik schudde ontkennend mijn hoofd. "Nee, maar wel vele andere soorten kanker. Dit maakt mij soms bang." 
Hij pakte een volgende dossier op en sloeg het open. "Verschillende soorten kanker schuiven we onder de noemer toeval. U heeft niet meer of minder kans om kanker te krijgen dan ieder ander." Zijn blik gleed naar de naam van het dossier op zijn bureau en hij riep: "Volgende patient!"

7 jaar later

10 november 2009

Met mijn blote voeten in de warme badmat gedrukt sta ik in de badkamer. Ik heb redelijk geslapen vannacht. Een aantal keren werd ik wakker en kon ik de opkomende paniek weg mediteren. Daarna viel ik toch weer in slaap. Mijn man Rob is al beneden, ik hoor hem praten met een werkman die de watermeter komt verwisselen. Het leven gaat gewoon door.
Ik bekijk mijn naakte lichaam in de grote spiegel boven het badmeubel. Rechte brede schouders, lange armen, de welving van mijn borsten. Warme zachte borsten. Ik bekijk aandachtig de ingetrokken tepels, de oorzaak dat ik er nooit mijn kinderen mee kon voeden. Ik wrijf met mijn wijsvinger over het deukje in mijn linkerborst wat een litteken verraad. Zeven maanden zwanger van mijn tweede kind was ik, toen na drie maanden controle de knobbel in mijn borst toch werd weggehaald. Goedaardig, Goddank. 

Mastopathische borsten

In de jaren die ik menstrueerde waren mijn borsten steevast gevoelig, bobbelig, en onrustig, medisch genaamd; mastopathie. Ik heb ze menig keer vervloekt bij het ontdekken van een nieuwe en pijnlijke oneffenheid. Het maximum cystes dat ooit werd geteld was twintig. De laatste twee jaar, na het stoppen van de menstruatie, kwamen ze eindelijk tot rust. Geen bobbels meer, geen pijn meer, geen onrust meer. Eindelijk kon ik gewoon als vrouw genieten van mijn borsten. Tot twee weken geleden. 

Geplette borsten

De mammografie gisteren. Daar stond ik weer, mijn borsten geplet tussen de platen van het röntgenapparaat. De tranen sprongen me in de ogen van de angst dat het dit keer misschien.... Ik wil dit niet meer, dacht ik nog opstandig. 
Ik omvat mijn rechterborst en betast het gebied links van de tepel. Ik voel het gaatje op de plek waar gisteren de biopsie werd verricht. Uiterst zorgvuldig en pijnloos ging de arts te werk.
De doortastendheid van de arts, haar verontrustende blik, en haar vernietigende woorden. Terwijl de angst door mijn lichaam vlamde, en de tranen onafgebroken over mijn wangen stroomden was ik maar met een ding bezig. Hoe vertel ik dit mijn kinderen? Mama!

Paniek 

De kinderen weten het inmiddels en mijn paniek groeit. Hoe vertel ik mijn lieve mama van bijna tachtig, dat haar derde kind nu ook kanker heeft? 
Ik staar naar mijn spiegelbeeld. Naar mijn nu nog ongeschonden lichaam. Hoe lang nog?
Donderdag zal ik de definitieve uitslag horen. 

12 november 2009

Alsof ik naar de slachtbank wordt geleidt, zo zenuwachtig schuifel ik op de stoel in de wachtkamer heen en weer. Ik ben misselijk, kotsmisselijk. Nog steeds kan het een vergissing zijn, kan ik straks te horen krijgen dat het er weliswaar zeer verdacht uitzag maar dat het wonder boven wonder toch goedaardig is.

Het is kwaadaardig. Ik sla mijn handen voor mijn gezicht, moet bijna overgeven van ellende. Robs armen zijn om me heen. Zijn gezicht ziet grauw. We wisten het maar toch. Ik denk aan Sem en Mirte die me de laatste dagen zo tot steun zijn met hun rustige aanwezigheid. Ik denk aan Zoey die het weigert te geloven en aan haar angst die ik achter haar lach en haar hoge ademhaling bespeur. Aan Lynn die me vorsend en met een door angst vertrokken gezichtje opneemt. Aan mama die ik het morgen moet gaan vertellen.

De arts houdt een technisch verhaal. Borstbesparend, ik veer op, strijdvaardig. Ik wil een amputatie van beide borsten, rust. Hij kijkt me weifelend aan. Een chirurg snijdt niet in gezond weefsel legt hij uit maar onder mijn vasthoudendheid gooit hij het vanmiddag in het overleg met de andere chirurgen.
Een vergadering over mijn borsten.

Hij legt uit hoe ze dinsdag de poortwachters klier onder lokale verdoving gaan verwijderen. Is die schoon dan volstaat een borstamputatie, zo niet dan worden met de amputatie ook de andere klieren verwijderd.

De mammacare

Een bezoek aan de mammacare volgt. Schatten van verpleegkundigen, onmisbaar in de aandacht voor het emotionele aspect. Ik hou opnieuw een pleidooi voor een amputatie van beide borsten. Rob valt me bij. Hij staat volledig achter me. Het pleidooi geeft me kracht en vastberadenheid in wat ik wil. Ik kijk naar Rob, en naar mijn trillende handen.

Mag ik wakker worden? Alsjeblieft? 

Donderdag 12 november 2009

Slap van het lachen

De kinderen zijn bijgepraat, we hebben gegeten en gelachen met elkaar. Lynn geeft me als ervaringsdeskundige adviezen om tiet-loos een decolleté te laten lijken en we liggen slap aan tafel om de manier waarop ze dit presenteert. Ik bel mijn vriendin Trudy, of zij en Jan kunnen komen vanavond. Het is even stil, en zonder enige tegenvraag antwoordt Trudy: "Ik moet even iets regelen, dan zijn we er!" Ik moet overal om huilen. 
De deurbel gaat, mijn ex en zijn vrouw staan met een bos bloemen voor de deur. Mijn ex neemt me in zijn armen; "Potverdorie! We moesten even komen." Zijn vrouw huilt met haar armen om ons heen een potje mee. 
Ik pluk Zoey uit mijn praktijk. Stilletjes zit ze daar met haar jas aan te huilen. "Ben jij helemaal betoeterd," zeg ik quasi streng. "Hier komen jij, samen delen lieverd!" Ik sla mijn armen om haar schokkende schouders. 
Trudy en Jan arriveren en ik vertel ze het nieuws. Armen om me heen, verschrikte gezichten, tranende ogen. Huilen en lachen zit vanavond heel dicht bij elkaar. De koffiepot draait overuren.

Dinsdag 1 december 2009

De postbode met de zonnestralen 

De postbode weet niet wat hem gebeurt deze weken. Dag na dag zijn de wensen, kaarten, schrijfsels, gedichtjes, en positieve stralen niet aan te slepen. Iedere dag opnieuw word ik erdoor gedragen. Sem en Mirte zijn met hun rustige aanwezigheid een grote steun. Ze gaan stilletjes hun eigen gang, zetten koffie, doen boodschappen, en koken. Ze staan zo dichtbij dat ik het niet genoeg kan zeggen: Kanjers zijn het allebei! Net als de andere kinderen: De zonnestraaltjes, het kado via bol.com: een boek en kaarten over helende engelen, gestuurd door Zoey. Lynn die me alle dagen belt en sms`t. De jongens van Rob die door griep niet konden komen maar bijna dagelijks contact opnemen. Mijn lieve mama die met de bus een soort wereldreis onderneemt om bij me te zijn.  
Ik word gedragen door liefde.

De poortwachtersklier

Na de vernietigende uitslag, zijn de eerste handelingen twee weken geleden verricht. Ik kreeg radioactieve vloeistof ingespoten om de schildwachter oftewel poortwachtersklier te traceren. De dag erna is de poortwachtersklier klier onder lokale verdoving verwijderd. Ik zag er enorm tegenop, maar achteraf viel de ingreep mee. Weinig pijn gevoeld, slechts de inspuitingen waren pijnlijk. 

In discussie 

Wat echter als een nachtmerrie terugkomt is de discussie over de amputatie van beide borsten die vooraf ging aan de ingreep. De vrouwelijke chirurg van dat moment is er pertinent tegen, en weigert toestemming te geven. Ondanks mijn getoonde respect en begrip voor hun standpunt, ondanks mijn voorgeschiedenis, ondanks mijn ingeschakelde huisarts die bevestigd heeft dat dit geen beslissing uit emotie is, ondanks mijn vraag waarom een vrouw met grote borsten een borstverkleining en een vrouw met kleine borsten moeiteloos een borstvergroting mag ondergaan, ze bleef bij haar beslissing. Ik barstte in huilen uit voor de ingreep werd verricht. 

In eerste instantie kwam de uitslag van de klieren als een koude douche. Er zijn geen uitzaaiingen gevonden maar wel minuscuul kleine celletjes die betrekking hebben tot het kankergezwel. Door de hedendaagse technieken kan men veel meer traceren dan pakweg 5 jaar geleden, en voor die tijd hadden ze deze cellen niet kunnen opsporen en de uitslag als schoon betiteld. Ze weten ook nog niet precies wat die cellen betekenen, het kan zijn dat de klieren deze cellen als indringers oppakt, inkapselt en ze opruimt. Omdat ze dit echter niet met zekerheid kunnen zeggen, halen ze toch de andere klieren ook weg samen met de borst. Met dit celletje is er misschien geen reden voor chemo (afhankelijk van het soort gezwel). Dit is echter allemaal pas definitief te beoordelen als de tumor en andere klieren zijn bekeken op soort en cel. Ik heb inmiddels 3 verschillende chirurgen gezien en gesproken, alle verpleegkundigen van de mammacare en overal pleit ik voor amputatie van beide borsten. Ook geef ik aan geen chemo te willen.

Ik krijg eindelijk groen licht voor een amputatie van beide borsten.

Angst en vertrouwen

Zo nu en dan komt de angst als een windhoos om de hoek kijken, toch weet ik dit steeds nog om te zetten in het sterke en positieve gevoel van vertrouwen dat ik erop tijd bij ben. En dat ik na een aantal slopende weken in mijn handen knijpend ontwaak uit deze nachtmerrie.
Morgen twee december om tien uur word ik in het ziekenhuis verwacht. Van half een tot half drie is de operatie gepland. 
Vandaag had ik een heerlijke dag na een aantal wisselende dagen. Boosheid, verdriet, angst,  onrust. Ik heb alle emoties doorlopen. Vannacht goed geslapen en tussendoor diep over veel nagedacht. Wat wil ik?!
En vandaag op die mooie zonnige windstille dag zijn Rob en ik naar het Bergense bos geweest, waar we een flink stuk gelopen hebben. We hebben over alle dingen gepraat waar ik over heb nagedacht, Rob staat volledig achter me en dat geeft me rust.
Ik ben klaar voor morgen.

4 december 2009

Het bh- tje wat ik in mijn handen heb kochten Rob en ik van de zomer in Oostenrijk. Met niets anders aan mijn hoofd dan intens gelukkig zijn en de voor de deur liggende fase/emotie van het lege nestsyndroom. Wat verlang ik terug naar die enige zorg. Een zorg waar ik me nooit meer druk om zal maken. 
De mamacare verpleegkundige helpt me met aantrekken, Rob sluit de haakjes op mijn rug. De verpleegkundige stopt de tijdelijke protheses in de cups. Ze vullen de helft. Het doet pijn op de wonden. 

Het meisje van vroeger

In de grote spiegel zie ik mijn spiegelbeeld. De half lege cups. Ik zie het meisje van negen dat ik ooit was met de bh van haar zus gevuld met zakdoekjes. Mijn ogen zijn opengesperd, ik zie de schok erin weerkaatsen. "Uit alsjeblieft, mag hij alsjeblieft uit?" mompel ik. "Ik wil naar huis.." 
Ik mag naar huis vandaag. Woensdag geopereerd, vrijdag mijn ontslag. Na om de drie uur te zijn gecontroleerd op bloeddruk, temperatuur, hartslag, ademhaling, zuurstof en wondinspectie word ik geacht de verantwoording zelf weer te nemen. Heerlijk naar huis, ik verlang intens naar die veilige vertrouwde omgeving, tegelijkertijd vind ik het eng.

Naar huis

Sem en Mirte rijden me in een rolstoel naar de uitgang. Ik zie Robd en de auto door de glazen draaideuren al staan. Ik haal diep adem als ik de buitenlucht voel prikkelen. Mijn adem stokt. Een volle kankerverwekkende hap rook vult mijn longen. Links en rechts van de draaideuren staan rokende mensen.
De autorit is geen pretje. De bank in de kamer een weldaad. Hij is koninklijk opgemaakt als bed, overtrokken met een engeltjes dekbedovertrek, zelfs aan een kussen onder mijn rechterarm is gedacht. Ik vlei mijn hoofd tegen het kussen en moet verschrikkelijk huilen.

5 december 2009

Ik heb gedoucht, zittend op een badkruk heeft de warme douchestraal mijn beurs aanvoelende rug doorbloed en versterkt. Rob droogt me af, ik bet voorzichtig de wonden. Samen kijken we in de spiegel. Het begint al te wennen. Ik ben zo verschrikkelijk blij met Rob en zijn bij hem horende reacties dat ik ervan huil. 
Ik blijf emotioneel, huil samen met mama, met mijn kinderen Lynn, Sem en Zoey. `s Middags met mijn bonuszoon, en een goede vriendin. Ik deel mijn angsten en tranen en langzaam komt mijn kracht weer een beetje terug. Ik kijk naar beneden, naar het hemdje over mijn platte lijf. Ik ben in evenwicht. De kanker is weg. Wat een opluchting. Ik denk aan een nummer van de overleden Ramses Shaffey. 
Hoog Manon, kijk omhoog.

Dinsdag 8 december 2009

We zijn net terug van een duinwandeling van een half uur. De rust en frisheid in het bos sla ik diep in me op. De genezing zet wonder snel in, en ik voel mij iedere dag zoveel beter dan gisteren. De positieve krachten bundelen zich samen en dat gevoel hou ik vast met alle hoop en vertrouwen op weg naar de uitslag volgende week dinsdag 15 december.

Ik blijf omhoog kijken.

Donderdag 17 december 2009

Vijf jaar getrouwd

Vandaag zijn Rob en ik precies vijf jaar getrouwd: In het kerkje van Konigsleiten, met al onze dierbaren.We zouden ons lustrum opnieuw in het winterswitte Konigsleiten vieren. Met de kinderen, vrienden en familie verheugden we ons al maanden op de reunie.

Hoe anders kan het lopen in het leven.

Met de kinderen en mama rijden we deze avond gewoon in Nederland over wit besneeuwd asfalt op weg naar restaurant 'Lekker Puh' in Groet. We hebben veel te vieren en niet op de eerste plaats ons vijfjarig huwelijk. 
De kanker is weg, mijn verwijderde klieren zijn schoon, de tumor is hormoongevoelig in de minst agressieve categorie. Er volgt nog een afspraak met de oncoloog. Ik weet al dat ik een eventuele chemo ga weigeren. Dus ik verkondig aan ieder die het wil horen: Nabehandeling hoogstwaarschijnlijk niet nodig. 
Ik kijk de kring rond. Blije gezichten, tranen van opluchting. We zijn ontwaakt uit een nachtmerrie. Mijn geest wil sneller dan mijn lichaam toelaat, een volgend moment kan hij niet bevatten wat er allemaal is gebeurd. De tijd wordt opnieuw mijn vriend. Een toekomst! Mijn blik dwaalt af naar buiten. Dikke sneeuwvlokken dwarrelen zigzaggend naar beneden.

4 januari 2010

Ineens andere uitslagen, huh?

Bij de oncoloog is de adviserende behandeling: Chemo en hormoonbehandeling.
De hormoongevoelige tumor categorie 1 is in de gegevens plotsklaps veranderd in categorie 2. Ik verschiet van kleur. Hoe kan dit? Verontrust stel ik de vraag. Zijn antwoord is: "Soms stellen we na een vergadering met de oncologen dat we de agressiviteitgraad hoger bij." De logica ervan ontgaat me volkomen. Ik ben zo uit het lood geslagen dat ik niets weet te vragen. Ook Robs gezicht straalt ongeloof en geschoktheid uit. 

Mijn levenskansen in procenten

De oncoloog schotelt ons een grafiek voor op zijn scherm. Hij voert gegevens in als: hormoongevoelig, categorie 2, leeftijd, en daar komt het advies en protocol uitrollen en mijn overlevingskansen in procenten. Ik schud mijn hoofd en weiger gedecideerd chemo, ondanks alle redenen die hij aanvoert het wel te doen.
Ik wil geen chemo!

De volgende discussie

En daarmee begint de volgende discussie en strijd. Ik zeg na te willen denken over hormoontherapie vanwege de bijwerkingen zoals botontkalking. De oncoloog schudt gedecideerd zijn hoofd en schrijft het recept al uit.
"Als u geen chemo wilt moet u echt hormoontherapie. Daar heeft u eenvoudigweg geen keuze. Om de bijwerkingen in de gaten te houden meten we de dichtheidsgraad van uw botten, en over 2 maanden nog eens. Dan kunnen we daar medicatie voor geven om de botontkalking te remmen." 
Ik heb niet de moed de man tegen te spreken. Ik ontmoet Robs ogen in een geruststellende blik, we praten er straks samen over, je moet niets! Als we de spreekkamer van de oncoloog verlaten maak ik geen afspraak bij de assistente en loop met het recept in mijn hand het ziekenhuis uit.

Mijn uiteindelijke beslissing

Na veel nadenken, na veel gesprekken met Rob en met mijn huisarts, na allerlei omzwervingen via internet over een mogelijk alternatief middel als hormoontherapie, na diep in mijn ziel te hebben gekeken besluit ik mijn hormoonhuishouding niet in de war te laten brengen. 
Ik schrijf een brief in drievoud en geef ze persoonlijk af bij de oncoloog, de mammacare en de chirurgen.

De brief

Vrijdag 8 januari 2010

Geachte,

Na 4 januari 2010 bij u op consult te zijn geweest stond de draaimolen in mijn hoofd niet stil. Een draaimolen die wikte en woog, en als de molen gedraaid had weer opnieuw aan zijn rondje begon. 
Ik ben een vrouw die leeft in het nu, en bij wie kwaliteit van het leven voorop staat. Er zijn me van dichtbij vele dierbaren ontvallen aan verschillende soorten kanker. Met de Chemotherapie begon hun ziekte pas echt. Ziekte, zeer, en heel veel bijwerkingen waar een buitenstaander geen weet van heeft, tot hij zo dichtbij staat als ik stond. Een algeheel gevoel van malaise, langzaam vervallend in uitgemergelde lichamen, tot de dood onomkeerbaar was. Dit steeds maar weer van zo dichtbij te hebben meegemaakt, heeft me, hoe kan het ook anders, gevormd. Het heeft me ook geleerd dat kanker in mijn familie meer kans krijgt te ontstaan en zich te ontwikkelen dan bij andere families. Mijn theorie is de volgende: ons rehabilitatiesysteem werkt minder dan zou horen. 
Met dit gegeven, heb ik leren leven in het nu. Gezond leven en eten, veel bewegen en genieten van de dag van vandaag. Van mijn gezin, van mijn leven, van de natuur.
Ik heb natuurlijk veel nagedacht over eigen leven door al die zieken en doden. Wat zou ik doen als de kanker mij zou overkomen? Ik wist toen al heel zeker wat ik nu in de praktijk breng: Alles wat in mijn vermogen zou liggen zou ik aanpakken, zonder dat mijn leven aan kwaliteit zou inboeten. Bij borstkanker zou ik beide borsten willen laten amputeren, klieren verwijderen waar nodig zou zijn. Maar ik zou nooit, zoals ik me in de gezegende fase van gezondheid kon bedenken, laten overhalen tot Chemo therapie. Geen levensverlenging bij uitzaaiingen, geen Chemo in de vorm van preventie. Niet dat toch al niet zo goed werkende rehabilitatiesysteem teniet doen zodat een andere cel de kans zou krijgen tot een foute deling en mijn systeem niet bij machte zou zijn dit te herstellen.

Ik kreeg helaas ook borstkanker. En met de kanker ontstond een enorme vechtlust en zekerheid in me. Ik ging niet mijn broer, zus, vader en neefjes achterna! Ik was op tijd, dat voelde ik in alle vezels van mijn lijf! En met de ellende van altijd terugkerende cysten in mijn onrustige borsten wilde ik eindelijk rust.
De maatregelen die ik hieruit voortvloeiend wilde nemen zijn genomen, mijn borsten zijn geamputeerd, de klieren verwijderd. De tumor is uit mijn lijf, in twee klieren een microcel gevonden, de rest was schoon.

Natuurlijk wilde ik alle adviezen, percentages, en behandelplannen van de artsen horen. Zonder dit zou ik geen weloverwogen beslissing kunnen nemen over mijn lijf, en over het behandelplan waar ik uiteindelijk over mag beslissen. Maandag heb ik u aangehoord en het gesprek met u, alle voor en tegen`s, ervaringen uit het verleden, mijn blik in de toekomst, hebben lang in mijn hoofd rondgetold.

Mijn beslissing is op al deze zaken gebaseerd. 
De winst die u me biedt op langere termijn met het advies tot Chemo en hormoonbehandeling is me in verhouding met verlies aan kwaliteit op korte termijn, te weinig. De beslissing omtrent Chemo stond voor mij al vast, maar over de Hormoontherapie heb ik lang en goed nagedacht. De ervaring met hormonen in het verleden weegt hierin beslist mee. Pilgebruik maakte me depressief, haalde me flink uit evenwicht, en zorgde zelfs voor aanvallen van gezichtsuitval. Ik heb verschillende soorten gebruikt, ik knapte pas op toen ik er mee stopte. 
Ik menstrueer sinds een ruime vier jaar niet meer, heb in die jaren vele opvliegers gekend, en kreeg gewrichtsklachten. Hierdoor moest ik steeds bijstellen, en heb ik het sporten moeten laten. Maar sinds een half jaar voel ik me weer in evenwicht. Ik heb volop energie, wandel en fiets dagelijks, ski regelmatig in Oostenrijk waar we een huis bezitten en zit goed in mijn vel. 
Dit wil ik niet opnieuw uit balans laten brengen door Hormoontherapie.

Want het feit blijft bestaan dat deze geadviseerde therapie?n me nog geen garantie tot de deur geven. Mijn leven van nu, de kwaliteit, mobiliteit, stabiliteit van nu, wegen voor mij honderd keer zwaarder dan de bijwerkingen van de therapie?n die me geadviseerd worden. De statistieken overtuigen me niet, de zekerheid van me iedere dag meer in evenwicht voelen door zowel geestelijke als lichamelijke stabiliteit overtuigen me wel. Toekomst kijken kan niemand, en ik heb geleerd te handelen op het moment dat het zich aandient. Zou de kanker ooit terugkomen dan ben ik ervan overtuigd dat dit ook met Chemo of Hormoontherapie gebeurt. En die overtuiging weegt zeker mee in mijn besluit.

De kans van terugkomst, dat weet ik als geen ander, blijft aanwezig maar de kans dat ik schoon blijf is veel groter. Met de angst zal ik leren leven, het vertrouwen in mijn lijf zal ik na verloop van tijd terug winnen. Het volgens u grotere risico wat ik neem door geen therapie?n te volgen, die neem ik. Ik neem hiervoor de volle verantwoordelijkheid.

Ik respecteer uw kennis en uw advies dermate. Ik respecteer het gesprek en de uitleg die ik van u kreeg, zonder dat had ik deze beslissing niet weloverwogen kunnen nemen. 
Ik hoop dan ook van harte dat u mijn beslissing om te kiezen voor kwaliteit van leven accepteert en dat u mij niet probeert over te halen de medische adviezen op te volgen.

Ik hoop bovenal dat u respecteert wat deze keuze voor mij betekent: Leven in het nu.

Rest me nog een vraag. Waar vind ik lotgenoten die net als ik het advies van Chemo en Hormoontherapie niet opvolgen? Daar zou ik namelijk heel graag mee in gesprek komen.

Hoogachtend, Gerda Manon Glas

Energiek en zielsgelukkig

2 februari 2010
Deze week hebben we met de kinderen geskied. Suizend van de witte bergen. De kou op mijn wangen, de kracht in mijn benen, de energie in mijn lichaam. Samen gegeten, samen gelachen, samen gehuild. 
Ik ben zoooo gelukkig!

10 februari 2010

Bij thuiskomst uit Oostenrijk staan er 2 berichten op mijn voicemail, afkomstig van de oncoloog. Ik bel de man terug. Het gesprek gaat als volgt:

"Ik heb uw brief ontvangen en naar aanleiding hiervan wil ik u vragen op mijn spreekuur te komen."
"Sorry? Waarom?"
"Ik wil u graag spreken met de andere oncologen erbij."
"Maar waarover dan?"
"Om u op uw besluit geen behandeling te willen terug te laten komen"
"Ik heb toch aangegeven dat niet te willen?"
"Dan laat u in onze ogen grote kansen liggen. Het is heel belangrijk dat u de adviezen opvolgt als u wilt genezen."
"Wat is u niet duidelijk geworden uit mijn brief? Ik heb aangegeven dat ik geen behandeling wil, dat dit mijn verantwoordelijkheid is. Wat wilt u nu nog van mij?"
"Dat u beseft wat voor kansen u laat liggen."
"Dat besef ik dondersgoed, daar kan geen gesprek met wie dan ook iets aan veranderen."
"Dat valt echt te betreuren mevrouw Glas."
"Mag ik u nog iets anders vragen dokter?"
"Natuurlijk mevrouw.."
"In mijn brief vroeg ik of ik met patienten zou kunnen spreken, die net als ik van verdere behandeling afzien. Daar zou ik heel graag mee in contact willen komen."
"Die zijn er niet mevrouw. Iedereen volgt de adviezen op zoals u ook zou moeten doen."
"Dan wens ik u een heel fijne dag en bedank ik u voor de waarschuwing."
"Dag mevrouw Glas."
"Dag dokter."

Pas later op de dag dringt zich een vraag aan me op. Hoe komen er statistieken tot stand met overlevingskansen bij het gebruiken van chemo als er geen groep is meegenomen die geen chemo gebruikt?