Afscheid nemen
28 jan 2023
Ze vliegt weer hoog in de lucht over een enorme plas water.
We nemen afscheid op Schiphol. Warme armen, in een eindeloos durende omhelzing, natte wangen. We willen het beiden niet maar het gebeurt toch. Ik wrijf met mijn hand haar wang droog, zij doet het zelfde bij mij. Lachend door onze tranen.
De intensiteit die ik de laatste weken voelde in liefde, verbinding, gesprekken, diepte, avondjes samen, eten koken en Netflix kijken, genoten heb ik ervan. Wetende dat het een groot kado is om haar zo dichtbij voor langere tijd te voelen en wetende dat het komende afscheid net zo intens zou zijn.
Getsie wat heb ik toch een hekel aan die intensiteit van afscheid nemen. Als een rode draad door mijn leven lopend.
Afscheid van lieve dierbaren door sterven, afscheid van dierbare levenden, afscheid van fases, afscheid van dierbare momenten. En nu dit afscheid van mijn jongste. Voor in ieder geval een jaar vertrekt ze weer naar de andere kant van de oceaan.
Ik weet dat het goed is, dat ze het leven omarmt wat ik toejuich. We gaan veel FaceTimen en appen, elkaar deelgenoot blijven houden van wat in ons leeft. Leve de techniek.
Maar kan iemand me alsjeblieft leren hoe ik die intensiteit van het afscheid nemen kan loskoppelen? Dat zou het echt een stukje makkelijker maken.
Een goede en veilig vlucht meisje van me. Wat hou ik toch veel van je.
Ze vliegt weer hoog in de lucht over een enorme plas water.
We nemen afscheid op Schiphol. Warme armen, in een eindeloos durende omhelzing, natte wangen. We willen het beiden niet maar het gebeurt toch. Ik wrijf met mijn hand haar wang droog, zij doet het zelfde bij mij. Lachend door onze tranen.
De intensiteit die ik de laatste weken voelde in liefde, verbinding, gesprekken, diepte, avondjes samen, eten koken en Netflix kijken, genoten heb ik ervan. Wetende dat het een groot kado is om haar zo dichtbij voor langere tijd te voelen en wetende dat het komende afscheid net zo intens zou zijn.
Getsie wat heb ik toch een hekel aan die intensiteit van afscheid nemen. Als een rode draad door mijn leven lopend.
Afscheid van lieve dierbaren door sterven, afscheid van dierbare levenden, afscheid van fases, afscheid van dierbare momenten. En nu dit afscheid van mijn jongste. Voor in ieder geval een jaar vertrekt ze weer naar de andere kant van de oceaan.
Ik weet dat het goed is, dat ze het leven omarmt wat ik toejuich. We gaan veel FaceTimen en appen, elkaar deelgenoot blijven houden van wat in ons leeft. Leve de techniek.
Maar kan iemand me alsjeblieft leren hoe ik die intensiteit van het afscheid nemen kan loskoppelen? Dat zou het echt een stukje makkelijker maken.
Een goede en veilig vlucht meisje van me. Wat hou ik toch veel van je.