De kwade geest en het glas
30 juli 2022
Nog in mijn pyjama zit ik buiten in de tuin. Ik heb zojuist ontbeten en in mijn eentje geniet ik van de zaterdag ochtend rust. Met het geluid van ons stromend watertje wat op een paar stenen klettert.
Er staat bijna geen wind en het zuchtje wat er staat wiegt de zaadknoppen van de Franse lelies in potten op het terras zachtjes heen en weer. De zon op mijn blote benen voelt aangenaam warm net als de zonnestraal die naast het zonnescherm kans ziet mijn arm te raken.
Om me heen kijkend neem ik onze mooie tuin in me op. Het intense groen van het blad van de bomen verraad het verglijden van de zomer, net als dat in de bloembakken de weelderige bloei zijn hoogtepunt heeft bereikt.
Rustig aan hoor zomer, fluister ik, blijf nog maar een poosje.
Ik heb onrustig geslapen vannacht. Bezige gedachten over vroeger en wat is. Over donkerte en licht. Over blijheid en onbestemde gevoelens. Helemaal te herleiden aan een voorval van gisteren welke dit alles weer had aangeraakt.
In hoeverre moeten we door het stof om eigen trauma’s en demonen te overwinnen? Hoever moeten we hiervoor gaan? Hebben we hiervoor (bijvoorbeeld paddenstoelen-) trips nodig of kan het ook zonder die middelen?
Ik ben voor dit laatste altijd heel huiverig geweest. Vraag me niet waarom maar het voelt voor mij gewoon niet goed. En gisteren werd me wat duidelijker waarom.
Ik ben 17 jaar en volg de opleiding voor ziekenverzorgster. Met een aantal vriendinnen en collega’s woon ik in de verpleegstersflat. We hebben een ontzettend leuke begeleidster Dita waar we in de avonden fantastische gesprekken mee hebben in de algemene ruimte naast ons restaurant op de eerste verdieping. Vooral met de gesprekken over geesten en buiten natuurlijke zaken hangen we aan haar lippen. En van haar horen we voor het eerst over geesten oproepen met een glas.
Het is een paar weken later. De vader van een vriendin is pas overleden. ‘Zou ik ook mijn vader kunnen oproepen met dit ‘spel’?” vraagt ze.
En zo zitten we op een avond bij iemand op de kamer met zijn zessen. Gordijnen dicht, kaarsjes aan, een wijnglas omgekeerd midden op de tafel en geschreven briefjes met de letters van het alfabet en een ja en nee ertussen in een rondte om het glas gelegd.
We giechelen wat af tot het spel gaat beginnen. We leggen allemaal onze wijsvinger op de voet van het glaasje en gespannen stellen we om de beurt de vooropgestelde vragen. Het glaasje schuift over tafel naar de ja; er zijn geesten aanwezig.
Na nog een aantal vragen en elkaar ervan beschuldigd te hebben te schuiven want dit kan toch niet echt zijn lijkt het glas een eigen leven te gaan leiden. Het vliegt bijna over de tafel om van woorden zinnen te vormen.
Het zweet staat inmiddels in mijn handen en mijn hart bonkt in mijn keel. Iemand vraagt: “Kan je het gordijn laten bewegen?” En het gordijn beweegt… Ik voel aan alles dat ik weg wil, weg uit deze ruimte, weg uit deze sfeer. Maar ik zit vastgekluisterd terwijl mijn lijf in huilen zou willen uitbarsten.
Dan ineens staat het glas stil.
Wat men ook vraagt het blijft staan. Dan vraagt iemand; ‘Waarom geef je geen antwoord meer?’ En het glas schiet met een bizarre snelheid over tafel en vormt de zin; Ik ga pas verder als Manon gehuild heeft…
Op dat moment breek ik. Ik barst in een enorme huilbui uit, gris de papiertjes bij elkaar tot een prop en smijt het over tafel. Iedereen is in rep en roer en helemaal van slag. Wat hier gebeurt is niet goed, dit klopt niet, waar zijn we in godsnaam mee bezig! En we voelen dit allemaal hetzelfde.
Die nacht en vele erna slepen we met matrassen over de gang om bij elkaar te slapen. We zijn doodsbang om alleen te zijn. En ik neem me heilig maar dan ook heilig voor me hier nooit meer mee in te laten. Ik hou de controle over mijzelf!
Dit alles speelde zich jaren geleden af maar zal ik nooit nooit meer vergeten. Er zijn en spelen kwade machten waar je ver vandaan moet blijven. Ik ben er na die eerste periode niet bang vmeer oor omdat ik de keuze heb gemaakt bij de goede lichte kant te blijven. In mijn gevoel en ervaring laat ‘het’ je dan ook met rust, want krachtig licht daar kan het duister niet tegenop.
Gisteren kwam dit alles weer boven nadat een vriendin van mij een heel kwaad aardige (paddenstoelen trip-) ervaring onderging. Zeker niet dezelfde ervaring van toen maar de essenties raakten elkaar wel degelijk.
Voor mij dus geen reis of trip met geestverruimende middelen. Innerlijk werk kan ook echt zonder dat.
En zo mijmer ik mijn gedachten tot deze conclusie bij het kletterende beekje, de zaterdagochtend rust, en de vlinder die inmiddels alweer een poosje van bloem naar bloem fladdert. Dit is de wereld die ik zie en waar ik wil zijn en waar ik ben. Lucky me.
Een mooi en licht weekend,
met liefs van Manon.
Nog in mijn pyjama zit ik buiten in de tuin. Ik heb zojuist ontbeten en in mijn eentje geniet ik van de zaterdag ochtend rust. Met het geluid van ons stromend watertje wat op een paar stenen klettert.
Er staat bijna geen wind en het zuchtje wat er staat wiegt de zaadknoppen van de Franse lelies in potten op het terras zachtjes heen en weer. De zon op mijn blote benen voelt aangenaam warm net als de zonnestraal die naast het zonnescherm kans ziet mijn arm te raken.
Om me heen kijkend neem ik onze mooie tuin in me op. Het intense groen van het blad van de bomen verraad het verglijden van de zomer, net als dat in de bloembakken de weelderige bloei zijn hoogtepunt heeft bereikt.
Rustig aan hoor zomer, fluister ik, blijf nog maar een poosje.
Ik heb onrustig geslapen vannacht. Bezige gedachten over vroeger en wat is. Over donkerte en licht. Over blijheid en onbestemde gevoelens. Helemaal te herleiden aan een voorval van gisteren welke dit alles weer had aangeraakt.
In hoeverre moeten we door het stof om eigen trauma’s en demonen te overwinnen? Hoever moeten we hiervoor gaan? Hebben we hiervoor (bijvoorbeeld paddenstoelen-) trips nodig of kan het ook zonder die middelen?
Ik ben voor dit laatste altijd heel huiverig geweest. Vraag me niet waarom maar het voelt voor mij gewoon niet goed. En gisteren werd me wat duidelijker waarom.
Ik ben 17 jaar en volg de opleiding voor ziekenverzorgster. Met een aantal vriendinnen en collega’s woon ik in de verpleegstersflat. We hebben een ontzettend leuke begeleidster Dita waar we in de avonden fantastische gesprekken mee hebben in de algemene ruimte naast ons restaurant op de eerste verdieping. Vooral met de gesprekken over geesten en buiten natuurlijke zaken hangen we aan haar lippen. En van haar horen we voor het eerst over geesten oproepen met een glas.
Het is een paar weken later. De vader van een vriendin is pas overleden. ‘Zou ik ook mijn vader kunnen oproepen met dit ‘spel’?” vraagt ze.
En zo zitten we op een avond bij iemand op de kamer met zijn zessen. Gordijnen dicht, kaarsjes aan, een wijnglas omgekeerd midden op de tafel en geschreven briefjes met de letters van het alfabet en een ja en nee ertussen in een rondte om het glas gelegd.
We giechelen wat af tot het spel gaat beginnen. We leggen allemaal onze wijsvinger op de voet van het glaasje en gespannen stellen we om de beurt de vooropgestelde vragen. Het glaasje schuift over tafel naar de ja; er zijn geesten aanwezig.
Na nog een aantal vragen en elkaar ervan beschuldigd te hebben te schuiven want dit kan toch niet echt zijn lijkt het glas een eigen leven te gaan leiden. Het vliegt bijna over de tafel om van woorden zinnen te vormen.
Het zweet staat inmiddels in mijn handen en mijn hart bonkt in mijn keel. Iemand vraagt: “Kan je het gordijn laten bewegen?” En het gordijn beweegt… Ik voel aan alles dat ik weg wil, weg uit deze ruimte, weg uit deze sfeer. Maar ik zit vastgekluisterd terwijl mijn lijf in huilen zou willen uitbarsten.
Dan ineens staat het glas stil.
Wat men ook vraagt het blijft staan. Dan vraagt iemand; ‘Waarom geef je geen antwoord meer?’ En het glas schiet met een bizarre snelheid over tafel en vormt de zin; Ik ga pas verder als Manon gehuild heeft…
Op dat moment breek ik. Ik barst in een enorme huilbui uit, gris de papiertjes bij elkaar tot een prop en smijt het over tafel. Iedereen is in rep en roer en helemaal van slag. Wat hier gebeurt is niet goed, dit klopt niet, waar zijn we in godsnaam mee bezig! En we voelen dit allemaal hetzelfde.
Die nacht en vele erna slepen we met matrassen over de gang om bij elkaar te slapen. We zijn doodsbang om alleen te zijn. En ik neem me heilig maar dan ook heilig voor me hier nooit meer mee in te laten. Ik hou de controle over mijzelf!
Dit alles speelde zich jaren geleden af maar zal ik nooit nooit meer vergeten. Er zijn en spelen kwade machten waar je ver vandaan moet blijven. Ik ben er na die eerste periode niet bang vmeer oor omdat ik de keuze heb gemaakt bij de goede lichte kant te blijven. In mijn gevoel en ervaring laat ‘het’ je dan ook met rust, want krachtig licht daar kan het duister niet tegenop.
Gisteren kwam dit alles weer boven nadat een vriendin van mij een heel kwaad aardige (paddenstoelen trip-) ervaring onderging. Zeker niet dezelfde ervaring van toen maar de essenties raakten elkaar wel degelijk.
Voor mij dus geen reis of trip met geestverruimende middelen. Innerlijk werk kan ook echt zonder dat.
En zo mijmer ik mijn gedachten tot deze conclusie bij het kletterende beekje, de zaterdagochtend rust, en de vlinder die inmiddels alweer een poosje van bloem naar bloem fladdert. Dit is de wereld die ik zie en waar ik wil zijn en waar ik ben. Lucky me.
Een mooi en licht weekend,
met liefs van Manon.