Het bos, waar oma al zo lang niet was geweest deed meer dan zijn best te betoveren. De geur van herfst, de serene rust en stilte en de majestueuze bomen waren op zich al een feestje om daar te zijn.

Ze moest ergens in deze hoek liggen waar stokoude met mos begroeide grafstenen puntig en scheef uit de aarde staken. Nadat mijn ogen vele namen hadden gelezen stond ik ineens stokstijf stil. Hier lag ze. Verstilt en versteent....