Afscheid

18 maart

We drinken als laatste nog een kop koffie in de tuin. Met een stukje van de bosbessen slof bij de warme bakker vandaan. Yammie! De Tuindeuren wijd open, ons koesterend in de warme voorjaarszon. Koolmezen buitelen in de bomen, mussen kwetteren een lieve lust. Violen in potten kleuren geler en paarser dan ooit.

Ruben zijn tas is gepakt, inclusief een pak hagelslag en zak drop:), om zo naar een vriend gebracht te worden waar hij de laatste twee nachten van zijn verblijf blijft slapen.

We nemen afscheid waarbij ik me heb voorgenomen alleen maar blijdschap te voelen over het weerzien, terugkijkend op alle fijne momenten die we deelden. Zijn armen om me heen drukken uit hoezeer ook mijn zoon heeft genoten.

Zodra hij weg is voel ik hoe het ‘diepe gat gevoel’ toch nog genieperig op de loer ligt. Maar voor het me kan bespringen stuur ik het met een forse krachtterm weg. Die fratsen doen we niet meer aan.

Ik loop de trap op naar de logeerkamer waar zijn geur nog hangt en haal resoluut en met een glimlach zijn bed af.

Wat zijn er de afgelopen dagen weer mooie herinneringen bijgemaakt om te koesteren.

Liefs van een dankbare Manon :)