Zodra ik ze had uitgezwaaid pakte ik de stofzuiger om driftig de flat door te werken, onderwijl mijn tranen weg boenend.....

Allemaal gebruikt aan de vuile randen te zien en waarschijnlijk van een aantal locals ter plekke van het hoofd gerukt:)

......tot slapen in een koloniaal huis die te bereiken was via een lange wiebelende loopbrug waar we met zijn drietjes in 1 slaapkamer kropen omdat het er leek te spoken.......

...als in een droom zagen ze een onwerkelijk lijkend licht vanuit hun slaapkamerraam opdoemen, waarna ze werden meegenomen door eng uitziende wezens naar een vliegende schotel....

Voor stilte zijn mijn filters niet goed afgesteld. Of zoals ik het ook wel omschrijf; als je onze filters vergelijkt met gordijnen dan is de een in het bezit van dikke overgordijnen en bij mij is het dunne vitrage die ook nog wel eens opwappert.....

Voordat een van de anderen maar iets kan zeggen stelt mijn schoondochter mij de wedervraag; ‘Wat vind je zelf? Waar voel jij je prettig mee? Is dit dan gerelateerd aan leeftijd voor jou?’

Op strenge toon; ja dit krijg je nou van al die schrijfsels naar buiten brengen, waarom plaats je dit allemaal en hou je het niet lekker voor jezelf? Wat heeft de buitenwereld daar nou mee nodig? Wie leest er allemaal wel niet mee......

Het gaat me minder goed af vandaag. Om bij het zuivere waarnemen te komen. Ontdaan van de emotie. Steeds weer ontstaat er ruis op de lijn....

De ene ziele- duidelijkheid brengt met deze challenge een andere juist weer op gang. In allerlei gedaanten en nuances. Niets is zwart wit namelijk, donker en licht, of liefde en boosaardigheid....

Ik loop de trap af in de helende aura- lichten van de ronddraaiende kristal voor het raam in de kamer. Mezelf toestaande dat ik me even zo mag voelen. Rust en vrede vult mijn coconnetje...

Ik en velen met mij zijn opgegroeid in een soort vanzelfsprekendheid dat veel bij het oude blijft. Je groeit op, gaat het huis uit, wordt moeder en uiteindelijk oma...

Zal de hond het echt leuk vinden dat er kirriekirrie wordt gekeuveld? Zal hij niet denken ‘jeetje praat eens normaal, ik ben geen baby!’

Maar mijn lippen blijven op elkaar, ik zeg niets. Uit ervaring wetende dat daar nu geen ruimte voor is. Het gaat niet om mij. Van mij wordt vooral verwacht dat ik luister....

En ja hoor daar zijn ze; die ene gedachte is het startsein voor zich verdringende anderen: ‘Hoe leuk zou het zijn als......

Ik ga het doen. Denk ik. Of toch niet? Schrijven over mijn aller diepste gedachten.....

De wingerd die zijn uitlopers als slungelige rode armen laat vallen over de schutting, de bloemen van de hortensia’s die in 2 grote potten paars rood meekleuren met het seizoen, de paarse petunia die over de rand van zijn grijze pot heen bulkt.....

Goud in handen, daar begon ik mee. En niet om dit bedrijf te promoten maar om onze ervaring met dit bedrijf te delen. En onze grote zorg.....

Ik heb me vaak genoeg gevoeld als dat meisje dat misschien te simpel dacht. Wat deed men toch moeilijk, warrig, onduidelijk, mistig, onnodig veel tijd stekend in praten en management en afschuiven....

Ze zweefde naar me toe, pakte me vast en trok me hoger en hoger en hoger maar dat wilde ik helemaal niet. Ik wilde niet naar haar wereld en ik raakte volledig in paniek....

Het gras is nog bedekt met kleine pareltjes en een spinnenweb voor het raam licht op als kristal. De koffie loopt door en de geur ervan verspreidt zich....

Natuurlijk mag je daarbij kwetsbaar zijn en zo nu en dan terugvallen in een oud patroon van angst en twijfel. Als je de kracht en de wil maar altijd weer toont om te willen veranderen....

Wat is het geweldig elkaar weer ontmoet te hebben. Notabene via social media omdat we beiden heeeeeel sterk voelen dat er niks klopt van wat ons wordt voorgehouden. Gelijkgestemde oude maatjes, we pakken moeiteloos de draad weer op.....

Ome Ruben had zijn neefje Guus van te voren gebeld; ‘Wat wil je graag gaan doen in Lissabon?’ Nou dat wist Guus wel. Hij wilde surfen, en hij wilde met een bus die een boot wordt....

De een steunt en kreunt om ieder kleinste mankementje voor iedereen hoorbaar, de ander draagt pijn in stilte....

Hoeveel mooier zou de wereld zijn met wat meer respect voor de andersdenkende? En met andersdenkende bedoel ik iedereen. Als ik anders denk dan jij dan denk jij namelijk anders dan ik. Ook een andersdenkende dus....

Waarom krijgen moeders toch zo regelmatig een beschuldigende vinger omtrent de zich opborrelende trauma’s bij hun volwassen dochters (of zonen) wat ook nog eens benadrukt wordt door de therapeut-goeroe-begripvolle vriendinnen omgeving?

Ik hou van schrijven. Van mijn gedachten omzetten in schrijfsels. Die me blij maken en me laten lachen. En met mij ook anderen....

Ik schroef de dop weer los, hou hem in mijn hand waar ik ook mee op de knop van de kraan druk en…. de dop glijdt uit mijn hand de trechter door en is weg…..

Dat hadden we zo afgesproken. ‘Als je iets speciaals of bijzonders in de natuur ziet, dan ben ik weer even bij je’, zei ze ooit....

Met een klap sluit het portier, en een dot gas laat de wielen slippen voor hij zijn weg vervolgt....

Zoals ze naar elkaar keken, elkaar aanraakten, omgeven door een lichtgevend aureool…..

Ik krijg regelmatig de vraag hoe het nu met mij gaat. Bijna 14 jaar nadat borstkanker mij over-kwam….

Net voor de supermarkt kom ik haar tegen. Haar grijze krullen, haar zachtheid die me lijkt op te tillen…..

Ik lees het versje op de kaart en proef de woorden die me in een tijdmachine zetten. Naar het moment dat ik de kersverse moeder was met al mijn idealen ze hun wereld te laten ontdekken....

Ze is nog jong, een meisje nog. Lastig haar leeftijd in te schatten maar ik denk niet ouder dan twintig.

Hihi dat is dus weer zo’n beer die ik heb leren te omzeilen op deze manier. Want dit medium waar je nu op zit, werkt niet bepaald mee met het verspreiden van waarheidsbronnen.

Ik kijk om me heen en zie alle ellende een verlengstuk zijn van ons gedrag. Gedrag wat ons door externe slimmerds is aangeleerd...

En stel je voor dat de bullebak zich net in dat kleine stukje sloot daar ophield! De bullebak die in de sloten woonde en kinderen pakte als je te dichtbij de slootkant kwam...

Als kind had ik niets met geschiedenis. In ieder geval niet met jaartallen en koningen en keizers en veldslagen....

Als we wegrijden kijk ik achterom. Waar de oude dame van 81 op haar rug op het bankje ligt met haar benen in haar nek...

We willen het beiden niet maar het gebeurt toch. Ik wrijf met mijn hand haar wang droog, zij doet het zelfde bij mij. Lachend door onze tranen.....

Het leven geeft en het leven neemt. En in dat besef geniet ik intens van het Brammetje in kerstsfeer brengen voor zijn gasten, terwijl Ruud nog een houtje op de kachel gooit….

Wat maakt nou dat ik hier zo blij van ben en wat nog zo lang na blijft hangen, vraag ik mijzelf af? Ik glimlach...

Wist je dat de inname van vitamine C bij verkoudheid en griep ontzettend ondersteund en je veel sneller door de malaise heen helpt?

Toen we een overtuigend aloë plant believer een kop kokend water over zijn been zagen gieten, gelijk daarna afblussend met pure Aloë Vera gel (First) was ook ik flabber gasted!

Stel je nou voor dat het repeterende item in mijn leven waar ik niet vanaf lijk te komen terwijl ik er zo mijn best voor doe, helemaal niet van mij is?

Die vrouwen energie waarin ieders kwetsbaarheid omarmd wordt en oké is. Alles mag er zijn, je bent oké zoals je bent...

Na het afgelopen jaar van meerdere culturen te hebben mogen genieten, voel ik in alle vezels van mijn lijf het thuisgevoel als we door Alkmaar lopen..

Een jonge knaap begroet ons vriendelijk met een dorps accent. We stellen ons voor met een handdruk (we zijn tenslotte buren;) die ferm beantwoord wordt.

Vochtige warmte, luidkeelse beweeglijke mensen, palmbomen, chaotisch verkeer, en natuuuurlijk het overweldigende moment dat ik Roos weer in mijn armen sluit...