De pijnappelklier is een van de grootste geheimen die voor ons verborgen is. Het geheim is niet dat de klier bestaat, het geheim is zijn functie.

Marry stond bij haar bed met het dringende verzoek de steen die in het laatje zat weg te doen. ‘Hij moet weg mam. Weg uit je huis want hij is ook voor jou niet goed.’

Ben je op zoek naar een goede deo zonder rotzooi, en je hebt geen zin het zelf te maken? Kies bewust.

Ik reis door de tijd en zie het bruidje over pakweg 30 jaar deze foto bekijkend. Hoe is hun pad gezamenlijk verlopen? Zal het geluk hen hebben vergezeld?

Ferm klonk haar stem toen ze vol overtuiging zei; ‘Mam, ik ga echt nooit vegetarisch worden!’

‘Heilige Antonius lieve vrind, zorg dat ik het boek nu vind’.

Wat het ook was ik had er mee te dealen en het deed pijn.

‘Oma,’ vraagt Fiene? ‘Waarom staan de bomen hier in het water?

Zodra hij weg is voel ik hoe het ‘diepe gat gevoel’ toch nog genieperig op de loer ligt. Maar daar doen we niet meer aan.

Soms wordt je zo warm in je hart dat je ter plekke smelt!

Wat een tijd. Op maandag het bleekveld vol met witte luiers en de was aan de lijnen te wapperen....

En dan ineens sta je ergens waar je helemaal niet wil zijn. Ervaar je pijnlijk en helder dat het leven niet maakbaar is en je in een B film bent beland….

Dan zaten we met zijn allen in de volgepropte gondel waarin regelmatig werd geniest en geproest waarop we allemaal luid 'Proost' riepen om aan het einde van de ski dag hutje mutje op elkaar te dansen en te borrelen...

Alleen omdat ik alle kanten had gezien kon ik een keuze maken welke weg ik zou gaan volgen. Ik voel zoveel overeenkomsten met wat er nu gebeurt dat het werkelijk als een déjà vu voelt...

Ik bekijk tevreden het resultaat van mijn inspanningen en neem een slok van de rode wijn uit het mooie glas wat voor me staat. Het leven is goed en ik geniet intens van ons heerlijke sfeervolle huis.....

Ik kijk naar de kristal voor mijn raam. Met zijn vele uitgeslepen facetten ronddraaiend in de werveling van het moment.....

Ben je soms ook zo moe? Dat past natuurlijk wel een beetje bij deze tijd, oktober-herfst- de blaadjes die van de bomen vallen. De natuur maakt zich op voor de winter en laat letterlijk los wat niet meekan en niet meer dient.

Het bos, waar oma al zo lang niet was geweest deed meer dan zijn best te betoveren. De geur van herfst, de serene rust en stilte en de majestueuze bomen waren op zich al een feestje om daar te zijn.

Verwachtingsvol tuurde ik naar dat magische moment dat de pastoor de deurtjes van goud zou openen. Zou ik dit keer eindelijk een glimp op kunnen vangen van het lichaam van Jezus Christus?

Ze moest ergens in deze hoek liggen waar stokoude met mos begroeide grafstenen puntig en scheef uit de aarde staken. Nadat mijn ogen vele namen hadden gelezen stond ik ineens stokstijf stil. Hier lag ze. Verstilt en versteent....

Zou het toeval zijn geweest? Of zou Chalet Xieje zijn nieuwe eigenaar zelf hebben uitgezocht?

In deze Corona tijd lijkt het of iedereen zichzelf verloren is. Waar zijn de armen om ons heen?

Waar hou jij je aan vast in moeilijker tijden?

Wie kies jij als je zou mogen kiezen om mee om te gaan, wist je dat zorgvuldigheid in deze bepaalt wie jij wordt?

Een meisje van 14 jaar stond tussen haar ouders in met haar lieve lach en open blik. Ze keek van de politiemacht naar ons en een traan liep vanuit haar ogen over haar wang.

Als God nou echt bestaat, mag ik hem dan iets vragen?

Weet je nog dat plaatje van het getal 6 en 9? Aan welke kant sta jij? Kan je meebewegen naar de ander? Of beweegt de ander wel mee met jou maar blijf jij in verstarring aan de andere kant staan? Of andersom?

Ik zie hoe de opstapeling die ik ga achterlaten kleiner en kleiner wordt tot er vanuit de verte nog maar een stipje overblijft. Dan keer ik het mijn rug toe. 

Hij schijnt feller dan hij in 800 jaar heeft geschenen. De kerstster of de ster van Bethlehem. Op de 21e december van dit bizarre jaar is het tijd voor een nieuw tijdperk; De tijd voor Aquarius.

Kerkklokken luiden. Hand in hand lopen we samen door het middenpad van de kleine kapel met onze vijf kinderen achter ons aan. Vanuit de muziekboxen klinken de warme bassen van een Gregoriaans mannenkoor, begeleid door de klanken van een kerkorgel.

Het kerstboompje reist al jaren met ons mee, als baken van onze liefde..

Geen zin in een langdurig traject van coaches? Kom in 1 dag achter je triggerpoint tijdens een privé coach dag. Ben je benieuwd hoe? Lees het in dit blog.

Soms dwingt de noodzaak je tot mooie nieuwe inspiratie;)

Jong en onbevreesd leerde ik het. En ik heb genoten van die tijd. Waar ik het over heb? Lees het in mijn blog

Wat er aan is om te kermis te gaan? Hier schrijft een echte kenner;)

Zaden en pitten als superfoods? Dat voerde mijn broer altijd aan zijn duiven vroeger en ik was toch geen duif?

Mijn moeder zei vroeger regelmatig; Onze Lieve Heer heeft vreemde kostgangers. En nog heel vaak moet ik denken aan deze 'tegeltjes wijsheid'....

Wat heeft Aloë Vera te maken met de meneer die meer wilde dan alleen een massage? Je leest het in mijn blog.

We ontgiften wat af met allerlei huismiddeltjes en smoothies waarvan we denken dat dit goed is voor ons lijf. Maar is dat wel zo?

Zie jij op tegen de winter met kou en verkoudheid en griep? Met deze tips kom je blij en energiek de winter door...

Het brengt steevast een stuk onrust met zich mee. Terwijl ik er ook altijd naar uitkijk. Maar het is en blijft complex die gemengde gelegenheden van exen en bonusfamilies. Zelfs na 26 jaar ......

Soms kan het je behoorlijk uit evenwicht brengen. Het antwoord of juist geen antwoord van Jantje of Mies uit de familie-app. Hoe kan dat nou eigenlijk en hoe voorkom je deze irritatie?

Brian Peskin schreef het boek; Het verzwegen verhaal over kanker. Ik schreef de voor mij belangrijkste items in een verslag.

Zondag vertrekt mijn zoon naar Londen. Om te wonen. Wat dat doet met mij als moeder lees je in dit blog.

Ja natuurlijk. Je kan de oorlog winnen. Met strijdlust. Na alle offers die je brengt, en schade die is aangericht. Waarvan sommige schade niet meer te herstellen is..

Wat en hoe zeg je het tegen je oncoloog als je afziet van verdere behandeling? Ik schreef hem uiteindelijk een brief...

Wat twee Canadese oncologen ontdekten..

Ik wilde nooit meer de tranen huilen die ik de afgelopen jaren heb gehuild..... Hoe was ik in deze fase terechtgekomen, in dit volgende ‘syndroom’ waar geen naam voor is en waar ik niemand over hoorde?