Strakker dan strak
Gebiologeerd bekijk ik het gezicht van de serveerster dat een tafeltje verder afrekent met haar gasten.
Ze is nog jong, een meisje nog. Lastig haar leeftijd in te schatten maar ik denk niet ouder dan twintig.
Haar bovenlip krult op in een tuut, haar wangen zijn onnatuurlijk strak getrokken door haar huid. Haar voorhoofd, de huid rond haar ogen. Haar hals. Strakker dan strakker als een barbiepop. Niets beweegt wanneer ze de man zijn vraag beantwoord. Haar lippen wijken maar verder niets. Geen uitdrukking, geen wenkbrauw die optrekt. Niets. Ik krijg er een akelig gevoel van. Hoe kan het dat je op die leeftijd al zo bezig bent met… en je gezicht aan het verminken bent??
Ruud zit met zijn rug naar haar toe maar ziet aan mijn gezicht dat ik iets zie. ‘Niet omkijken kijken hoor Ruud. Maar weet je nog die spijkerbroeken uit onze jeugd die we liggend aantrokken omdat de rits anders niet dichtging? We er niet mee gingen zitten omdat er dan een plooitje inkwam? Strak moest hij blijven, helemaal strak. Daar doet het gezicht van de serveerster me aan denken.’
Ruud weet het nog al te goed. Niet omdat hij ze zelf droeg, maar hij had destijds een jeansshop waar hij ze verkocht. Als de meisjes ze kwamen passen hielp hij de broek over de heupen strak te trekken zodat zij de rits dicht kon krijgen.
De serveerster loopt naar het tafeltje achter mij zodat Ruud nu het zicht heeft op haar.
Ik weet hoe spuuglelijk Ruud dit vindt. Sowieso de opgespoten lippen die je best wel vaak tegenkomt. En al is het nog zo ‘natuurlijk’ gedaan, het eigen collageen te bevorderen door huid op te lichten bij de lip-plooitjes, ik zie het. Aan de huid boven de bovenlip die verdikt. Bij de ene vrouw pakt dit heftiger uit dan bij de andere, absoluut.
Begrijp me goed, dit is geen kritiek op de vrouw die hiervoor kiest. Net als het mijn keuze is om natuurlijk ouder te worden, is ieders keuze vrij.
Waar het mij veel meer om gaat is dat de vrouw steeds jonger gaat sleutelen. En dat is best zorgelijk.
Iedere vrouw is kritisch naar zichzelf. Bekijkt zich dagelijks in de spiegel. En ziet hoe er met het klimmen der jaren rimpels en plooien bijkomen. Ook ik ben zo’n vrouw die dat echt niet leuk vind. Tot ik mezelf weer streng terechtwijs. Rimpels zijn prima, een teken dat ik er nog steeds mag zijn, en passend bij mijn leeftijd.
Dan denk ik ook altijd weer even terug aan mijn broer. 42 jaar en stervende. Een aantal vrouwelijke collega’s bespraken hun rimpeltjes en minder stevig wordende boven armen.
Hij keek ze een voor een aan en sprak de inmiddels voor mij legendarische woorden;
‘Strak je kist in dames, dat is pas leuk’.
Ze is nog jong, een meisje nog. Lastig haar leeftijd in te schatten maar ik denk niet ouder dan twintig.
Haar bovenlip krult op in een tuut, haar wangen zijn onnatuurlijk strak getrokken door haar huid. Haar voorhoofd, de huid rond haar ogen. Haar hals. Strakker dan strakker als een barbiepop. Niets beweegt wanneer ze de man zijn vraag beantwoord. Haar lippen wijken maar verder niets. Geen uitdrukking, geen wenkbrauw die optrekt. Niets. Ik krijg er een akelig gevoel van. Hoe kan het dat je op die leeftijd al zo bezig bent met… en je gezicht aan het verminken bent??
Ruud zit met zijn rug naar haar toe maar ziet aan mijn gezicht dat ik iets zie. ‘Niet omkijken kijken hoor Ruud. Maar weet je nog die spijkerbroeken uit onze jeugd die we liggend aantrokken omdat de rits anders niet dichtging? We er niet mee gingen zitten omdat er dan een plooitje inkwam? Strak moest hij blijven, helemaal strak. Daar doet het gezicht van de serveerster me aan denken.’
Ruud weet het nog al te goed. Niet omdat hij ze zelf droeg, maar hij had destijds een jeansshop waar hij ze verkocht. Als de meisjes ze kwamen passen hielp hij de broek over de heupen strak te trekken zodat zij de rits dicht kon krijgen.
De serveerster loopt naar het tafeltje achter mij zodat Ruud nu het zicht heeft op haar.
Ik weet hoe spuuglelijk Ruud dit vindt. Sowieso de opgespoten lippen die je best wel vaak tegenkomt. En al is het nog zo ‘natuurlijk’ gedaan, het eigen collageen te bevorderen door huid op te lichten bij de lip-plooitjes, ik zie het. Aan de huid boven de bovenlip die verdikt. Bij de ene vrouw pakt dit heftiger uit dan bij de andere, absoluut.
Begrijp me goed, dit is geen kritiek op de vrouw die hiervoor kiest. Net als het mijn keuze is om natuurlijk ouder te worden, is ieders keuze vrij.
Waar het mij veel meer om gaat is dat de vrouw steeds jonger gaat sleutelen. En dat is best zorgelijk.
Iedere vrouw is kritisch naar zichzelf. Bekijkt zich dagelijks in de spiegel. En ziet hoe er met het klimmen der jaren rimpels en plooien bijkomen. Ook ik ben zo’n vrouw die dat echt niet leuk vind. Tot ik mezelf weer streng terechtwijs. Rimpels zijn prima, een teken dat ik er nog steeds mag zijn, en passend bij mijn leeftijd.
Dan denk ik ook altijd weer even terug aan mijn broer. 42 jaar en stervende. Een aantal vrouwelijke collega’s bespraken hun rimpeltjes en minder stevig wordende boven armen.
Hij keek ze een voor een aan en sprak de inmiddels voor mij legendarische woorden;
‘Strak je kist in dames, dat is pas leuk’.