Zodra ik ze had uitgezwaaid pakte ik de stofzuiger om driftig de flat door te werken, onderwijl mijn tranen weg boenend.....

Ik heb me vaak genoeg gevoeld als dat meisje dat misschien te simpel dacht. Wat deed men toch moeilijk, warrig, onduidelijk, mistig, onnodig veel tijd stekend in praten en management en afschuiven....

Het gras is nog bedekt met kleine pareltjes en een spinnenweb voor het raam licht op als kristal. De koffie loopt door en de geur ervan verspreidt zich....

Hoeveel mooier zou de wereld zijn met wat meer respect voor de andersdenkende? En met andersdenkende bedoel ik iedereen. Als ik anders denk dan jij dan denk jij namelijk anders dan ik. Ook een andersdenkende dus....

Waarom krijgen moeders toch zo regelmatig een beschuldigende vinger omtrent de zich opborrelende trauma’s bij hun volwassen dochters (of zonen) wat ook nog eens benadrukt wordt door de therapeut-goeroe-begripvolle vriendinnen omgeving?

Ik hou van schrijven. Van mijn gedachten omzetten in schrijfsels. Die me blij maken en me laten lachen. En met mij ook anderen....

Net voor de supermarkt kom ik haar tegen. Haar grijze krullen, haar zachtheid die me lijkt op te tillen…..

Ze is nog jong, een meisje nog. Lastig haar leeftijd in te schatten maar ik denk niet ouder dan twintig.

En stel je voor dat de bullebak zich net in dat kleine stukje sloot daar ophield! De bullebak die in de sloten woonde en kinderen pakte als je te dichtbij de slootkant kwam...

Wat maakt nou dat ik hier zo blij van ben en wat nog zo lang na blijft hangen, vraag ik mijzelf af? Ik glimlach...

Na het afgelopen jaar van meerdere culturen te hebben mogen genieten, voel ik in alle vezels van mijn lijf het thuisgevoel als we door Alkmaar lopen..

Zeker is het niet altijd gemakkelijk geweest maar ja wie verwacht dat het mooiste leven zomaar aan komt waaien, die heeft (nog) niet door hoe het leven werkt....

In hoeverre moeten we door het stof om eigen trauma’s en demonen te overwinnen? Hebben we hiervoor (bijvoorbeeld paddenstoelen-) trips nodig of kan het ook zonder die middelen?

Alarmbellen rinkelen. En ja hoor. Waar vele vakantiegangers de aankomende zomer mee te maken gaan krijgen gebeurt ons nu; BELANGRIJK: JE VLUCHT IS GEANNULEERD……….

De knoop van spanning in mijn maag wordt groter en groter tot ik met een klein stemmetje antwoord....

Ik zie in mijn verbeelding hoe ze in automatisme haar schouders optrekt als ze gelaten zegt; ‘Dat is nou eenmaal ons protocol mevrouw.’

Ooit van elkaar gehouden, ooit het bed met elkaar gedeeld, samen kinderen gekregen waar ieder voor zich zielsveel van houdt.....

Ik reis door de tijd en zie het bruidje over pakweg 30 jaar deze foto bekijkend. Hoe is hun pad gezamenlijk verlopen? Zal het geluk hen hebben vergezeld?

Wat het ook was ik had er mee te dealen en het deed pijn.

Wat een tijd. Op maandag het bleekveld vol met witte luiers en de was aan de lijnen te wapperen....

Dan zaten we met zijn allen in de volgepropte gondel waarin regelmatig werd geniest en geproest waarop we allemaal luid 'Proost' riepen om aan het einde van de ski dag hutje mutje op elkaar te dansen en te borrelen...

Alleen omdat ik alle kanten had gezien kon ik een keuze maken welke weg ik zou gaan volgen. Ik voel zoveel overeenkomsten met wat er nu gebeurt dat het werkelijk als een déjà vu voelt...

Ik bekijk tevreden het resultaat van mijn inspanningen en neem een slok van de rode wijn uit het mooie glas wat voor me staat. Het leven is goed en ik geniet intens van ons heerlijke sfeervolle huis.....

Ik kijk naar de kristal voor mijn raam. Met zijn vele uitgeslepen facetten ronddraaiend in de werveling van het moment.....

Verwachtingsvol tuurde ik naar dat magische moment dat de pastoor de deurtjes van goud zou openen. Zou ik dit keer eindelijk een glimp op kunnen vangen van het lichaam van Jezus Christus?

Zou het toeval zijn geweest? Of zou Chalet Xieje zijn nieuwe eigenaar zelf hebben uitgezocht?

In deze Corona tijd lijkt het of iedereen zichzelf verloren is. Waar zijn de armen om ons heen?

Waar hou jij je aan vast in moeilijker tijden?

Wie kies jij als je zou mogen kiezen om mee om te gaan, wist je dat zorgvuldigheid in deze bepaalt wie jij wordt?

Een meisje van 14 jaar stond tussen haar ouders in met haar lieve lach en open blik. Ze keek van de politiemacht naar ons en een traan liep vanuit haar ogen over haar wang.

Als God nou echt bestaat, mag ik hem dan iets vragen?

Weet je nog dat plaatje van het getal 6 en 9? Aan welke kant sta jij? Kan je meebewegen naar de ander? Of beweegt de ander wel mee met jou maar blijf jij in verstarring aan de andere kant staan? Of andersom?

Ik zie hoe de opstapeling die ik ga achterlaten kleiner en kleiner wordt tot er vanuit de verte nog maar een stipje overblijft. Dan keer ik het mijn rug toe. 

Het kerstboompje reist al jaren met ons mee, als baken van onze liefde..

Het brengt steevast een stuk onrust met zich mee. Terwijl ik er ook altijd naar uitkijk. Maar het is en blijft complex die gemengde gelegenheden van exen en bonusfamilies. Zelfs na 26 jaar ......

Soms kan het je behoorlijk uit evenwicht brengen. Het antwoord of juist geen antwoord van Jantje of Mies uit de familie-app. Hoe kan dat nou eigenlijk en hoe voorkom je deze irritatie?

Zondag vertrekt mijn zoon naar Londen. Om te wonen. Wat dat doet met mij als moeder lees je in dit blog.

Privacy en Facebook, wat vind jij ervan?

Hoe kunnen we pijnlijke emoties uit het verleden filteren?

Hoe veilig zijn onze kinderen anno 2017 ten opzichte van voor 11 september 2001?

Beste eng eigenlijk; Big Brother die mijn gedachten leest!

Een onverwachtse ontmoeting

Als je kiest voor de liefde....