Een mooie ontmoeting

Rob moet plassen. We zijn onderweg naar Duitsland waar we in de buurt van  Würzburg een overnachting hebben geboekt. Dit keer rijden we in 2 dagen naar Oostenrijk, waar we Chalet Brammetje gaan schuren en beitsen. Ik ben blij met de 2 dagen uitstel, op de een of andere manier moet ik deze keer echt zin maken om zo intensief aan de arbeid te gaan. We rijden ergens bij Venlo als Rob de auto behendig langs het benzinestation manoeuvreert, en snel de auto uitvlucht richting toilet. Het is mooi weer, ik stap uit en doe wat rek en strek oefeningen met mijn armen. Een oudere  dame bekijkt bijna koket onze auto en spreekt me aan: “Oh wat leuk, u rijdt een cabrio! Ik heb er vorige week ook 1 gekocht, hoe bevalt het u?” Ik glimlach om haar enthousiasme op haar leeftijd en antwoord: “Ja heel goed, en het is natuurlijk volop genieten met dit weer.” Op het moment dat ik wil vragen wat voor merk cabrio zij heeft gekocht zie ik de oudere heer die naast haar is komen staan. En direct vliegt er herkenning bij me naar binnen gecombineerd met vroeger tijden. Ineens zit ik weer met mijn geopereerde baby bij hem voor controle. Hoeveel maal zal deze man mijn kind hebben onderzocht? Zoveel jaren, wekelijks eerst, daarna maandelijks. “U bent toch arts?” vraag ik hem en hij knikt bevestigend. “Ja, ik was kinderarts in Alkmaar.” Dezelfde rollende r, de kikker in de keel, breekbaarder en ouder klinkend. “Jaren lang kwam ik bij u met mijn zoon voor controle!” “Nou zeg, over toeval gesproken, en hoe heet uw zoon?” Ik noem zijn naam en de arts weet tot in detail te benoemen welke professor opereerde, wie er bij betrokken waren en hoe spannend en risicovol de operatie en de tijd erna waren.
“ We wisten er destijds nog zo weinig van dat we allen zeer geïnteresseerd waren in het verloop en de ontwikkeling van uw zoontje. Hoe gaat het met hem en hoe oud is hij inmiddels?” Vol trots wijs ik centimeters hoog boven mij uit. “Ongeveer 1.92 lang, vorige week 30 jaar geworden en een super  gezonde prachtige jongeman in de bloei van zijn leven.”
“Wat ontzettend fijn om te horen, doet u hem de hartelijke groeten van mij?” Ik beloof het en druk hem stevig de hand. “Ik wil u nogmaals bedanken, u was voor mij een anker in die tijd. En het is alsof ik nu pas besef hoeveel dit voor mij betekende.”

De hele dag verkeer ik in een soort roes van herinnering. In dankbaarheid. In geluk. In trots. Ik vertel Rob nogmaals alle momenten tot in detail, over de ernstige hartafwijking bij Sems geboorte, hoe doeltreffend de huisarts handelde, en hoe een co- assistent in het ziekenhuis zojuist zijn scriptie had afgerond over de blue baby`s dus direct en nog maar net op tijd de juiste diagnose kon stellen. Hoe een professor uit Amerika kwam overvliegen om te opereren, daar maar 2 chirurgen ter wereld deze nieuwe operatie uitvoerden. Over de nooit afnemende hoop en geloof op een goede afloop. Ik app ook Sem, ik moet het aan hem kwijt, en ja natuurlijk kent hij de arts nog, en er volgen een heleboel appjes over en weer.

Omdat ik zomaar iemand tegen kwam waar ik heel lang niet meer aan had gedacht en die toch zo belangrijk voor me was. Ik blijf het heel bijzonder vinden.

Met een dankbare groet,

Manon

BLOG-SCHRIJFSELS