De facetten van de kristal

Vorige week besloten 3 meisjes van 14 jaar, klasgenootjes van elkaar, een eind aan hun leven te maken. Omdat ze niet meer wilden leven in deze wereld met uitzichtloze toekomst. 2 van de 3 meisjes is het niet gelukt zich van het leven te beroven, het 3e meisje wel.

Deze verhalen hoor ik steeds vaker, niet alleen van horen zeggen, maar ook van dichtbij. Hoe je ook aankijkt tegen wat er allemaal gebeurt, ieder ziet dat we met zijn allen naar de knoppen gaan. Ontmenselijkt worden op een onmenselijke manier. Uit elkaar gedreven en opgejaagd. Depressies schieten hoger als ooit als paddenstoelen de grond uit.

Willen we dit voor onze kinderen? Onze kleinkinderen? Voor onszelf?

De deugers, de ‘nette’ mensen (de moraalridders zou mijn zoon zeggen;) die zo keurig volgen. Die steeds luider in hun geluid klinken, tot vingers opgeheven en helemaal meegaan in het narratief van wat ze voorgehouden wordt. Hun levens in andermans handen leggend, net als hun denkvermogen. En wanneer de mind vertroebeld en blind is geraakt zijn de ogen nutteloos.

Ik heb een week achter de rug met een paar flinke hobbels. Een van die hobbels ging om mijn oude schoolvriendinnetje die me plotseling is ontvallen. Ik had haar weer opnieuw ontmoet (door dezelfde wereld vragen) en vorige week hebben we afscheid van haar genomen. De kant die ik van haar heb leren kennen gaf mij een inkijkje in haar denken en zijn, die haar dierbaren niet van haar kenden. En dat zette me weer zo aan het denken.

Uit hoeveel kanten en delen bestaan we wel niet? Wat geven we bloot aan de ander? Wat blijft verborgen in onze diepste ik?

Ik kijk naar de kristal voor mijn raam. Met zijn vele uitgeslepen facetten ronddraaiend in de werveling van het moment. De ene keer de zon vangend en omzettend in een prachtig kleurenpalet op het plafond en de muur, een ander facet is aardedonker, weer een ander stilletjes en onopvallend. In ieder facet huist een eigen gezicht.

Als ik mezelf daarmee vergelijk zijn er facetten die me meezuigen in het slechte nieuws, maar ook facetten die me vullen met vrede. Dan geniet ik intens van de kleine wonderen om me heen.

Dan ben ik heel dichtbij mijzelf. Daar komt geen angst in voor. Dat is waar de energie zich verhoogt, de goede trilling en het licht zich in de mooiste kleuren verspreid en graag verdeeld onder iedereen die het maar wil ontvangen.

Ja, het blijft soms lastig om de buitenwereld niet toe te laten in je binnenwereld. Mijn grote voorraadkast met respect was een paar dagen helemaal leeg. Omdat het niet meer werd aangevuld door de ‘nette’ mensen, zo voelde ik dat. De mensen die brullen en de liefde naar de ander niet meer zien. Dus brulde ik in gedachten terug:’ Wat nou respect, ik respecteer het helemaal niet! Ik moet het accepteren maar respecteren no way!! Ik ben er zo verschrikkelijk klaar mee!’

Ik keek het facet van boosheid recht in de ogen. En eerlijk gezegd; het luchtte toch een partijtje lekker op.

Maar nu, op dit moment, kan ik weer vrede voelen. Niet met de wereld (en mijn respect kast is nog steeds niet aangevuld;) maar wel met mijzelf. Ik kijk veel minder op mijn scherm en ik zoek bewust de onbevangenheid van de kleinkinderen op. En tussen de buien door loop ik het duin in om bewust de zon en regenbogen te vangen.

Ik besef dat we er (misschien) nog lang niet zijn, maar dat we wel elkaar hebben. We zijn met velen die de liefde als uitgangspunt nemen. We zijn met zovelen in licht en verbinding. Voelbaar tot diep in mijn hart. Tot een zeker weten. Tot diep vertrouwen.

En als de donkere facetten zich (ongetwijfeld) weer aandienen dan weet ik;

‘Net voordat de zon opkomt is de nacht op zijn donkerst.’

Met liefs van Manon.

Ps. Wil je ook vertellen wat en hoe je je voelt om te verbinden en te delen? Stuur me gerust een mail. Ik antwoord altijd persoonlijk.

manonschrijft@gmail.com