Afscheid nemen, een dingetje...

Aankomende zondag vertrekt mijn zoon naar Londen. Niet voor een vakantie, niet voor een weekendje, niet voor zaken.

Hij gaat er wonen. Voor onbestemde tijd. Dicht bij het hoofdkantoor van zijn werk van waaruit hij internationaal kan sturen en werken.

Fantastisch voor hem. Nieuwe kansen, een nieuw begin, een nieuw leven. Londen is maar een uurtje vliegen, leuk om hem een weekendje te bezoeken, dus wat leuk! wat leuk! wat leuk!

Roept iedereen…

Maar intussen hang ik al een paar dagen tussen wal en schip. Loop ik rond met een onbestendig gevoel, met emoties die als de temperatuur van de laatste dagen op en neer vliegen, en zondag komt ineens wel heel dicht bij. Ik mis hem nu al. Alsof hij langzaam wegglijdt, als zand door mijn vingers.

Terwijl ik weet dat dat onzin is. De band tussen ons is meer dan goed, en de afstand kan dat echt niet veranderen. Wat is het dan?

Als ik er goed over nadenk rol ik weer eens in oude patronen. Patronen als het oude veilige willen vasthouden, niet goed zijn in afscheid nemen. Als ik goed naar mijn gevoel kijk mis ik hem ook al een tijdje langer. En mis ik zijn ex-vriendin. En mis ik hen als stel. Het stel wat regelmatig kwam eten en waar we zo heerlijk mee konden kletsen tijdens het natafelen. En dat gemis lijkt ineens op zijn hoogtepunt.

Na tien jaar is vorig jaar hun relatie beëindigd. En na die breuk is zijn leven compleet veranderd. Een nieuwe start voor een fantastische carrière bij het jonge en snel groeiende bedrijf MEWS waarvoor hij van Johannesburg naar Praag en van Kaapstad naar Londen en weer naar Amsterdam reist. En zijn schaarse vrije tijd woont hij in Amsterdam waar hij het leven herontdekte met zijn vrienden.  

Voor de buitenwereld lijkt het natuurlijk allemaal geweldig. Maar ieder die denkt dat iemand na tien jaar relatie de draad van een nieuw leven in één keer weer oppakt heeft het goed mis. Of je nou zelf, samen, of de ander dat moeilijke besluit heeft genomen daar een punt achter te zetten. Daar weet ik zelf alles van. En dat zag ik ook bij mijn zoon.

Maar nu gaat hij naar Londen. De tijd in Amsterdam is voorbij. En ook ik neem weer afscheid van een fase. En zo hoort het ook. Clichés als ‘waar een deur sluit gaan er andere open’, en ‘alles verandert altijd weer’, zijn nou eenmaal een feit. En zo hoort het ook te gaan. Voor hem, voor mij, voor iedereen….

Welke deur zal er voor mij opengaan met zijn vertrek? Ik denk even na over die vraag. En neem me voor hem te gaan schrijven. Zoals ik deed toen hij tien jaar geleden een half jaar in Kaapstad verbleef. Wat waren zijn schrijfsels een cadeautje voor me. Ze gaven me een onverwachtse inkijk in zijn binnenste, meer dan gesprekken ooit hadden gedaan.

Hij is volwassen en ik heb een rotsvast vertrouwen in hem. Het komt meer dan goed.  

Tenslotte is hij een zoon van zijn moeder;)

Met liefs van Manon