Heimwee is verlangen naar
6 april 2022
Heimwee is slechts verlangen naar iets wat er allang niet meer is.
Mijn scherm licht op met een begeleidend piepje, een WhatsApp komt binnen op de vriendinnen groep. Vriendinnen van vroeger. Eentje daarvan ken ik al sinds de lagere school, de anderen leerde ik kennen op het vervolgonderwijs. We zijn met zijn vijven, wonen verspreid over het land en we hielden zo’n 3x per jaar een vriendinnen dag. We dronken koffie, kletsten en lachten, aten samen en de ene keer deden we er een workshop bij, de andere keer wandelden we. Maar steevast was de dag gezellig en weer veel te snel voorbij.
Ik ben ook in dit groepje altijd al wat afwijkend geweest. Of misschien niet in het begin maar gaandeweg. We hadden in ieder geval soms gesprekken waarin ik een andere kijk had dan zij. Soms gingen die gesprekken er heftig aan toe want nee ik kon dan mijn mond niet houden en wilde zo graag dat ze mijn kant van het verhaal konden begrijpen. Het liep een keer flink hoog op en daarna hield ik mijn mening vaker voor mijzelf. Ik vond dat prima. We deelden nog genoeg andere dingen om het leuk te hebben.
Maart 2020 stond de dag gepland bij mij thuis. Ik had het eten voorbereid, en ik zou een vision board met ze gaan maken waar ik me echt op verheugde. Op de vooravond werd ik niet lekker en toen ik in de nacht wakker werd met dikke koorts wist ik dat ik het af moest zeggen. In alle vroegte stuurde ik een app hoe spijtig het was dat het niet door kon gaan. We zouden snel een nieuwe datum afspreken als ik weer beter was.
En toen kwam C. In de groepsapp appten we wat met elkaar waarin ik al snel merkte hoe anders zij hierin stonden dan ik, zich volop aan de regels houdend omdat ze heilig geloofden in het hele verhaal. En begrijp me goed; met alle angst media snapte ik dat. Ik gooide nog voorzichtig een visje uit waar ik een felle reactie op kreeg. Ik liet het maar zo. De vriendinnen dag werd voorlopig uitgesteld.
Het werd anderhalf jaar stil op de app. Niemand appte meer, ook ik niet. Tot ik in November 2021 maar weer eens van me liet horen. Hoe ging het met iedereen? Was er animo om weer eens een vriendinnen dag te organiseren?
De een reageerde dat er veel was gebeurd en er nu niet aan toe was, de ander beaamde dit en ook de andere 2 bevestigden dit. Wat er aan de hand was werd niet benoemd.
Interessant toch? Vrouwen die zich vriendinnen noemen maar als er iets persoonlijks gebeurt dit in stilzwijgen verhullen?
1 vriendin belde me daarna op. Om uit te leggen wat er bij ieder voor zich was gebeurd. Intense heel verdrietige gebeurtenissen. In het gesprek werd me al heel snel duidelijk dat ik de enige was die nergens van wist. Dat een vriendinnen dag van de anderen eigenlijk niet meer hoefde. Ik was verbaasd en toch ook weer niet. Op mijn vraag of zij het waardeerde als ik met Ruud bij haar en haar man langs zou komen werd lang geaarzeld alvorens een: ‘Nou ja, kom maar dan..’
Ik werd bevangen door een mengeling van verdriet en teleurstelling. Verdriet om wat hen was overkomen en teleurstelling omdat ik er zo buiten was gehouden. Maar ook haar aarzeling in het antwoord ontging mij natuurlijk niet. Ik voelde enorme weerstand om bij een ‘vriendin’ langs te gaan terwijl ik duidelijk niet welkom was.
De tranen schoten in mijn ogen en mijn keel werd dik en ik kon even niets zeggen. Ze hoorde het en vroeg; ‘Niet leuk om dit te horen hè?’
Nadat we het gesprek hadden beëindigd kon ik mijn tranen niet bedwingen. Ik huilde uit en vroeg mezelf af waar ik om huilde. Om een vriendschap die allang voorbij was maar in stand werd gehouden om wat we vroeger met elkaar hadden gedeeld? Was het mijn ego die opspeelde omdat ze mij de moeite niet meer waard vonden?
Wat het ook was ik had er mee te dealen en het deed pijn. Ik besprak het met Ruud en ik besloot het zo te laten. Ik stuurde de anderen die persoonlijk verlies hadden geleden een lieve app en liet het daarbij. Ik ben niet meer langs gegaan bij die ene schoolvriendin, daar voelde ik me echt te goed voor.
Vandaag kwam er weer een appje op het groepje. Dat de schoonouders van een van de dames overleden zijn.
Is het gek als ik dan denk; wat moet ik nu met dit nieuws? De schoonouders die ik niet ken waren ver in de negentig, en dit is het eerste bericht van haar sinds 2 jaar? Ik heb haar uiteindelijk persoonlijk geschreven en gecondoleerd.
Natuurlijk ben ik hier eens over na gaan denken. Wat deed ik nog hier, wat wilde ik nog met ze? Want wat heeft contact nog voor waarde als we het leven niet meer delen? Zij zijn al 2 jaar geleden uit gestapt en ik ben tegen beter weten in maar blijven zitten.
Dus meiden bij deze; ik stap uit jullie trein en neem alle mooie herinneringen van ons samen met me mee. Alle liefde en goeds van mij.
Met liefs van Manon.
Heimwee is slechts verlangen naar iets wat er allang niet meer is.
Mijn scherm licht op met een begeleidend piepje, een WhatsApp komt binnen op de vriendinnen groep. Vriendinnen van vroeger. Eentje daarvan ken ik al sinds de lagere school, de anderen leerde ik kennen op het vervolgonderwijs. We zijn met zijn vijven, wonen verspreid over het land en we hielden zo’n 3x per jaar een vriendinnen dag. We dronken koffie, kletsten en lachten, aten samen en de ene keer deden we er een workshop bij, de andere keer wandelden we. Maar steevast was de dag gezellig en weer veel te snel voorbij.
Ik ben ook in dit groepje altijd al wat afwijkend geweest. Of misschien niet in het begin maar gaandeweg. We hadden in ieder geval soms gesprekken waarin ik een andere kijk had dan zij. Soms gingen die gesprekken er heftig aan toe want nee ik kon dan mijn mond niet houden en wilde zo graag dat ze mijn kant van het verhaal konden begrijpen. Het liep een keer flink hoog op en daarna hield ik mijn mening vaker voor mijzelf. Ik vond dat prima. We deelden nog genoeg andere dingen om het leuk te hebben.
Maart 2020 stond de dag gepland bij mij thuis. Ik had het eten voorbereid, en ik zou een vision board met ze gaan maken waar ik me echt op verheugde. Op de vooravond werd ik niet lekker en toen ik in de nacht wakker werd met dikke koorts wist ik dat ik het af moest zeggen. In alle vroegte stuurde ik een app hoe spijtig het was dat het niet door kon gaan. We zouden snel een nieuwe datum afspreken als ik weer beter was.
En toen kwam C. In de groepsapp appten we wat met elkaar waarin ik al snel merkte hoe anders zij hierin stonden dan ik, zich volop aan de regels houdend omdat ze heilig geloofden in het hele verhaal. En begrijp me goed; met alle angst media snapte ik dat. Ik gooide nog voorzichtig een visje uit waar ik een felle reactie op kreeg. Ik liet het maar zo. De vriendinnen dag werd voorlopig uitgesteld.
Het werd anderhalf jaar stil op de app. Niemand appte meer, ook ik niet. Tot ik in November 2021 maar weer eens van me liet horen. Hoe ging het met iedereen? Was er animo om weer eens een vriendinnen dag te organiseren?
De een reageerde dat er veel was gebeurd en er nu niet aan toe was, de ander beaamde dit en ook de andere 2 bevestigden dit. Wat er aan de hand was werd niet benoemd.
Interessant toch? Vrouwen die zich vriendinnen noemen maar als er iets persoonlijks gebeurt dit in stilzwijgen verhullen?
1 vriendin belde me daarna op. Om uit te leggen wat er bij ieder voor zich was gebeurd. Intense heel verdrietige gebeurtenissen. In het gesprek werd me al heel snel duidelijk dat ik de enige was die nergens van wist. Dat een vriendinnen dag van de anderen eigenlijk niet meer hoefde. Ik was verbaasd en toch ook weer niet. Op mijn vraag of zij het waardeerde als ik met Ruud bij haar en haar man langs zou komen werd lang geaarzeld alvorens een: ‘Nou ja, kom maar dan..’
Ik werd bevangen door een mengeling van verdriet en teleurstelling. Verdriet om wat hen was overkomen en teleurstelling omdat ik er zo buiten was gehouden. Maar ook haar aarzeling in het antwoord ontging mij natuurlijk niet. Ik voelde enorme weerstand om bij een ‘vriendin’ langs te gaan terwijl ik duidelijk niet welkom was.
De tranen schoten in mijn ogen en mijn keel werd dik en ik kon even niets zeggen. Ze hoorde het en vroeg; ‘Niet leuk om dit te horen hè?’
Nadat we het gesprek hadden beëindigd kon ik mijn tranen niet bedwingen. Ik huilde uit en vroeg mezelf af waar ik om huilde. Om een vriendschap die allang voorbij was maar in stand werd gehouden om wat we vroeger met elkaar hadden gedeeld? Was het mijn ego die opspeelde omdat ze mij de moeite niet meer waard vonden?
Wat het ook was ik had er mee te dealen en het deed pijn. Ik besprak het met Ruud en ik besloot het zo te laten. Ik stuurde de anderen die persoonlijk verlies hadden geleden een lieve app en liet het daarbij. Ik ben niet meer langs gegaan bij die ene schoolvriendin, daar voelde ik me echt te goed voor.
Vandaag kwam er weer een appje op het groepje. Dat de schoonouders van een van de dames overleden zijn.
Is het gek als ik dan denk; wat moet ik nu met dit nieuws? De schoonouders die ik niet ken waren ver in de negentig, en dit is het eerste bericht van haar sinds 2 jaar? Ik heb haar uiteindelijk persoonlijk geschreven en gecondoleerd.
Natuurlijk ben ik hier eens over na gaan denken. Wat deed ik nog hier, wat wilde ik nog met ze? Want wat heeft contact nog voor waarde als we het leven niet meer delen? Zij zijn al 2 jaar geleden uit gestapt en ik ben tegen beter weten in maar blijven zitten.
Dus meiden bij deze; ik stap uit jullie trein en neem alle mooie herinneringen van ons samen met me mee. Alle liefde en goeds van mij.
Met liefs van Manon.