Liefde voor jou en voor mij

Maandag 25 januari 2021

Ik klauter door de modder een berg op. Graspollen bieden houvast voor mijn stappen tot ik ineens onderuit ga en ik razendsnel door een modderstroom wordt mee gezogen. Ik lig op mijn buik en kan niet zien waar naar toe. Mijn handen klauwen om zich heen in pure paniek en angst. Ik probeer te gillen maar mijn keel knijpt zich dicht alsof iemand zijn handen eromheen heeft geslagen. Het wordt donkerder en donkerder tot ik met een harde bonk bodem voel en wakker wordt. In emotie en afschuw van de beelden van agressie en vernieling in meerdere steden gisteren.

Liefde voor jou en voor mijJPG

Woorden schieten tekort. Net als dat ze tekort schieten bij wat ik voel. Liefde voor jou en voor mij en iedereen die zich zo voelt als ik. Die zoveel tweestrijd ervaart.

Wij waren er ook weer bij gisteren. In Amsterdam bij het Museumplein. In de auto signaleerden we met afschuw dat de overmacht aan blauw nog groter was dan de zondag ervoor.

Om kwart over twee kwamen we aanlopen bij het Concertgebouw. Op alle kruispunten en ingangen stond politie. Iedereen, ook wij, werd staande gehouden. We werden gewaarschuwd dat het Museumplein verboden gebied was en dat we aangehouden zouden worden als we ons tussen de menigte zouden voegen.

Via de rechter zijkant liepen we om het plein waar zich in de zijstraat een macht aan politie en ME verzamelde. Met verschillende politieagenten zijn we in gesprek gegaan.

Hoe zij zich voelden?
Wat hun opdrachten waren ten opzichte van dit samenzijn?
Zij zagen toch net als wij dat hier vredelievende mensen waren?
Hoe voelde het als zij straks een vredelievend iemand in elkaar zouden slaan? 
Konden zij dit nog uitvoeren als mens?
Als Vader?
Als Echtgenoot?
Als Vriend?

Hun antwoord bleef: "Nu zien wij jullie als mens waar we mee in gesprek gaan. Straks na 3 vorderingen niet meer, dan voeren wij alleen maar uit. Dan zijn jullie voor ons een object wat we uit de weg moeten ruimen. Hou ons dus in de gaten dan weet je wanneer je weg moet zijn."

Ik keek hem aan en vroeg hem uiteindelijk nog: 
 
"Dank je voor de waarschuwing. Maar hoe voelt het nu voor jullie dat ik jullie als bedreiging zie? En niet meer als veilig?  Dat jullie mij niet in bescherming gaan nemen maar mij als 'object' zien. Een vrouw van 63 jaar die vredelievend opkomt voor de toekomst van mijn kleinkinderen en voor die van jou?"

Hij draaide zich om en liep naar zijn collega.  

We voelden al zoveel dreiging, zagen geblindeerde ME bussen zich verzamelen waar ‘gewoon geklede mannen met agressieve uitstraling’ uitkwamen. Ze gingen de mobiele toiletwagen in, aten nog wat en stapten het busje weer in en raakten uit mijn gezichtsveld.

Hordes zwaar bewapende politiemannen verzamelden zich dicht naast elkaar om het veld. Intimiderend en dreigend.

Wij bleven staan kletsen met omstanders, voelden de verbinding met elkaar. We liepen een stukje terug, weg van het plein en voelden overal het zelfde: geschokte toeschouwers. Geschokt om dit vertoon van politie. Toeschouwers in openheid en verbinding en liefde met elkaar.

Een meisje van 14 jaar stond tussen haar ouders in met haar lieve lach en open blik. Ze keek van de politiemacht naar ons en een traan liep vanuit haar ogen over haar wang. Ik gaf haar spontaan een knuffel die ze stevig beantwoordde. Met haar ouders raakten we in gesprek, wat een fijne mensen. Met allemaal de zelfde zorg en intentie: vrijheid in liefde en zelfverantwoordelijk. In wat voor toekomst komen wij en onze kinderen terecht? 

Het waarschuwen begon, vuurschoten werden door de politie afgevuurd. Waterkanonnen, politie te paard en blaffende politiehonden kwamen in beweging. 

Het sein voor ons ons terug te trekken. Wij willen geen geweld en er ook absoluut niet in betrokken raken ervan overtuigd dat dat nooit iets oplost. 

De massa op het veld kwam in beweging en rende voor hun leven, de in gesealde rode harten in A-4 formaat welke ze boven hun hoofd hadden gehouden wapperden door de lucht om uiteindelijk onder de vluchtende voeten te worden vertrapt.   
 
We stonden nog met een klein groepje aantal gelijk denkenden te kletsen in een veilige zone toen we ook daar werden op geschrikt door een politiemacht.  Zwaar bewapende mannen met stokken en schilden kwamen dreigend dichterbij.

We gingen uiteen, ieder met zwaar beladen gedachten.

Het is ochtend en ik sta op. De onderlaag trekt nog aan me maar ik neem kordaat een besluit. Ik laat het niet gebeuren. Vandaag niet. Pertinent niet. Ik kijk naar buiten waar de zon in al zijn kracht en schoonheid de lucht diep blauw kleurt. Ik strik de veters van mijn wandelschoenen, steek de straat over en loop het wit gerijpte duin in. 

Lieve medestanders die er gisteren weer waren ik neem jullie mee en hou jullie stevig vast.

Big hug.