De kleine kerstboom
Ik ontwaak uit een diepe slaap. Ik hoef niet eens meer op de klok te kijken om te checken dat het pas vier uur is. Alweer. Nachtenlang achter elkaar op dit zelfde tijdstip staar ik al naar het plafond. Ga ik slapen met een goed gevoel om wakker te worden met gejaagde onrust in mijn hoofd en lijf. Ik concentreer me op mijn ademhaling en visualiseer een gevoel van dankbaarheid en liefde. Maar waar dit me vaak lukt werkt het nog meer wrevel in de hand. Geïrriteerd sla ik de dekens open en stap uit mijn bed.
Ik loop de kamer in en zet een grote beker thee in de keuken. Dan schakel ik de kerstverlichting aan en installeer me in kleermakerszit op de bank.
Ik sla mijn handen om de warme beker en staar in de kerstboom lichtjes. De stralende lichtjes van de kleine kunstkerstboom welke ik vanavond heb neergezet in ons wintersport chalet in Oostenrijk.
We zijn hier vanmiddag aangekomen. Waar we nu met onze jongste en haar vriendinnen zouden zijn voor hun jaarlijkse girls ski week. Waar aankomende zaterdag alle kinderen en kleinkinderen zouden komen om sinds jaren de kerst samen met ons in Oostenrijk te vieren. De kleintjes vol verwachting na hun eerste skilessen op de borstelbaan thuis. Ik kijk naar buiten waar de bomen in het bos bedekt zijn met een witte laag, oplichtend in de donkere nacht. Wat verheugden we ons er allemaal op. Net als onze wintersport gasten zich verheugden weer een weekje te komen op deze favoriete stek.
Ach ik weet als geen ander hoe gemaakte plannen anders kunnen lopen.
Mijn blik wendt zich weer naar het boompje en ik staar het verleden in. Naar de allereerste keer dat mijn lief en ik dit boompje hadden staan in onze kleine flat toen we voor elkaar hadden gekozen in een roerige periode van ons leven. Het was de start van ons leven samen met vijf kinderen als samengesteld gezin. De oudste was negen jaar de jongste twee en een half. Hoe vaak heb ik dit boompje al van zolder gehaald en neergezet? Ik tel en kom tot 27.
Ik staar naar de rode strik om de jutezak waar het boompje uit ontspringt. Naar de met groen met rood geruite strikjes met gouddraad aan de takken gebonden. Het verleden en de intense rust van onze liefde stroomt mijn hart binnen. De liefde en rust die ons al door zoveel chaos heeft heen geloosd. Door veroordeling en afwijzing, door zakelijke onrust, door ziekte en dood en verlies van dierbaren, door het ziekteproces van mijzelf. Ook dit gaan we overwinnen.
Zoveel jaren achtereen kijk ik al met liefde en dankbaarheid naar dit boompje. De lichtjes zijn een paar keer vervangen, strikjes kwijtgeraakt, en al weer een paar jaar is hij extra versierd met kleine beertjes. Zodat de kleintjes van onze gasten ermee kunnen spelen.
Een baken van liefde
Ik besluit om dit boompje om te dopen tot baken van liefde. Ons boompje vol met liefde. Onze drijfveer, ons baken. Ik doorleef in een paar seconden die te vele momenten om op te noemen. Alle emoties komen voorbij. Schuldgevoel, schaamte, gekwetstheid, eenzaamheid, boosheid, verdriet. Ik proef zout in mijn mond van de tranen over mijn wangen. Maar dan voel ik ook weer de liefde en de dankbaarheid. De intense verliefdheid van Ruud en mij in een tijd dat onze liefde verboden was. De liefde voor onze kinderen (en inmiddels ook onze geweldige kleinkinderen) de liefde voor het leven en voor de natuur. Samen hebben we al zoveel doorstaan door onze liefde. Intense dankbaarheid stroomt mijn hart binnen en ik verwelkom met een dikke glimlach de rust in mijn zijn.
De geur van het massieve hout wat me omringt, en de glinsterende sneeuw op het terras versterken de rust en vrede. Het komt goed voel ik aan alle vezels in mijn lijf en hoofd. Vrijdag komt mijn kind uit Londen naar hier. Vanuit Engeland mag het nog. En ga ik genieten van een kerst met zijn viertjes. In dit mooie huis in dit mooie dorp waar Ruud en ik in 2004 in het kerkje getrouwd zijn. Morgen precies 16 jaar geleden. Ik zet mijn lege beker op het aanrecht, doof de lichtjes en ga naar bed. Eindelijk heeft de enorme frustratie in mijn lijf plaatsgemaakt voor rust en stilte.
Met liefs van Manon