Hoe zie jij je kind
6 juni 2022
Na net allerlei huishoudelijke werkjes te hebben uitgevoerd, op deze tweede Pinksterdag, scrol ik eens door F.Book. Een post raakt me.
Een gescheiden man schrijft, hoe hij als kind trauma’s opliep toen zijn ouders uit elkaar gingen, en hoe hard hij aan zichzelf heeft gewerkt dit trauma te helen. Met als resultaat hoe oprecht hij het zijn ex vrouw gunt om gelukkig te worden met haar nieuwe partner en hoe happy hij zich voelt als zijn kind zich daar ook prettig en geborgen bij voelt.
Ik vind dat mooi en krijg bij het lezen een brok in mijn keel.
Eergisteren sprak ik een vrouw die in een vecht scheiding zit. Al tien jaar zijn zij en haar ex uit elkaar en nog steeds regent het haatgevoelens. Haar gezicht spuwt wrok en boosheid uit en het gebeuren trekt haar al tien jaar lang de slachtofferrol in. Haar kind loopt bij een psycholoog omdat het zo getraumatiseerd is.
Ik zie het en ik voel het en ik huiver.
Zonder oordeel te vellen vraag ik me echt af wat zoveel ex-stellen bezield. Ooit van elkaar gehouden, ooit het bed met elkaar gedeeld, samen kinderen gekregen waar ieder voor zich zielsveel van houdt. Hoe kan het dan zover komen dat men alleen nog maar haat en wrok voelt voor die ander? Uiteraard zijn er uitzonderingen die de regel bevestigen maar eerlijk? Ik snap er niets van. Hoe kan je jezelf zo’n slachtoffer vinden dat je je kind vergeet en het voor het leven een trauma bezorgt?
Als het samen niet meer gaat is tot daaraan toe maar jeetje zeg, wat doen veel exen hun kinderen en zichzelf nodeloos ontzettend veel pijn. Ten koste van je eigen kind nog wel.
Ik voel me dan best wel een uitzondering en trots dat mijn ex en ik altijd de kinderen voorop hebben gezet. Natuurlijk was er in het begin tussen ons beiden spanning, scheiden is lijden, hoe dan ook. Maar de kinderen hebben van die spanning weinig gemerkt. Hun vader is nog steeds hun gouden vader en ik ben nog altijd hun liefste moeder.
Vorig weekend kregen mijn zoon van 35 en ik er een gesprek over. Hoe blij en dankbaar hij is hoe het allemaal is gegaan toen. Hij was destijds 5 jaar en heeft volgens eigen zeggen nooit iets van spanning bemerkt. Nooit hebben we de ex in bijzijn van de kinderen zwart gemaakt. Hij vertelt altijd 2 vaders en 2 moeders te hebben gehad, een nieuwe familie erbij en extra kansen doordat we zo verschillend in het leven staan. Van beiden heeft hij de beste voorbeelden, hoe ‘anders’ toch ook helemaal goed kan zijn. En daar heeft hij zijn eigen persoonlijkheid door kunnen vinden.
Ja dan voel ik me trots. Vooral op mijn zoon en niet eens zozeer op mijn ex en mij. Want zou het niet een gouden regel moeten zijn dat als je uit elkaar gaat, om wat voor reden dan ook, je beiden dat ego van je opzij zet en echt voor je kind gaat?
Een mooie dag,
Manon.
Na net allerlei huishoudelijke werkjes te hebben uitgevoerd, op deze tweede Pinksterdag, scrol ik eens door F.Book. Een post raakt me.
Een gescheiden man schrijft, hoe hij als kind trauma’s opliep toen zijn ouders uit elkaar gingen, en hoe hard hij aan zichzelf heeft gewerkt dit trauma te helen. Met als resultaat hoe oprecht hij het zijn ex vrouw gunt om gelukkig te worden met haar nieuwe partner en hoe happy hij zich voelt als zijn kind zich daar ook prettig en geborgen bij voelt.
Ik vind dat mooi en krijg bij het lezen een brok in mijn keel.
Eergisteren sprak ik een vrouw die in een vecht scheiding zit. Al tien jaar zijn zij en haar ex uit elkaar en nog steeds regent het haatgevoelens. Haar gezicht spuwt wrok en boosheid uit en het gebeuren trekt haar al tien jaar lang de slachtofferrol in. Haar kind loopt bij een psycholoog omdat het zo getraumatiseerd is.
Ik zie het en ik voel het en ik huiver.
Zonder oordeel te vellen vraag ik me echt af wat zoveel ex-stellen bezield. Ooit van elkaar gehouden, ooit het bed met elkaar gedeeld, samen kinderen gekregen waar ieder voor zich zielsveel van houdt. Hoe kan het dan zover komen dat men alleen nog maar haat en wrok voelt voor die ander? Uiteraard zijn er uitzonderingen die de regel bevestigen maar eerlijk? Ik snap er niets van. Hoe kan je jezelf zo’n slachtoffer vinden dat je je kind vergeet en het voor het leven een trauma bezorgt?
Als het samen niet meer gaat is tot daaraan toe maar jeetje zeg, wat doen veel exen hun kinderen en zichzelf nodeloos ontzettend veel pijn. Ten koste van je eigen kind nog wel.
Ik voel me dan best wel een uitzondering en trots dat mijn ex en ik altijd de kinderen voorop hebben gezet. Natuurlijk was er in het begin tussen ons beiden spanning, scheiden is lijden, hoe dan ook. Maar de kinderen hebben van die spanning weinig gemerkt. Hun vader is nog steeds hun gouden vader en ik ben nog altijd hun liefste moeder.
Vorig weekend kregen mijn zoon van 35 en ik er een gesprek over. Hoe blij en dankbaar hij is hoe het allemaal is gegaan toen. Hij was destijds 5 jaar en heeft volgens eigen zeggen nooit iets van spanning bemerkt. Nooit hebben we de ex in bijzijn van de kinderen zwart gemaakt. Hij vertelt altijd 2 vaders en 2 moeders te hebben gehad, een nieuwe familie erbij en extra kansen doordat we zo verschillend in het leven staan. Van beiden heeft hij de beste voorbeelden, hoe ‘anders’ toch ook helemaal goed kan zijn. En daar heeft hij zijn eigen persoonlijkheid door kunnen vinden.
Ja dan voel ik me trots. Vooral op mijn zoon en niet eens zozeer op mijn ex en mij. Want zou het niet een gouden regel moeten zijn dat als je uit elkaar gaat, om wat voor reden dan ook, je beiden dat ego van je opzij zet en echt voor je kind gaat?
Een mooie dag,
Manon.