Moeders en dochters

4 juli 2023

Moeders en Dochters

Het valt me al een hele poos op. Mede doordat ik zelf moeder ben en me misschien wel aangesproken voel, maar ook om het op te nemen voor al die met mij moeders. Omdat wij dat dik verdienen en we stuk voor stuk kanjers zijn (de uitzonderingen daargelaten natuurlijk;).

Waarom krijgen moeders toch zo regelmatig een beschuldigende vinger omtrent de zich opborrelende trauma’s bij hun volwassen dochters (of zonen) wat ook nog eens benadrukt wordt door de therapeut-goeroe-begripvolle vriendinnen omgeving?

Niet genoeg geaard-gebonden-ontbonden-gehecht-onthecht-begrepen-gekoesterd-ontkoesterd-gepamperd-ontpamperd….door hun moeder.

Dzzzz tureluurs word je er toch van?

Voor de duidelijkheid; ik vind het geweldig hoe er velen in deze tijd bewust worden en innerlijk werk doen. Eventuele trauma’s gaan oplossen. Bij zichzelf naar binnen gaan om bewust te worden van belemmerende patronen en overtuigingen om die te veranderen om een betere versie van zichzelf te worden.

Maar is het echt zo vaak de band met de moeder die ten grondslag ligt aan die ‘belemmerende’ items als wordt verondersteld?

Misschien heeft die moeder wel haar stinkende best gedaan haar kind, wat anders in het leven staat dan de rest van haar kinderschaar, te begrijpen en te begeleiden op het pad naar de volwassenheid. Heeft ze vaak met haar handen in het haar gezeten. Heeft ze er nachten wakker van gelegen. Heeft ze zich heel veel zorgen gemaakt. Heel veel ingeslikt. Zich machteloos en verdrietig gevoeld. Omdat ze keer op keer werd afgewezen…

Maar omdat ze simpelweg zielsveel van haar kind houdt cijferde ze zich weg en nam ze het gedrag van haar kind voor lief…

Mag er in dit bewustzijnsproces niet eens wat meer naar beide kanten gekeken worden? Om de kant van de moeder uit de schaduw te halen en in het licht te zetten?

Vanmiddag beluisterde ik bij vibestalk de podcast met Janosh. Tijdens mijn berg met strijk werk (Heerlijke momenten om podcasts te beluisteren;).

Verschillende keren tijdens het beluisteren vulden mijn ogen zich met tranen. Vanwege herkenning en zulke mooie inzichten. Een van de items ging over afwijzing. Waar Janosh lang mee worstelde en waar ik mezelf in herkende; de angst om afgewezen te worden.

Tot er in Janosh zijn leven iets gebeurde waarbij hij heel duidelijk inzag: Afwijzing is helemaal geen persoonlijk iets. De persoon die afwijst kan (of wil) jouw liefde (nog) niet ontvangen.

Dit zo te horen raakte mij enorm. Aan mij uiteraard de taak te onderzoeken waarom het mij zo raakte. In ieder geval heeft het mij aangezet tot het schrijven van dit schrijfsel over wat mij al langere tijd opvalt. Om een hart onder de riem te steken voor al die moeders die zich hierin herkennen en zich afgewezen voelen (of hebben gevoeld) door hun dochters (of zonen);

“Vat het niet persoonlijk op. Misschien is (was) jouw kind er (nog) niet aan toe jouw liefde te ontvangen…..’

Met liefs van Manon.