Schrijven en ik

28 juni 2023

Ik hou van schrijven. Van mijn gedachten omzetten in schrijfsels. Over het uitdiepen van verschillende lagen van emoties en gevoelens die mij bezighouden en waar we allemaal last van kunnen hebben. Die mij belemmeren. Of me blij maken en me laten lachen. En met mij ook anderen.

Niet iedereen zal dit herkennen en dat is helemaal oké. We zijn allemaal unieke en eigen personen.

Na de dood van mijn broer en zus ben ik steeds meer gaan schrijven. In eerste plaats voor mezelf. Om te leren omgaan met dit grote verdriet.

Ik ging op schrijfles bij een schrijfster. Met een groepje van vijf aan haar eettafel leerden we een stukje van ons levensverhaal op papier te zetten. Heel boeiend vond ik het, ook de stukken van de medecursisten. Het werkte zo helend.

Mijn juffie vond dat ik me in moest schrijven voor een columnwedstrijd. ‘Je hebt talent en hoe mooi om lezers een stuk (H)erkenning aan te reiken.’

Ik won de wedstrijd. De beloning was wekelijks een column te schrijven voor webregio, een van de eerste internet kranten.

Doodeng vond ik het. En super spannend. En heel erg leuk. Na een jaar of twee denk ik veranderde er intern van alles en kwamen de restricties. Het moest zus en zo en de opgelegde verhaal stijl was gewoon niet de mijne. En daar ik op vrijwillige basis schreef voelde het helemaal niet goed en leuk meer.

Een lang verhaal kort; zo ontstond mijn website. Waar ik mijn eigen ik kon blijven en mijn lezersgroep mij kon blijven volgen. Gewoon als hobby. Dus niet foutloos of als neerlandicus maar gewoon als mijzelf.

Ik kom hierop door een gesprekje gisteren met mijn dochter. Ze kwam iemand tegen die ze voornamelijk via social media kent. Die iemand schrijft persoonlijke schrijfsels en mijn dochter vond dat best een lastige situatie. ‘Kent ze mij nog wel van die zeldzame keer contact? Zal ik haar wel of niet aanspreken? Ik weet zoveel van haar maar ik ken haar helemaal niet zo goed?’

Dat zette me aan het denken. Ik snap haar best wel namelijk.

Waarom schrijven wij schrijf-minnen-den eigenlijk? Of beter gezegd waarom plaatsen we het? Is het aandacht? Of om de lezer iets aan te reiken van er-en her-kenning? Of misschien wel beide?

Vanmiddag lees ik een post in deze strekking van Tabitha Voor Waarheid. Zij schrijft mooie stukken en had een ontmoeting met iemand die ze niet kende maar die haar wel kende van haar posts. Wat ze confronterend vond en weer iets om over na te denken.

Ik denk dat ook in dit geval alles om balans draait. Er zijn voor en tegenstanders van f-book en Instagram. De groep die er gewoon niet op zit, de groep die het leuk vind, en de groep die het eigenlijk maar niks vind maar er toch steeds maar op blijft kijken. Is een feit hè, geen kritiek.

Als ik mezelf en mijn kijk erop onder de loep neem dan snap ik iedere groep. Want ja er is veel buitenkant te zien, en bagger, en ellende en een wereld die niet fysiek en echt is. Maar mij bereiken vooral de mooie persoonlijke echte verhalen waar ik enorm van geniet. Net als dat vroeger in een tijdschrift mijn oog viel op mooie persoonlijke verhalen die raken, doen ze dat nu op social media. Dat andere scrol ik direct weg net als ik vroeger de ongelezen pagina’s omsloeg.

Dus ja. Mijn oorspronkelijke doel van toen ik begon met het schrijven van columns nu blogs geheten, zijn nog steeds dezelfde;

Omdat ik het heerlijk vind om te schrijven, en als ik de lezer maar een stukje er- of herkenning kan aanreiken en iets om over na te denken, dan ben ik helemaal tevreden.