Lieve Mary,
4 maart 2022
Lieve Mary,
Wat had mijn moeder je graag deze foto (en misschien nog wel andere kiekjes) willen laten zien. Ze vertelde mij laatst nog hoe ze met jouw moeder Lenie (links) met Gre (midden), vroeger toen wij klein waren, bij elkaar kwamen koffiedrinken. Breiwerkjes en verstelwerkjes mee want dat ging natuurlijk gewoon door. Jouw moeder scheen zo goed in kraagjes verstellen of aanzetten te zijn en zo werd er onderling voor elkaar gedaan waar ze goed in waren.
Wat een tijd. Een tijd waarin de vrouwen hun tijd voornamelijk aan de was, het huishouden en hun schare kinderen wijdden. Op maandag het bleekveld vol met witte luiers en de was aan de lijnen te wapperen. Als het knap weer was tenminste. Zo niet dan hing het her en der en op een wasrek in de huiskamer voor de kachel.
Er was van alles te weinig. Weinig geld, weinig kleding, weinig of geen luxe. Bij niemand. Voor een uitje was geen geld dus voor een beetje vertier ging je bij elkaar op de koffie of op verjaardag.
Mijn moeder vertelde dat ze drie jurken had. Haar werkjurk, haar ‘opknappertje’ en haar zondagse. Als de werkjurk echt niet meer kon dan maakte ze een nieuwe wat haar zondagse werd. Door de week, als ze haar opknappertje droeg omdat ze ergens heen moest, droeg ze daar een wit schort overheen.
Ik merkte op terwijl ik de zwart wit foto's kritisch bekeek; ‘Jeetje mam wat waren de huisjes oud! Enkel glas, kozijnen die zijn beste tijd ver achter zich hadden. Wat zal het vochtig zijn geweest en tochtig.’
Het is een tijdperk wat ver achter ons ligt. Maar soms denk ik; wat is ver? In tijd en in jaren? Dit was in de jaren zestig waarna nog maar zestig jaren zijn verstreken sindsdien. Wat een wereld van verschil kunnen (maar) 60 jaar maken.
Een tijd waarin de zorgen gingen om monden voeden, de kinderen in knappe kleding steken, om rond te komen met het weekgeld tot je man met zijn opnieuw gevulde loonzakje thuiskwam na een week van lange dagen werken.
Nee zeker weten zijn we niet in weelde opgegroeid. Maar wel in geborgenheid en liefde. We sliepen samen in bed onder het dak van de zolder, speelden veelal buiten, en totdat we oud genoeg waren om letterlijk de sloot niet in te lopen stonden we aan het touw. We liepen onder de wapperende was door in het kale grasveld en verzonnen spelletjes van weinig of niks. Soms verveelden we ons maar dat deed je maar buiten, hup!
Ons werden normen en waarden aangeleerd als; doe maar gewoon dan doe je gek genoeg. Wie niet steelt of erft blijft werken tot hij sterft (waarden waar ik overigens al langere tijd vanaf ben gestapt;).
Maar goed, wat was het leuk om te bladeren door het oude album. Waarin inschuifhoekjes loslieten en losse foto`s uit dwarrelden. Mijn moeder had het album van zolder gehaald om een foto te zoeken waar jouw moeder opstaat. Om aan je te laten zien als je weer bij haar langskwam voor een babbeltje. Niet kunnen bedenkend dat je zo plotseling weg zou vallen.
Ik mijmer samen met mijn moeder over hoe het vroeger was. Over jouw en mijn moeder en wat ze nog allemaal wist te vertellen over haar.
Ik weet hoeveel jij van jouw moeder hield, en als het goed is zijn jullie nu weer samen. Om over van alles bij te kletsen en misschien ook wel over vroeger. net als ik nog doe met die van mij.
Dag lieverd, doe je de groeten van mijn moeder en mij aan die van jou?
Dikke zoenen!
Lieve Mary,
Wat had mijn moeder je graag deze foto (en misschien nog wel andere kiekjes) willen laten zien. Ze vertelde mij laatst nog hoe ze met jouw moeder Lenie (links) met Gre (midden), vroeger toen wij klein waren, bij elkaar kwamen koffiedrinken. Breiwerkjes en verstelwerkjes mee want dat ging natuurlijk gewoon door. Jouw moeder scheen zo goed in kraagjes verstellen of aanzetten te zijn en zo werd er onderling voor elkaar gedaan waar ze goed in waren.
Wat een tijd. Een tijd waarin de vrouwen hun tijd voornamelijk aan de was, het huishouden en hun schare kinderen wijdden. Op maandag het bleekveld vol met witte luiers en de was aan de lijnen te wapperen. Als het knap weer was tenminste. Zo niet dan hing het her en der en op een wasrek in de huiskamer voor de kachel.
Er was van alles te weinig. Weinig geld, weinig kleding, weinig of geen luxe. Bij niemand. Voor een uitje was geen geld dus voor een beetje vertier ging je bij elkaar op de koffie of op verjaardag.
Mijn moeder vertelde dat ze drie jurken had. Haar werkjurk, haar ‘opknappertje’ en haar zondagse. Als de werkjurk echt niet meer kon dan maakte ze een nieuwe wat haar zondagse werd. Door de week, als ze haar opknappertje droeg omdat ze ergens heen moest, droeg ze daar een wit schort overheen.
Ik merkte op terwijl ik de zwart wit foto's kritisch bekeek; ‘Jeetje mam wat waren de huisjes oud! Enkel glas, kozijnen die zijn beste tijd ver achter zich hadden. Wat zal het vochtig zijn geweest en tochtig.’
Het is een tijdperk wat ver achter ons ligt. Maar soms denk ik; wat is ver? In tijd en in jaren? Dit was in de jaren zestig waarna nog maar zestig jaren zijn verstreken sindsdien. Wat een wereld van verschil kunnen (maar) 60 jaar maken.
Een tijd waarin de zorgen gingen om monden voeden, de kinderen in knappe kleding steken, om rond te komen met het weekgeld tot je man met zijn opnieuw gevulde loonzakje thuiskwam na een week van lange dagen werken.
Nee zeker weten zijn we niet in weelde opgegroeid. Maar wel in geborgenheid en liefde. We sliepen samen in bed onder het dak van de zolder, speelden veelal buiten, en totdat we oud genoeg waren om letterlijk de sloot niet in te lopen stonden we aan het touw. We liepen onder de wapperende was door in het kale grasveld en verzonnen spelletjes van weinig of niks. Soms verveelden we ons maar dat deed je maar buiten, hup!
Ons werden normen en waarden aangeleerd als; doe maar gewoon dan doe je gek genoeg. Wie niet steelt of erft blijft werken tot hij sterft (waarden waar ik overigens al langere tijd vanaf ben gestapt;).
Maar goed, wat was het leuk om te bladeren door het oude album. Waarin inschuifhoekjes loslieten en losse foto`s uit dwarrelden. Mijn moeder had het album van zolder gehaald om een foto te zoeken waar jouw moeder opstaat. Om aan je te laten zien als je weer bij haar langskwam voor een babbeltje. Niet kunnen bedenkend dat je zo plotseling weg zou vallen.
Ik mijmer samen met mijn moeder over hoe het vroeger was. Over jouw en mijn moeder en wat ze nog allemaal wist te vertellen over haar.
Ik weet hoeveel jij van jouw moeder hield, en als het goed is zijn jullie nu weer samen. Om over van alles bij te kletsen en misschien ook wel over vroeger. net als ik nog doe met die van mij.
Dag lieverd, doe je de groeten van mijn moeder en mij aan die van jou?
Dikke zoenen!