Pionnen in het schaakspel

Het brengt steevast een stuk onrust met zich mee. Terwijl ik er ook altijd naar uitkijk. Maar het is en blijft complex die gemengde gelegenheden van exen en bonusfamilies.

Het kraamfeestje van Siep

Ik kijk er altijd naar uit omdat ik dan mijn kinderen weer zie, en mijn ex die ik voor altijd in mijn hart meedraag, misschien een stukje leuke ex-familie ontmoet en niet te vergeten het huis weer betreedt waar ik bijna 14 jaar woonde. Het huis waar wij op mijn achttiende jaar al bouw plannen voor maakten en waar ik als 22 jarige over de drempel werd gedragen.

Het deukje in de trapleuning

Het huis waar ik talloze keren door de garage naar binnen liep, nog feilloos weet waar mijn wasmachine en droger stonden, naar het toilet ben gegaan, een keer pijnlijk van de trap ben gegleden met een wasmand vol, nog precies de plek van het deukje in de trapleuning voor me kan halen en voelen, en waar mijn drie kinderen zijn geboren. Het huis wat is mee verbouwd met de tijd. De uitbouw, een keukeneiland, en een erker aan de voorkant. Maar altijd als ik hier het pad op wandel ben ik weer voor eventjes terug in de tijd.

Zo ook vandaag. Waar wij voorheen alle kraamvisite het liefst in de eerste tien dagen ontvingen omdat dan de hulp er nog was, is er nu de kraamborrel na een week of vijf. Bij mijn vorige kleinkind was het bij ons, en nu met de jongste telg is het bij mijn ex en zijn vrouw Ria.

Siep in oma`s reiswieg

De kleine Siep laat zich vredig slapend bewonderen in dezelfde reiswieg als waar mijn kinderen in lagen. Het nog door mijn moeder bekleedde mandje staat op de tafel in de kamer. En ook dit moment vult zich op met een herinnering. Mijn 4 weken oude zoon Ruben, nadat hij uit het ziekenhuis werd ontslagen na een open hartoperatie, stond hier eens op dezelfde plek. Ik blij en onzeker en mijn schoonmoeder die steeds maar kruistekens boven de reiswieg maakte en mompelde: ‘Op hoop van zegen dan maar…. Oh oh oh oh……Op hoop van zegen dan maar….’.  

Ohhhh, dus jij bent die....ex..

Ik omhels mijn dochter en kleinkids, mijn ex en Ria en hun inmiddels 21 jarige dochter. Voor mij voelt dat goed en oprecht van beide kanten. Onmiskenbaar drie zussen van Ria met hun moeder komen binnen en geven mij een hand. Ria legt aan haar moeder uit wie ik ben waarop moeder haar wenkbrauwen afkeurend fronst. , Ohhhhh dus jij bent…..’ maar Ria snoert haar de mond en duwt haar familie de tuin in. Ria komt terug en gniffelt; ‘Sorry Ger maar het komt bij mijn moeder soms niet zo lekker haar ehhh je weet wel uit’.

Een ex-zwager komt binnen en kijkt me uiterst verbaasd aan. Bijna verontwaardigt zegt hij; ‘He  jij hier?’ Ik geef hem drie zoenen terwijl ik nogal vinnig zeg: ‘Het is ook mijn kleinkind geloof ik toch?’ 

Drie ex-schoonzussen zijn oprecht blij me te zien waar ik een poosje onbevangen mee klets en lachend herinneringen ophaal. Mijn vriendin komt erbij staan en we hebben al snel de grootste pret. 

Ik ken ze nog zo goed...

En dan komt er nog een ex-schoonzus binnen. Haar opgelegde spontaniteit en hoge lach en maniertjes. Ik ken ze nog zo goed. Ze komt op me af en geeft me drie zoenen, feliciteert me en loopt meteen door.

Zij was naast mijn schoonzus ook mijn beste vriendin.  Vanaf dat we zeventien waren kregen we verkering met de twee broers. We hadden direct een klik. Haar warmte en spontaniteit waar ik altijd zo naarstig naar op zoek was geweest voelde als een warm bad.
Wat hebben we een mooie jaren met elkaar gehad. Als familie maar ook als hartsvriendinnen. We deelden onze frustraties en gevoelens en wat hebben we veel gelachen. We gingen met zijn vieren op vakantie, we haalden elkaar op een mooie zomeravond op voor een strandwandeling, we maakten een paar keer per jaar tijd vrij voor inkopen op de Albert Cuyp, kregen in dezelfde tijd kinderen en konden niet bedenken dat dit ooit voorbij zou gaan.  

Maar wat de reden ook precies was, ze kon het niet aan mijn vriendin te blijven na mijn scheiding. Er ontstond afstand, en ze voelde zich gedwongen tot kiezen voor mijn ex. De enkele keer dat we elkaar nog zien (begrafenis/geboorte) is gevuld met afstand en …… wrok. Ik weet niet wat ik haar heb aangedaan maar die wrok die voel ik nu na al die jaren nog steeds.

Loyaliteit

Onze jongste dochter komt binnen. Ruud en ik hebben haar gisteren nog gezien. Ze kwam bij ons soep eten, zijn met zijn drietjes de stad in geweest, een biertje gedronken en een pizza gehaald. Ruud zei nog; ‘Ze voelt echt als mijn dochter’.

Ze omhelst mij en Ruud en we merken het meteen; ze is anders dan gisteren. Ze is in de omgeving van haar vader en dan is ze loyaal aan haar papa. Waar ze zichzelf niet van bewust is, het is een houding en patroon geworden.

Slachtoffer

Ria`s zus vraagt van wie die en die auto is. Ze wil naar huis maar staat zo krap ingeparkeerd dat ze alles hoort piepen in haar auto. Maar de auto is niet van een van ons. ‘Misschien kan Ruud hem ervoor je uitrijden hij is daar een meester in’, stel ik voor. Ik zoek Ruud die even verderop staat in de tuin en roep; ‘Ruud kan jij Elly even helpen?’ Ruud kijkt op; ‘Waarmee?’ Waarop mijn ex ineens ongegeneerd heel luid en lachend brult; ‘Met naar de w.c gaan, of je haar billen even wil afvegen, hahahahaha….’ Brullend van het lachen om zijn eigen misplaatste grap slaat hij zich op zijn knieën en kijkt hij triomfantelijk om zich heen alsof hij zeggen wil; ‘Haha, die zit!’

Ruud en ik kijken elkaar aan. Zo goed als Ruud en mijn ex met elkaar omgaan als we met elkaar zijn, zodra er een deel van mijn ex- familie in de nabijheid is wordt mijn ex weer het slachtoffer dat ooit in de steek is gelaten voor een ander.

Ruud loopt met Elly mee en rijdt de auto zonder brokken uit de parkeerplek.

De Day After

Vannacht sliep ik onrustig met steeds een ondertoon van dat ik iets fout deed. Van schuldgevoel. Van onvrede. Van Afstand. Van emotie. Van heimwee. Ondanks de meditatie van gisteravond en van vanmorgen bij het opstaan blijft dit ook de uren van de ochtend maar hangen.

Natuurlijk weet ik hoe het komt. Oude gebeurtenissen, emoties, patronen bij mijzelf en anderen, en ook bij mijn kinderen. Dat laatste vind ik het ergst. En ook zo schrijnend. Niet alleen voor de kinderen maar ook voor mijzelf. Want dat is ook precies waar ik al langere tijd mee worstel en mee aan de slag ben. Wat laagje voor laagje wordt afgepeld maar waar ik nog steeds niet helemaal mee klaar ben. Ik moet naar de kern. Maar hoe kom ik daar?

Louise Hay

En het is weer Edwin Sely die mij verder op weg helpt. Bij Edwin heb ik het 'breek je vrij' seminar gevolgd en een hypnose seminar. Hij schrijft dat hij een meditatie heeft gedaan van Louise Hay. Over helen en houden van jezelf. Interessant, denk ik. Edwin die zo goed weet hoe het werkt, blijft soms ook nog zoeken en helen. En ik weet natuurlijk als geen ander dat het voor iedereen zo werkt. We zijn nooit klaar zolang we leven. Meer over Edwin Selij en hypnose instituut.
 
Ik ben gaan zoeken op Louise Hay. En heb een meditatie van haar gevonden op YouTube. Over houden van jezelf en houden van het kind in jezelf. Ik ben er meteen mee aan de slag gegaan. Een rustige plek gezocht, mijn oortjes in en in meditatie gegaan.
Dit keer met tranen van emoties over mijn wangen, treffend van herkenning welke laag er bij mij nog geheeld moet worden.  De meditatie van Louise Hay

Conclusie van mijzelf

• Hoe snel ook ik soms geneigd ben tot; ik oordeel niet (meer).
• Niet over de anderen EN vooral niet over mijzelf.
• Het leven is net een schaakspel, waarin we allemaal een pion zijn.
• Mijn leven en mijn keuzes hebben geleid tot complexe situaties en gevoelens en emoties die diepgeworteld zitten bij sommige van de ‘spelers’.
• Ik stop onmiddellijk met mijzelf weer (onbewust) als hoofdschuldige aan te wijzen 
• Ik start direct met weer te houden van mijzelf. Want dat houden van mijzelf was ik aan het kwijtraken door al die complexe gevoelsbanden bij anderen te zien.
• Terwijl ook ik maar gewoon een pion in het schaakspel ben dat leven heet.