Bang voor het leven..
Terwijl ik naar buiten kijk naar het grauwe weer kan ik enorm verlangen naar de witte wereld in Oostenrijk. Dromend van een dik pak sneeuw, suizen van maagdelijke hellingen, oeffffff wat lekker....
Dat verlangen is direct verbonden met heimwee naar een 'onbezorgde' tijd. Een tijd dat de grenzen van het land slechts aangegeven werden met een bord aan de kant van de weg waar je het binnen kwam rijden, en misschien een afgebladderd oud grenskantoor met ingeslagen ramen waar vroeger de controleposten waren.
Waar we voorafgegaan met wekenlange voorpret nu echt aan die zorgeloze vakantie begonnen waren. En waarvan onze jongste steevast een paar dagen ziek op de bank lag met een vervelende hoest en koorts. 'Ach', zeiden we dan tegen elkaar, 'arme Roos. Alweer.' Maar na een dag of twee was ze er altijd wel weer behoudens een vervelende hoest in haar borst en skiede ze weer heerlijk met ons mee.
Dan zaten we met zijn allen in de volgepropte gondel waarin regelmatig werd geniest en geproest waarop we allemaal luid 'Proost' riepen en als we uit de gondel stapten wensten we iedereen vrolijk een fijne dag. Om aan het einde van de ski dag hutje mutje op elkaar te dansen en te borrelen.
Vaak hoorde je van mede borrelaars wat een pech Pietje of Eefje uit hun groep hadden dat ze nou net deze week de griep hadden gekregen en in het Chalet ziek in bed lagen. Maar ja zei men dan, er heerst nou eenmaal griep want Jan en Piet en Klaas waren ook al ziek geweest. En stiekem waren al die dansenden dan maar wat blij dat zij zich kiplekker voelden.
Waar is dat unanieme gevoel van verbondenheid toch gebleven? Die rust en zekerheid dat griep nou eenmaal bestaat en dit ieder najaar en winter tot uiting komt? Dat we daarom vroeger van onze moeders die vieze lepel levertraan moesten slikken zodra de r weer in de maand was omdat het nou eenmaal goed voor onze weerstand was? En we verse groenten aten en goed moesten eten omdat we dan niet ziek zouden worden? Ik hoor het mijn moeder nog zeggen.
Ik denk wel eens. Als mijn inmiddels al 19 jaar geleden overleden broer en zus weer even een kijkje zouden komen nemen hier op aarde? En zij de angst voor de griep zouden waarnemen en alle bizarre maatregelen bedacht door de overheid? Dan zouden ze zich flink achter de oren krabben. Ze zouden elkaar met hun sceptische blik aankijken en op hun hoofd wijzen om snel weer te vertrekken met de woorden; 'Ze zijn daar op aarde echt hun verstand verloren! De mensheid is zo bang geworden voor de dood dat men te bang geworden is om te leven..'
Met liefs van Manon.
Naar alle blogs
Dat verlangen is direct verbonden met heimwee naar een 'onbezorgde' tijd. Een tijd dat de grenzen van het land slechts aangegeven werden met een bord aan de kant van de weg waar je het binnen kwam rijden, en misschien een afgebladderd oud grenskantoor met ingeslagen ramen waar vroeger de controleposten waren.
Waar we voorafgegaan met wekenlange voorpret nu echt aan die zorgeloze vakantie begonnen waren. En waarvan onze jongste steevast een paar dagen ziek op de bank lag met een vervelende hoest en koorts. 'Ach', zeiden we dan tegen elkaar, 'arme Roos. Alweer.' Maar na een dag of twee was ze er altijd wel weer behoudens een vervelende hoest in haar borst en skiede ze weer heerlijk met ons mee.
Dan zaten we met zijn allen in de volgepropte gondel waarin regelmatig werd geniest en geproest waarop we allemaal luid 'Proost' riepen en als we uit de gondel stapten wensten we iedereen vrolijk een fijne dag. Om aan het einde van de ski dag hutje mutje op elkaar te dansen en te borrelen.
Vaak hoorde je van mede borrelaars wat een pech Pietje of Eefje uit hun groep hadden dat ze nou net deze week de griep hadden gekregen en in het Chalet ziek in bed lagen. Maar ja zei men dan, er heerst nou eenmaal griep want Jan en Piet en Klaas waren ook al ziek geweest. En stiekem waren al die dansenden dan maar wat blij dat zij zich kiplekker voelden.
Waar is dat unanieme gevoel van verbondenheid toch gebleven? Die rust en zekerheid dat griep nou eenmaal bestaat en dit ieder najaar en winter tot uiting komt? Dat we daarom vroeger van onze moeders die vieze lepel levertraan moesten slikken zodra de r weer in de maand was omdat het nou eenmaal goed voor onze weerstand was? En we verse groenten aten en goed moesten eten omdat we dan niet ziek zouden worden? Ik hoor het mijn moeder nog zeggen.
Ik denk wel eens. Als mijn inmiddels al 19 jaar geleden overleden broer en zus weer even een kijkje zouden komen nemen hier op aarde? En zij de angst voor de griep zouden waarnemen en alle bizarre maatregelen bedacht door de overheid? Dan zouden ze zich flink achter de oren krabben. Ze zouden elkaar met hun sceptische blik aankijken en op hun hoofd wijzen om snel weer te vertrekken met de woorden; 'Ze zijn daar op aarde echt hun verstand verloren! De mensheid is zo bang geworden voor de dood dat men te bang geworden is om te leven..'
Met liefs van Manon.
Naar alle blogs