Linda Woudstra
6 januari 2024
Ik sta voor mijn kledingkast. Wat trek ik aan vandaag? Stemmig zwart? Ik probeer me te verplaatsen in Linda. Wat zou ze het meest waarderen? Ik besluit uiteindelijk tot een lange wollen jurk met een mooi colbert erover. Netjes maar niet te somber. Ruud gaat in een zwarte nette broek met koltrui en tweetcolbert. Met zijn lengte en goede figuur staat het hem als altijd mooi en word ik graag met hem gezien.
Daar het ruim anderhalf uur rijden is vertrekken we op tijd. Je weet maar nooit wat we onderweg tegenkomen. Ik neem koffie mee in de auto, een gewoonte die er helemaal bij me ingebakken zit als we langer onderweg zijn. We naderen het dorpje een uur voor tijd. We passeren in het dorp een bloemenzaak waar ik een lila en witte bloem haal, en we parkeren bij de gelegenheid waar het afscheid is. De man van Linda komt aanlopen met een doos vol verschillende supplementen terwijl ik uit de auto stap. Een avond voor haar dood appte ze me nog, ze had nog wat voor me, op de uitvaart zou het voor me klaarstaan. Ruud en ik schoten beiden vol van haar woorden van dank en onze tranen vloeiden samen. Ik wist dat het zou komen, we hebben er samen nog over gesproken. Ik vertelde Linda nog over de dood van mijn zus, hoe ze mij vroeg haar denkbeeldig een zet te geven op een schommel tot ze in de wolken zou verdwijnen. Dat ik dat ook met alle liefde bij Linda wilde doen om haar reis te beginnen. Haar lichaam kon niet meer, het was goed zo en we zouden elkaar weer zien. Het was geen afscheid.
Maar toch, bij het lezen van haar laatste app, haar zorg naar mij uitdragend tot op het allerlaatst poeh poeh dat deed meer dan gedacht. De dood die zoveel meer brengt aan emotie dan alleen verdriet. De dood die ook verbindt, en het leven bij elkaar brengt.
Ik neem de doos met supplementen van Peter aan, schuif hem achter in onze auto, condoleer en omhels. Niet huilen waarschuwt haar man me met een scheve lach, want dan ga ik ook.
Na een tosti in het restaurant betreden we de blue room waar het afscheid is. Linda ligt in een doek gewikkeld in een gevlochten mand van wilgen takken. Een basis van witte bloemen vormt de onderste rand, in de rest van de mand steekt een ieder die afscheid van haar neemt zijn bloem, in lila, wit, groen en paars tot de mand een zee van bloemen vormt. Geen lelies verzocht Linda vriendelijk. Dat vond ze doods bloemen. Wat ook precies mijn gedachte is bij lelies, ik heb de bloem te vaak op een uitvaart geroken.
Haar dochters, familie, vrienden, kennissen. We kennen ze van naam en verhalen maar niet van gezicht. En wat lijkt haar ene dochter op haar moeder, en wat een schat is ook de ander. Ik vraag ze of ik ze een knuffel mag geven, graag zelfs is hun antwoord.
Ik leerde Linda kennen als lotgenote kankermaatje. Tijdens mijn zoektocht naar informatie die anders was dan de standaard protocollen en behandeling bij borstkanker. Daar ontmoette ik haar op haar site: mijn strijd tegen kanker.
Academisch opgeleid en denkend, onderzoeker pur sang. Gestudeerd op de TU in Delft. Daarnaast wijd openstaand voor alles wat buiten gebaande paden loopt. Terug naar de tekentafel als iets niet blijkt te werken. Zoals de kankerprotocollen en visies. Witheet kon ze erom worden. Niet tegen onrecht kunnen. Ze dook overal in. De waarheid boven water halend. Niets en niemand ontziende. Zo heeft ze ook een zaak onderzocht in het kinderporno web. Waar hoge Pieten bij betrokken zijn, namen van mensen die jij en ik kennen.
Ze sprak over activiteiten en geheime informatie bij de NASA. Die haar vader haar als kind had verteld toen hij daar werkzaam was. Waarschijnlijk had hij nooit gedacht dat Linda als kind al zijn verhalen opzoog met haar honger naar kennis. Veel van wat ze vertelde was nieuw voor mij, haar manier van vertellen avontuurlijk en geloofwaardig terwijl ik in het begin geschokt en veel nog niet kon geloven omdat het te erg is. Maak iets te erg en men gelooft het niet, zei ze vaak. Ons brein wil het niet voor waarheid aannemen, zo werkt ons brein nou eenmaal.
Ik bewonderde haar enorm. Wat wist ik weinig in vergelijking met haar. Zij was groot en ik was klein en ik voelde me best onzeker in haar nabijheid. Haar wereld was zo niet de mijne. Maar toch, bleek ik iets te hebben wat haar prikkelde. En omgekeerd. Mijn vragen, mijn andere kijk en de kracht die ik daarin uitstraalde zoals ze zei. Langzaam maar zeker verdween mijn onzekerheid. Haar wereld zou nooit de mijne worden maar dat hoefde ook helemaal niet. Wat we hadden was als een rode draad die ons verbond. Uren en uren hebben we met elkaar gesproken. Wat een wijsheid wat een powervrouw.
Ruud en ik bezochten haar eens toen we bij haar in de buurt waren. Wat een heerlijke middag werd het. Ruud en Linda elkaar vindend in vrije energie en UFO’s en veel meer. Ook Ruud werd haar vriend.
Twee jaar geleden bezochten we Linda in Frankrijk. Ruud was toen al niet lekker en een paar dagen later raakten we onverhoopt naar huis daar hij doodziek werd. Linda dook in zijn klachten en met de informatie waar ze mee kwam sloeg Ruud de behandelend artsen om de oren. ‘Mijn vriendin is professor’, begon hij dan :) Waar de behandelend artsen eerst natuurlijk niet aan wilden, maar met de volharding van Ruud, bleek ze uiteindelijk tot in de puntjes gelijk te hebben.
Dat was Linda.
We nemen plaats terwijl genodigden binnendruppelen. De mand verandert langzaam maar zeker in een schitterend veldboeket in paars en wit. Een vriendin van Linda vertelt hoe Linda zakelijk door het leven ging, een andere vriendin over haar vriendschap. Haar dochters over hoeveel lessen en liefde ze van haar meenemen. Champagne wordt rondgedeeld voordat haar man hun levensverhaal vertelt met humor, zelfspot, en eerlijkheid. Dan brengen we een toast uit op het leven. Op Linda. Op haar reis die niet is afgelopen maar in een andere dimensie wordt voortgezet. En zoals een vriendin van haar zo treffend zei;’ Linda was de machinist van haar eigen levenstrein. Een trein die kilometers lang was en in beweging zal blijven, ook als de machinist allang is uitgestapt.
Dag lieve Linda, het was een voorrecht jou te hebben gekend. Knuffels van Ruud en mij en tot later.
Linda wil graag dat haar kennis gedeeld wordt met een ieder die daar baat bij heeft en die is geïnteresseerd in een andere kijk op kanker. Linda’s website blijft tot een een jaar na haar heengaan in de lucht; www.lindawoudstra.nl
Linda heeft ook een YouTube kanaal waar ze haar kijk en wijsheden met ons deelt:
https://youtube.com/@LindaWoudstra?si=ghUaTYd67nUfsl2k
Ik sta voor mijn kledingkast. Wat trek ik aan vandaag? Stemmig zwart? Ik probeer me te verplaatsen in Linda. Wat zou ze het meest waarderen? Ik besluit uiteindelijk tot een lange wollen jurk met een mooi colbert erover. Netjes maar niet te somber. Ruud gaat in een zwarte nette broek met koltrui en tweetcolbert. Met zijn lengte en goede figuur staat het hem als altijd mooi en word ik graag met hem gezien.
Daar het ruim anderhalf uur rijden is vertrekken we op tijd. Je weet maar nooit wat we onderweg tegenkomen. Ik neem koffie mee in de auto, een gewoonte die er helemaal bij me ingebakken zit als we langer onderweg zijn. We naderen het dorpje een uur voor tijd. We passeren in het dorp een bloemenzaak waar ik een lila en witte bloem haal, en we parkeren bij de gelegenheid waar het afscheid is. De man van Linda komt aanlopen met een doos vol verschillende supplementen terwijl ik uit de auto stap. Een avond voor haar dood appte ze me nog, ze had nog wat voor me, op de uitvaart zou het voor me klaarstaan. Ruud en ik schoten beiden vol van haar woorden van dank en onze tranen vloeiden samen. Ik wist dat het zou komen, we hebben er samen nog over gesproken. Ik vertelde Linda nog over de dood van mijn zus, hoe ze mij vroeg haar denkbeeldig een zet te geven op een schommel tot ze in de wolken zou verdwijnen. Dat ik dat ook met alle liefde bij Linda wilde doen om haar reis te beginnen. Haar lichaam kon niet meer, het was goed zo en we zouden elkaar weer zien. Het was geen afscheid.
Maar toch, bij het lezen van haar laatste app, haar zorg naar mij uitdragend tot op het allerlaatst poeh poeh dat deed meer dan gedacht. De dood die zoveel meer brengt aan emotie dan alleen verdriet. De dood die ook verbindt, en het leven bij elkaar brengt.
Ik neem de doos met supplementen van Peter aan, schuif hem achter in onze auto, condoleer en omhels. Niet huilen waarschuwt haar man me met een scheve lach, want dan ga ik ook.
Na een tosti in het restaurant betreden we de blue room waar het afscheid is. Linda ligt in een doek gewikkeld in een gevlochten mand van wilgen takken. Een basis van witte bloemen vormt de onderste rand, in de rest van de mand steekt een ieder die afscheid van haar neemt zijn bloem, in lila, wit, groen en paars tot de mand een zee van bloemen vormt. Geen lelies verzocht Linda vriendelijk. Dat vond ze doods bloemen. Wat ook precies mijn gedachte is bij lelies, ik heb de bloem te vaak op een uitvaart geroken.
Haar dochters, familie, vrienden, kennissen. We kennen ze van naam en verhalen maar niet van gezicht. En wat lijkt haar ene dochter op haar moeder, en wat een schat is ook de ander. Ik vraag ze of ik ze een knuffel mag geven, graag zelfs is hun antwoord.
Ik leerde Linda kennen als lotgenote kankermaatje. Tijdens mijn zoektocht naar informatie die anders was dan de standaard protocollen en behandeling bij borstkanker. Daar ontmoette ik haar op haar site: mijn strijd tegen kanker.
Academisch opgeleid en denkend, onderzoeker pur sang. Gestudeerd op de TU in Delft. Daarnaast wijd openstaand voor alles wat buiten gebaande paden loopt. Terug naar de tekentafel als iets niet blijkt te werken. Zoals de kankerprotocollen en visies. Witheet kon ze erom worden. Niet tegen onrecht kunnen. Ze dook overal in. De waarheid boven water halend. Niets en niemand ontziende. Zo heeft ze ook een zaak onderzocht in het kinderporno web. Waar hoge Pieten bij betrokken zijn, namen van mensen die jij en ik kennen.
Ze sprak over activiteiten en geheime informatie bij de NASA. Die haar vader haar als kind had verteld toen hij daar werkzaam was. Waarschijnlijk had hij nooit gedacht dat Linda als kind al zijn verhalen opzoog met haar honger naar kennis. Veel van wat ze vertelde was nieuw voor mij, haar manier van vertellen avontuurlijk en geloofwaardig terwijl ik in het begin geschokt en veel nog niet kon geloven omdat het te erg is. Maak iets te erg en men gelooft het niet, zei ze vaak. Ons brein wil het niet voor waarheid aannemen, zo werkt ons brein nou eenmaal.
Ik bewonderde haar enorm. Wat wist ik weinig in vergelijking met haar. Zij was groot en ik was klein en ik voelde me best onzeker in haar nabijheid. Haar wereld was zo niet de mijne. Maar toch, bleek ik iets te hebben wat haar prikkelde. En omgekeerd. Mijn vragen, mijn andere kijk en de kracht die ik daarin uitstraalde zoals ze zei. Langzaam maar zeker verdween mijn onzekerheid. Haar wereld zou nooit de mijne worden maar dat hoefde ook helemaal niet. Wat we hadden was als een rode draad die ons verbond. Uren en uren hebben we met elkaar gesproken. Wat een wijsheid wat een powervrouw.
Ruud en ik bezochten haar eens toen we bij haar in de buurt waren. Wat een heerlijke middag werd het. Ruud en Linda elkaar vindend in vrije energie en UFO’s en veel meer. Ook Ruud werd haar vriend.
Twee jaar geleden bezochten we Linda in Frankrijk. Ruud was toen al niet lekker en een paar dagen later raakten we onverhoopt naar huis daar hij doodziek werd. Linda dook in zijn klachten en met de informatie waar ze mee kwam sloeg Ruud de behandelend artsen om de oren. ‘Mijn vriendin is professor’, begon hij dan :) Waar de behandelend artsen eerst natuurlijk niet aan wilden, maar met de volharding van Ruud, bleek ze uiteindelijk tot in de puntjes gelijk te hebben.
Dat was Linda.
We nemen plaats terwijl genodigden binnendruppelen. De mand verandert langzaam maar zeker in een schitterend veldboeket in paars en wit. Een vriendin van Linda vertelt hoe Linda zakelijk door het leven ging, een andere vriendin over haar vriendschap. Haar dochters over hoeveel lessen en liefde ze van haar meenemen. Champagne wordt rondgedeeld voordat haar man hun levensverhaal vertelt met humor, zelfspot, en eerlijkheid. Dan brengen we een toast uit op het leven. Op Linda. Op haar reis die niet is afgelopen maar in een andere dimensie wordt voortgezet. En zoals een vriendin van haar zo treffend zei;’ Linda was de machinist van haar eigen levenstrein. Een trein die kilometers lang was en in beweging zal blijven, ook als de machinist allang is uitgestapt.
Dag lieve Linda, het was een voorrecht jou te hebben gekend. Knuffels van Ruud en mij en tot later.
Linda wil graag dat haar kennis gedeeld wordt met een ieder die daar baat bij heeft en die is geïnteresseerd in een andere kijk op kanker. Linda’s website blijft tot een een jaar na haar heengaan in de lucht; www.lindawoudstra.nl
Linda heeft ook een YouTube kanaal waar ze haar kijk en wijsheden met ons deelt:
https://youtube.com/@LindaWoudstra?si=ghUaTYd67nUfsl2k