Dag 6 Challenge Mijn veilige huis

14 oktober 2023

En dan is het weer weekend. Schrijvend op mijn geliefde plekje in huis. Zonnetje in mijn rug, uitkijkend door de ramen tot op de grond, naar de vijver. Naar het beeld ‘elkaar stimuleren’ gemaakt door kunstenares Dita Engel. Gekregen toen we trouwden in Oostenrijk van onze dierbaarste dierbaren. Flikkerende schaduwen, in beweging gebracht door een koekeloerend zonnetje door zich verroerende takken en hun blad in de tuin.

Me veilig en fijn voelen in mijn huis, wat is dat toch belangrijk voor mij. Want ik ben veel thuis. Waar ik lekker mijn ding kan doen, me heerlijk vermaak. Ik ben wat dat betreft een einzelgänger en huismus. Sporten doe ik het liefste thuis op mijn matje, dagelijkse work-outs onder begeleiding van Jacqueline, of mijn eigen oefeningen in stilte. Net hoe mijn hoofd staat. Beetje schrijven, de verhuur van Chalet Brammetje optimaliseren, mediteren, online cursus volgen, mijn huis opruimen, wandeling in het duin. Als ik geen verplichtingen buitenshuis heb doe ik dat het allerliefste. Zo nu en dan eens met een vriendin wandelen en bijkletsen, wat ik heel graag doe en heerlijk vind maar liever niet te vaak. Laat mij maar lekker in en met mezelf zijn.

Vanmorgen voelde ik me wat down. Geen zin om te sporten, me moeten dwingen toch af te douchen met koud (blijft een uitdaging en overwinning voor me ). Ons huis helpt me dan om mijn stemming om te buigen naar rust. De badkamer die in de vroegte al de zon door de grote ramen vangt, de trap aflopend in de helende aura- lichten (geen idee hoe dat in het echt heet maar zo noem ik ze in mijn hoofd;) van de ronddraaiende kristal voor het raam in de kamer. Mezelf toestaande dat ik me even zo mag voelen. Rust en vrede vult mijn coconnetje.

Ruud en ik ontbijten samen en we kletsen na over gisteravond. Goede vrienden kwamen borrelen en eten. Waar we altijd zulke fijne gesprekken mee hebben en ook zo heerlijk mee kunnen lachen. Waarbij we ons thuis voelen en helemaal onszelf. Hoe uniek en fijn is dat. We kennen elkaar al jaren en hebben al vele avondjes, tripjes en vakanties met elkaar doorgebracht. De avondjes echt niet wekelijks want dat past niet bij ons, soms zit er anderhalve maand tot twee maanden tussen. Het gaat niet om de kwantiteit maar om de kwaliteit.

De laatste drie jaar, zolang de gekte in de wereld zich uitvouwt, verdiepen we ons alle vier. Ruud in de overtreffende vaak wat ongenuanceerde trap, mijn persoontje veel genuanceerder wat nog wel eens verhitte discussies tussen mij en Ruud opwerpt. Jos daarin als een soort scheidsrechter fungerend . ‘Mensen als Ruud moeten er ook zijn,’ zegt hij dan, ‘en laten we eerlijk zijn; uiteindelijk blijkt dat zijn kijk weer wordt bevestigd.’

We zijn in de tijd dat we niet mochten (niet g-e-p-r.i.k.t) toch over grenzen gekomen (met serieuze buikpijn bij het zien van de bewakers in vol ornaat met wapens en al) met zijn viertjes. Hebben op hotel kamers gedanst (met kussen als meneer Jansen   ), recalcitrant de m.k.’s geweigerd ( als uiterste alternatief liep Jos dan nog met sjaaltje geknoopt als struikrover;). We werden geconfronteerd met de gekte gevolgd door zware serieuze gesprekken, altijd afgesloten met luchtige lachsalvo’s.

Wat is de mensheid wat aangedaan als ik er op terug kijk.

Gisteravond kon het natuurlijk niet uitblijven. Onze huidige kijk op de wereld. Terugkijken naar de afgelopen drie jaar. En ik denk dat daar mijn down voelen aan relateert. Niet aan de avond zelf maar aan het vertrouwen dat ik aan het verliezen ben. Vertrouwen in een goede afloop en uitkomst. Waar ik steeds stellig wist; ze gaan het niet redden we zijn met teveel, zie ik de steeds grotere (gecreëerde) chaos in de wereld. Gruwelijkheden in oorlogen en voor en tegenstanders. Voor en tegen, voor en tegen. Het wordt me steeds duidelijker.

Briljant uitgedacht. Het psychologische spel. De waaier vol speelkaarten die boven ons hoofd hangt en als zetten worden uitgespeeld. Werkt die kaart niet genoeg om iedereen tegen elkaar uit te spelen? Dan zetten we de volgende in. Nog meer opstand, nog meer chaos. Bij het volk in de landen die het treft, alsook bij het volk die ernaar kijkt. Ik zie zo duidelijk wat hier speelt.

Gister middag belde onze jongste uit de Dominicaanse. Ook daar is veel onrust. Tussen de Dominicaanse en Haïti is onlangs de grens gesloten wegens plunderingen en vechtpartijen. Een heftige strijd tussen die twee is daar opgelaaid. Een belangrijke rivier die door beide gebieden loopt is in Haïti omgebogen om de oogst te voorzien van water waar nu de gevechten door zijn ontstaan.

Overal is tweestrijd. Overal is het onrustig.

Dus keer ik me er na dit schrijfsel vanaf. Terug naar de kleine dingen die het leven groot maken. Naar de rust van mijn huis, naar de kleinkinderen die vanmiddag komen en een nachtje blijven slapen. Ik maak gezonde appeltaart en het huis vult zich met veilige geuren. Straks voor de kinderen kinderkoffie maken (bij oma mogen we koffieeeee yehhhhhh (opgeklopte melk met kaneel;). Daarna gaan we met zijn viertjes naar een kinder theater voorstelling in een lokaal buurthuis. Lekker lokaal, lekker dichtbij, lekker zorgeloos genieten….

Wat ik iedereen toewens. Een fijn en zorgeloos weekend met de focus op de leuke kleine grootse belevenissen…..

Met liefs van Manon