Een terugblik
24 oktober 2023
Een terugblik.
Ik kijk terug op de tien dagen schrijf challenge. Een aantal van mijn diepste gedachten heb ik gedeeld met mijn lezers. Hoe kijk ik daar op terug?
Ten eerste heb ik niet de gemakkelijkste week achter de rug. Iets wat we allemaal wel kennen. Dat er een periode aanbreekt waarin het niet zo lekker loopt. Dat wat je ook aanpakt niet echt tot uiting komt. Er verdriet is van weer een afscheid, de communicatie met je liefste minder gladjes verloopt, je energie level achterblijft en je tot slot het liefst met je hoofd onder de dekens blijft wachten tot de zon weer gaat schijnen. Of iets van die aard….
Om dan toch alle dagen te schrijven was een extra challenge. Waarin ik mezelf toe stond om af en toe een dag over te slaan, en zacht te zijn voor mezelf. Een warm bad te nemen omlijst met kaarsen en rustige muziek, een boek te lezen, meer te scrollen dan me lief is, fijne podcasts te luisteren, en heel veel na te denken.
Mijn schrijfsels lees ik meestal hardop voor aan mijn lief. Zodat ik het hoor als er fouten inzitten en of het verhaal een beetje loopt. Of de zinnen nog mooier kunnen gaan zingen. En als ik onderwijl verbeter en Ruud aan het einde zegt; ‘Wat kan je toch mooi schrijven,’ dan weet ik dat ik het kan plaatsen.
Schrijven op social media werkt een beetje verslavend. Zijn er al duimpjes, reacties? Van wie zijn de reacties en wat schrijft men? Ik moest ervoor waken niet om de vijf minuten te checken.
Wat mij opvalt is dat er onderling zo anders gelezen wordt. Wat is de essentie van mijn schrijven, welke essentie wordt er gelezen. Die twee kunnen aardig afwijken. Dan zit ik bij reacties met vraagtekens in mijn ogen en gedachten als; ja maar hoe kom je daar nou bij, dat schreef ik toch helemaal niet, of; ik vroeg toch niet om advies?
Het was dus tevens weer een reminder om maar 1 onderwerp te kiezen en daar zoveel mogelijk bij te blijven. Dat werkt namelijk het beste. En de woorden die ik gebruik zorgvuldig uit te kiezen. Vele woorden kennen namelijk wel een paar varianten op het woord. Dezelfde betekenis wat soms heel handig is om niet steeds dezelfde bewoordingen te hoeven gebruiken, maar soms ook met een heel andere uitwerking op de lezer. Interessant is dat en de moeite waard tot onderzoek.
Ik had ooit een schrijf juffie die zei; de essentie van je verhaal moet kloppen. En het maakt niet uit of je daar op de fiets of met de auto of met het vliegtuig komt. Of met welke persoon je meevliegt of rijdt. Het hoeft ook niet te kloppen met hoe dat in het echt ging, als je de essentie maar kloppend krijgt, daar gaat het jou en je lezer om.
Dit is ook een van de redenen dat naaste familie of vrienden die het verhaal of de anekdote kennen, soms venijnig opmerken dat het niet klopt wat je schrijft. Dat het Japie of Pietje was, of dat de tijdspanne niet klopt. Maar dat is helemaal niet belangrijk voor een schrijver. Om de essentie kloppend te krijgen en het verhaal soepel te laten verlopen mag de schrijver bijzaken weglaten of zaken eraan toevoegen. Sterker nog, dat mag niet maar dat moet.
Het raakt me ook steeds minder als een ander er iets van zou vinden. Als je niet van dit genre schrijfsels houdt dan scrol je door of ga je weg. Een tijdschrift die mij niet aanspreekt qua inhoud koop ik ook niet. Terwijl het anderen wel iets brengt.
Wat ik ook opmerk als ik veel schrijf is dat het weer nieuwe gedachten oproept. Zelfreflectie. Een andere kijk. Of een bepaald idee oprekt. Dat vind ik er mooi aan. En tegelijkertijd lastig soms. Door elkaar heen vliegend als afgerukt blad van de bomen, om naderhand in rust weer neer te komen. Als een nieuw tapijt met andere kleuren.
Het zal nooit stil zijn in mijn hoofd. Voor stilte zijn mijn filters niet goed afgesteld. Of zoals ik het ook wel omschrijf; als je onze filters vergelijkt met gordijnen dan is de een in het bezit van dikke overgordijnen en bij mij is het dunne vitrage die ook nog wel eens opwappert. Bij sommigen is er ook nog een afstandsbediening bij geleverd; op commando zijn zij in staat de gordijnen wel of niet te sluiten. Heerlijk en handig lijkt me dat maar helaas bezit ik die afstandsbediening niet.
Wel heb ik geleerd om er afstand van te nemen. Van al die rond wervelende gedachtespinsels en stemmetjes. Een stapje terug te doen en waarnemer te worden. Ontdaan van alle emotie alleen maar te observeren. Zacht en liefdevol. Gedachten onder te verdelen in die van mijzelf en in die van een ander. Zijn ze van een ander dan stuur ik ze resoluut weg. De wolken in en laten meevoeren aan de horizon.
En in alles ben ik veel zachter gaan kijken. Naar mezelf en naar de ander. Ook echt in die volgorde. Want ben je zacht voor jezelf dan verzacht de wereld als vanzelf een beetje met je mee.
In deze chaotische wereld mooi meegenomen toch?