Dag 7 Challenge Zoals het zich aandient
16 oktober Dag 7.
Of ik tot 10 dagen ga met de challenge, werd me vorige week gevraagd. Ik haalde mijn schouders op; geen idee. Ik laat het stromen en komen zoals het zich aandient. Natuurlijk is een challenge een commitment met jezelf. En bij deze voel ik dat als; Niks geen druk van buitenaf, maar ook niet van binnenuit. Ik bepaal en wat ik bepaal en voel is prima. Precies vanwaar uit ik graag handel en doe.
Het dagelijkse schrijven brengt naast rust en klaarheid in mijn hoofd, ook inspiratie. De ene ziele- duidelijkheid brengt een andere juist weer op gang. In allerlei gedaanten en nuances. Niets is zwart wit namelijk, donker en licht, of liefde en boosaardigheid. Overal zijn nuances in aan te brengen, en overal bestaan dunne lijnen als grenzen. Bij mij dan hè;).
In ieder geval nam ik zaterdag na het plaatsen van mijn schrijven, en gisteren na het plaatsen van een post om Chalet Brammetje te promoten, een digitale stop. Even al die lijnen op uit. Me richtend op het genieten van wat is.
Van de stralende snoetjes van de kleinkinderen tijdens het kindertheater, het bijwonen van de ski wedstrijd van de andere kleintjes, de gesprekken aan tafel met uk en puk die de uk en puk fase alweer achter zich hebben gelaten. De lange haren van Romi waar ik heerlijk mijn handen en gevoel voor kappen in mag stoppen, haar opkijken naar mij en mijn kleding en sieraden door bij alles te roepen; ‘Oma wat mooi! Wil je dat voor mij bewaren?’ Haar vertedert aankijken en zeggen dat dat wel heel lang duurt want dat ik nog lang niet doodga en haar antwoord daarop; ‘Je hoeft toch niet dood te gaan om iets voor me te bewaren!’
De wandeling door het duin met waarop ze voor ons uit rennen als jonge hertjes. Als ik Stef een handjevol eikeltjes laat zien die ik zojuist heb opgeraapt staat zijn gezichtje verbaasd en teleurgesteld tegelijk. ‘Ik heb ze helemaal niet gezien oma!’ En als ik hem zeg dat we er toch echt langs zijn gelopen haalt hij zijn schouders op en roept terwijl hij weer wegrent; Al je meedoet aan de grand-prix zie je toch ook geen eikeltjes liggen!’
Wat is het toch een voorrecht om opa en oma te zijn en te mogen genieten van hun puurheid. Van het zien door kinderogen alsof je alles weer voor de eerste keer aanschouwt.
Als we de kinderen op zondag rond vier uur thuis hebben gebracht rijden we door naar mijn moeder. Ze zit in haar stoel vlakbij het televisiescherm. Waar ze via YouTube dit keer op reis is door Slovenië. Met de drone vliegend over bergen en meren en rotspartijen. Begeleidt door rustige piano muziek. Wat fijn dat ze hier zo van geniet. Oud worden wil iedereen zegt ze de laatste tijd regelmatig, maar oud zijn is helemaal niet leuk. Steeds slechthorender zijn en slechter gaan zien betekent veel van je hobby’s moeten inleveren. Maar ze moppert niet. Ik ga tegenover haar zitten en dichtbij zodat ze me ook ziet praten en dat gaat goed vandaag. Door het glaasje wijn begint ze ook voluit te vertellen over vroeger. Haar huwelijk met mijn vader, haar kijk op het geloof, hoe vroeger de avondjes met vrienden heel gezellig waren met 4 biertjes voor de mannen en een kleine fles wijn voor de vrouwen, wat een rebel mijn oudste zus was, en ook mijn tweede broertje.
Ik hou er zo van. Van deze verhalen over vroeger in het besef hoe fijn het is dit nog te kunnen delen met mijn moeder. Haar lichaam wat het af laat weten en haar koppie dat nog zo helder is. Maar ja als je ook 93 jaar mag worden dan gaat je lijf ook wel al een heel poosje mee.
En nu zit ik dan toch weer te schrijven. Omdat ook dit weekend de behoefte had op papier te worden gevangen. Waarin ik een kijkje mocht nemen door jonge kinderogen, en door de oude ogen van mijn moeder. In vogelvlucht door de levens van vier generaties.....Met liefs van Manon