Hoe gaat het nu met mij
Mei 2023
Ik krijg regelmatig de vraag hoe het met mij gaat. Hoe het nu met mij gaat nadat borstkanker mij 14 jaar geleden over-kwam.
Vrouwen die mijn website bezoeken, mijn ervaring met kanker lezen, en zich dan afvragen; ja allemaal leuk en aardig maar hoe gaat het nu? Na al die jaren?
Want het lijkt natuurlijk zo mooi, een zelf gekozen toxine vrije genezingsweg in te slaan, maar werkt het ook op lange termijn?
Dus hoe gaat het nu met mij? Goed!
Behoudens wat pijnklachten aan mijn hiel (hielspoor; wat een vervelend pijnlijk iets is dat zeg), en wat restklachten overgehouden aan de klieren die rechts verwijderd zijn, en zo nu en dan wat spierpijn als ik te enthousiast mijn dagelijkse workout heb gedaan, gaat het goed met mij.
De restklachten die ik van de verwijderde klieren heb is goed mee te leven maar zijn wel aanwezig. Mijn borstspier heeft de neiging te verkorten, waardoor mijn schouderspier onder druk komt te staan die gemeen pijnlijk kan protesteren. Het litteken van de operatie op die plek kan behoorlijk trekken en de afval stoffen kunnen daar niet vloeiend worden afgevoerd. Ik stel het me maar zo voor dat er iemand in je huis wat rioolpijpen komt afsluiten. Waar moet de zich ophopende troep naar toe?
En daar ik onderhevig aan schommelende hormonen (nog steeds ja;) nog wel eens last heb van mastopathie, uit zich dit in wat jeukende onrustige oneffenheid in mijn borststreek. Op die momenten voel ik dus weleens wat onrust in de klier in mijn hals want die rioolpijp staat extra onder druk zeg maar. Maar na een poosje verdwijnt ook dat weer gewoon.
De arm waaronder de klieren weggehaald zijn die voelt altijd als aanwezig. Soms prikkend, soms moe, sommige delen van de huid nog altijd gevoelloos, soms vervelend aanwezig. Als ik hem flink heb belast, dan laat hij dit ook flink merken. Heel belangrijk is het voor me om de balans te vinden tussen voldoende beweging en rust, en het oprekken van de borstspier en trainen van de bovenste rugspieren. Dus dat doe ik dan ook braaf. Iedere dag.
Dus feitelijk gezien, zijn dit alleen klachten voortvloeiend uit de operatie. Ik zou, als ik er nu voor zou staan, met alle kennis die ik heb opgedaan met andere inzichten als gevolg, ook nooit mijn klieren meer laten verwijderen. Want met wat logisch denken hè; stel dat je lichaam een tumor aan het afbreken en afvoeren is. Waar komt dit dan terecht? Juist ja. In je afvoersysteem; je klieren. Dus voor mij heel logisch dat juist in de klier een restje gevonden gaat worden. Maar dat is gewoon even hardop denken hè, en omdenken.
Ben ik dan nooit bang meer om…?
Nee. Helemaal niet. Zekerheid heeft niemand, ik net zo min. Bang voor de dood ben ik ook niet. Dus als ik het woord angst ontleed valt het helemaal uit elkaar en blijft er vertrouwen over. Heel fijn is dat.
Soms, op dagen dat ik meer pijn heb, of een oneffenheid, dan belemmerd het me in mijn zijn. En dat is irritant. En dan moet ik mijn best doen dit te accepteren. Hoe ik dat doe? Door mijn gedachten erover te ontleden. Zinnen als; ‘ik word er gek van’ omzetten in ‘morgen is weer een betere dag’. En ‘Ik voel de hele dag pijn’ in ‘ oh ja? De hele dag? Hoeveel uren heeft een dag en hoeveel uur heb je pijn?’ En dan valt het best wel mee natuurlijk.
Wat ik verder doe om in goede conditie en gezondheid te blijven? Je vind het op https://www.manon-schrijft.be/voedingspatroon.
Waar ik ook vandaag 2 filmpjes aan heb toegevoegd. Waarin Dr. Thomas Seyfried zijn kijk op kanker uitlegt. Ze staan onderaan de pagina toegevoegd dus even naar beneden scrollen als je alleen de filmpjes wil zien.
Met een gezonde groet van Manon.