Een bijzondere ontmoeting
1 febr 2022
We lopen in het achterland van Chalet Brammetje. Diep het bos in langs rotsen, stromende beekjes half met ijs bedekt, en houten vlonders met ijspegels waar je de overkant van het water kan bereiken.
We komen niemand tegen, de rust en onze dempende voetstappen wordt af en toe overstemd door kletterend water.
We lopen bijna een uur in de schoonheid als we in de verte een gestalte zien.
Een oudere dame komt ons tegemoet. Warm gekleed klautert ze het pad op waar wij omlaag gaan. Heldere ogen in een mager gezicht waarvan de huid gelig ziet. We zeggen elkaar gedag en gaan ieder onze richting.
Ruud en ik kijken elkaar opmerkzaam aan. In deze eenzaamheid, een minder gezond lijkende oude dame?
We lopen nog een stukje verder, tot de plek waar een gedenkteken vertelt over het ongeluk van een aantal jaar geleden. Waarbij de oudere directeur Mayer van Holzbau Mayer om het leven kwam.
We draaien om en beginnen aan de terugweg. De lucht wordt grijzer en de eerste sneeuwvlokken van de verwachte dump dwarrelen naar beneden. We zetten de pas erin.
We zijn zo driekwart op de terugweg als we de oude dame weer zien. Ze loopt uiterst langzaam.
Als we naast haar lopen vraag ik of ze oké is. Ze kijkt mij en daarna Ruud met een heldere blik aan en knikt bevestigend. Ja natuurlijk gaat het goed, ze loopt en geniet heerlijk hier.
Zoals het beekje naast ons stroomt, zo stort ze een waterval van woorden over ons uit. Onderwijl haar pas naar onze snelheid bijstellend. Vertellend waar ze logeert, hoe vaak ze hier komt, waar ze normaliter woont, en ja ze kent Chalet Brammetje want daar loopt ze vaak langs.
Ik bekijk haar nog eens goed maar heb haar nooit eerder gezien.
Ze vertelt hoe haar man in Nederland was om de aarde een stukje beter te maken, en congressen bijwoonde. Dat begrijp ik er tenminste uit want haar Duits is niet accentloos en ze praatvrij binnensmonds.
Ineens staat ze stil en vraagt; ‘ Kennen jullie Christina von Dreien?’
Ik heb inderdaad een boek van Christina gelezen met de titel; Uiteindelijk komt alles goed. Een bijzondere jonge vrouw die als kind veel meer zag en wist en begreep van wat iemand maar kan.
Dus ik knik en zeg een van haar boeken te hebben gelezen.
De ogen van de oude dame glanzen als ze uitroept:’ Op Christine heb ik mijn hele 81 jaar gewacht! Net als op het collectieve bewustzijn wat eindelijk is begonnen. En onze ontmoeting hoort daar ook bij. Eindelijk!’
We komen bij de auto en vragen of we haar ergens af kunnen zetten. ‘Oh nee’, antwoordt ze en wijst op een bankje bedekt met sneeuw. ‘Ik ga mijn practice doen waarna ik verder loop.’
Ze keert zich abrupt om met een groet en loopt naar het bankje.
Als we wegrijden kijk ik achterom. Waar de oude dame van 81 op haar rug op het bankje ligt met haar benen in haar nek.
www.chaletbrammetje.nl
We lopen in het achterland van Chalet Brammetje. Diep het bos in langs rotsen, stromende beekjes half met ijs bedekt, en houten vlonders met ijspegels waar je de overkant van het water kan bereiken.
We komen niemand tegen, de rust en onze dempende voetstappen wordt af en toe overstemd door kletterend water.
We lopen bijna een uur in de schoonheid als we in de verte een gestalte zien.
Een oudere dame komt ons tegemoet. Warm gekleed klautert ze het pad op waar wij omlaag gaan. Heldere ogen in een mager gezicht waarvan de huid gelig ziet. We zeggen elkaar gedag en gaan ieder onze richting.
Ruud en ik kijken elkaar opmerkzaam aan. In deze eenzaamheid, een minder gezond lijkende oude dame?
We lopen nog een stukje verder, tot de plek waar een gedenkteken vertelt over het ongeluk van een aantal jaar geleden. Waarbij de oudere directeur Mayer van Holzbau Mayer om het leven kwam.
We draaien om en beginnen aan de terugweg. De lucht wordt grijzer en de eerste sneeuwvlokken van de verwachte dump dwarrelen naar beneden. We zetten de pas erin.
We zijn zo driekwart op de terugweg als we de oude dame weer zien. Ze loopt uiterst langzaam.
Als we naast haar lopen vraag ik of ze oké is. Ze kijkt mij en daarna Ruud met een heldere blik aan en knikt bevestigend. Ja natuurlijk gaat het goed, ze loopt en geniet heerlijk hier.
Zoals het beekje naast ons stroomt, zo stort ze een waterval van woorden over ons uit. Onderwijl haar pas naar onze snelheid bijstellend. Vertellend waar ze logeert, hoe vaak ze hier komt, waar ze normaliter woont, en ja ze kent Chalet Brammetje want daar loopt ze vaak langs.
Ik bekijk haar nog eens goed maar heb haar nooit eerder gezien.
Ze vertelt hoe haar man in Nederland was om de aarde een stukje beter te maken, en congressen bijwoonde. Dat begrijp ik er tenminste uit want haar Duits is niet accentloos en ze praatvrij binnensmonds.
Ineens staat ze stil en vraagt; ‘ Kennen jullie Christina von Dreien?’
Ik heb inderdaad een boek van Christina gelezen met de titel; Uiteindelijk komt alles goed. Een bijzondere jonge vrouw die als kind veel meer zag en wist en begreep van wat iemand maar kan.
Dus ik knik en zeg een van haar boeken te hebben gelezen.
De ogen van de oude dame glanzen als ze uitroept:’ Op Christine heb ik mijn hele 81 jaar gewacht! Net als op het collectieve bewustzijn wat eindelijk is begonnen. En onze ontmoeting hoort daar ook bij. Eindelijk!’
We komen bij de auto en vragen of we haar ergens af kunnen zetten. ‘Oh nee’, antwoordt ze en wijst op een bankje bedekt met sneeuw. ‘Ik ga mijn practice doen waarna ik verder loop.’
Ze keert zich abrupt om met een groet en loopt naar het bankje.
Als we wegrijden kijk ik achterom. Waar de oude dame van 81 op haar rug op het bankje ligt met haar benen in haar nek.
www.chaletbrammetje.nl