Dag 1 Schrijf challenge Mijn diepste gevoelens

9 oktober 2023
Challenge dag 1.

Ik ga het doen. Denk ik.

Of toch niet?

Ik heb eigenlijk geen zin me weer zo kwetsbaar op te stellen. Daar ben ik wel een beetje klaar mee. Als ik nou wist dat die en die en die het niet zouden lezen zou het anders zijn.

Oeps is dat dat niet het oude dingetje in mij waar ik zo stoer van zeg dat ik daarmee heb afgerekend?

Wat verlies ik als ik het wel doe? Ik zie mezelf mijn schouders ophalen en de volgende vraag vormt zich.

‘Wat win ik ermee?'

Het zijn gedachten in gang gezet door Angelique Ruts. Zij is met zichzelf een challenge aangegaan haar diepste interne gedachten met haar lezers te delen. Over meedogenloos oordelende gedachten van allerlei aard. Doodeng vindt ze het. Omdat ze net als ik en ieder mens een kwetsbare kant heeft.

Ik lees ze met veel plezier. Omdat ze leuk kan schrijven, en het voor mij herkenbaar is wat ze schrijft. Herkenbaar in de zin van die tuimelende buitelende gedachten. Soms lief maar vaker nog meedogenloos hard. Naar en over een ander waar vaak verzachtende gedachten op volgen, over irritante items die spelen of die je tegenkomt, en wat zich uiteindelijk altijd weer afspiegelt in je binnenste. Zich tegen je probeert te keren. Hard en meedogenloos en vernietigende gedachten tegen jezelf gekeerd.

Er zijn onderzoeken naar gedaan: 75% procent van onze gedachten zijn negatief naar onszelf. Alarmerend toch?

Maar goed. Door het uiten van Angelique haar diepste gedachten is er bij mij iets in gang gezet.

Ik ben een denker. Geen doemdenker gelukkig maar wel een denker. Met als uitlaat klep het schrijven. In mijn dagboek, in een boek voor mijn kinderen voor later (al tijden niet meer ingeschreven sorry kids) en op fb en blogs op mijn website.

Die eerste in het rijtje, mijn dagboek, daar schrijf ik mijn echte diepste gedachten in op. Als ik het niet meer zo zie zitten. De naam dagboek is daardoor volledig misplaatst. Het zou beter mijn jaar of halfjaarboek kunnen heten. Soms schrijf ik er maanden niet in namelijk. En als ik het dan weer eens pak en herlees word ik er allerminst vrolijk van. Het is gevuld met best veel donkere gedachten. In constante repeterende dialogen.

Ik heb het er wel eens over gehad met mijn dochters. "Meiden als ik doodga en jullie vinden mijn dagboek gooien jullie het maar gauw weg hoor. Het geeft echt een totaal vertekent beeld. Als je de woorden leest zouden jullie denken dat ik zwaar depressief ben en dat ben ik echt niet."

Gelukkig herkennen ze dit beiden in hun eigen dagboeken. We hebben blijkbaar dezelfde manier van verwerken;) En ik herken het ook in het dagboek van mijn zus. Zij wilde dat ik zodra ze dood was haar dagboeken mee zou nemen. Omdat haar man en haar zonen anders een heel verkeerd beeld zouden krijgen van haar. Wat ik alleen maar kan beamen. Ik ben er wel eens voor gaan zitten maar ik werd er allerminst blij van.

Maar goed. Terug naar de uitdaging van deze challenge. Ik merk door het lezen van Angelique haar woorden dat ik anders ga kijken naar wat er zich in mijn hoofd afspeelt. Het is net of er ineens een ander licht op mijn gedachten wordt geschenen. Wat me nog meer gedachten oplevert maar nu van andere aard. Een aard die mij dient.

Dus Angelique Ruts bij deze doe ik met je mee. Ik begin voorzichtig met een vijf dagen reeks. En als ik dan nog meer gedachten heb die ik wil delen kan ik het altijd nog verlengen tot tien toch?

Met liefs van Manon