De liefde..
De liefde…
Het is nog vroeg in de ochtend. Zojuist mijn ritueeltje achter de rug hebbende (workout en ademwerk) pak ik mijn telefoon. Ik zet hem op internet en een appje komt binnen. Al lezend laat ik me ontzet in een stoel zakken.
In eerste instantie was het de liefde die ons vieren met elkaar verbond. De echte ware alles overheersende liefde. We herkenden het direct. Ze straalden toen we ze voor het eerst samen ontmoeten.
Ik zie normaliter geen aura’s maar zij waren met licht omgeven. Zoals ze naar elkaar keken, over elkaar spraken, met elkaar de enorme problemen die op hun weg kwamen aankonden. De liefde maakte ze samen sterk ze aan te kunnen.
We zagen elkaar zo’n 2x per jaar. Dan was het dikke klik. We voelden en waren dan ook echte vrienden.
We werden uitgenodigd bij hun sprookjes huwelijk. En een sprookje was het. Hun hele houding naar elkaar sprak boekdelen, dit was een liefde voor altijd. Wat een prachtige dag en wat een voorrecht was het hierbij te zijn. Wederom met licht omgeven.
De C-tijd kwam. Even geen ontmoetingen. Wel nog wat app-contact. Moeilijke tijd, tussen de regels door andere inzichten. Oké en prima. Een keertje in de buurt zijnde liepen we elkaar net mis. Kan gebeuren.
En zoals dat gaat met de tijd, zijn er zomaar 3 jaar voorbij zonder elkaar te hebben ontmoet.
En dan krijg ik dit appje. Hij is bij haar weg, haar achterlatend met een diepe pijn. Ze begrijpt het niet. Hoe heeft dit kunnen gebeuren.
Ik ben de hele dag van slag, steeds opnieuw zijn mijn gedachten ermee bezig. Alsof een grote gekleurde zeepbel ruw uiteen is gespat…
De liefde. Het blijft een ongrijpbaar iets. Natuurlijk weten we verder niets, hebben we ze al 3 jaar niet gezien, kan er in 3 jaar veel veranderen. Maar dit had ik echt nooit maar dan ook nooit verwacht…
In gedachten geef ik ze beiden een dikke knuffel…
Het is nog vroeg in de ochtend. Zojuist mijn ritueeltje achter de rug hebbende (workout en ademwerk) pak ik mijn telefoon. Ik zet hem op internet en een appje komt binnen. Al lezend laat ik me ontzet in een stoel zakken.
In eerste instantie was het de liefde die ons vieren met elkaar verbond. De echte ware alles overheersende liefde. We herkenden het direct. Ze straalden toen we ze voor het eerst samen ontmoeten.
Ik zie normaliter geen aura’s maar zij waren met licht omgeven. Zoals ze naar elkaar keken, over elkaar spraken, met elkaar de enorme problemen die op hun weg kwamen aankonden. De liefde maakte ze samen sterk ze aan te kunnen.
We zagen elkaar zo’n 2x per jaar. Dan was het dikke klik. We voelden en waren dan ook echte vrienden.
We werden uitgenodigd bij hun sprookjes huwelijk. En een sprookje was het. Hun hele houding naar elkaar sprak boekdelen, dit was een liefde voor altijd. Wat een prachtige dag en wat een voorrecht was het hierbij te zijn. Wederom met licht omgeven.
De C-tijd kwam. Even geen ontmoetingen. Wel nog wat app-contact. Moeilijke tijd, tussen de regels door andere inzichten. Oké en prima. Een keertje in de buurt zijnde liepen we elkaar net mis. Kan gebeuren.
En zoals dat gaat met de tijd, zijn er zomaar 3 jaar voorbij zonder elkaar te hebben ontmoet.
En dan krijg ik dit appje. Hij is bij haar weg, haar achterlatend met een diepe pijn. Ze begrijpt het niet. Hoe heeft dit kunnen gebeuren.
Ik ben de hele dag van slag, steeds opnieuw zijn mijn gedachten ermee bezig. Alsof een grote gekleurde zeepbel ruw uiteen is gespat…
De liefde. Het blijft een ongrijpbaar iets. Natuurlijk weten we verder niets, hebben we ze al 3 jaar niet gezien, kan er in 3 jaar veel veranderen. Maar dit had ik echt nooit maar dan ook nooit verwacht…
In gedachten geef ik ze beiden een dikke knuffel…