Dominicaanse 2.
18 november 2023
Mijn was opvouwend denk ik aan mijn vriendinnetje. We kennen elkaar al jaren. Zien elkaar niet eens zo vaak maar ze zit altijd in mijn hart. Als iemand een goed en oprecht persoon is is zij het en wat ben ik blij dat ik weet dat ze er altijd voor me is.
In een opwelling bel ik en krijg haar direct aan de lijn. Ze werkt bij een van haar kinderen en ik vraag of ze tijd heeft voor een spontaan bakkie.
Een paar minuten later zit ik in de auto op weg naar het adres wat ik voor de zekerheid heb ingevoerd in mijn telefoon. Ik weet de weg ernaartoe wel ongeveer maar toch, ik ken mezelf en mijn navigatie talent.
Een klein half uur later zit ik met mijn vriendin in de keuken. Met koffie en biscuitjes en een heleboel te kletsen.
Nadat de vakantie, het wel en wee van onze klein- en kinderen zijn gepasseerd, krijgen we het over de chaos in de wereld.
Waar ik me eerlijk gezegd ver van buiten hou. Ik lees geen krant, kijk geen televisie en hoor geen nieuws.
Niet omdat het me niet raakt maar omdat ik er niets aan kan veranderen en ik mijn innerwereld er niet teveel door wil laten beïnvloeden. Want dat laatste gebeurt ongemerkt al genoeg. Door gesprekken die ik opvang, door filmpjes die Ruud kijkt waarvan ik ongewild de woorden hoor, door op social-media te scrollen en beelden die me toch wel bereiken.
De huidige verdeeldheid over wat voor onderwerp dan ook, brengt mijn binnenste snel uit balans. Harmonie is waar ik het beste op vaar en in de wereld om ons heen is die volledig verstopt onder een stinkende hoop van geld, leugens, en corruptie.
Dit kwam ook weer heel duidelijk tot uiting gedurende onze reis door de Dominicaanse.
Onze dochter had een trip dwars door het eiland uitgestippeld. We kwamen aan op Punta Cana, van waaruit we verder trokken. Geen luxe resorts maar zoveel mogelijk tussen en van de locals. Ondernemende locals die boven de armoede uit weten te komen. Door gaten in de markt te vinden en aan te pakken.
We sliepen bijvoorbeeld bij een local die van hurricane wrakhout drie huisjes heeft gebouwd voor toeristen als wij. Het enthousiasme, de vriendelijkheid, het afscheid van ons met de boodschap aan Roos; ‘As long as you live on our Island you may allways call me!’
We voelden ons overal meer dan welkom.
Maar wat een contrast tussen arm en de macht van het geld. De grote resorts waar toeristen genieten van hun luxe vakanties. Bediend door locals die voor $200 per maand, 21 dagen achter elkaar 11 uur per dag werken waarna ze 5 dagen vrij zijn. En voor wie denkt dat de levensstandaard daar lager ligt dan hier heeft het gruwelijk mis. De prijzen in de supermarkt zijn gelijk of zelfs hoger dan in Nederland, alsook het consumeren van dranken en eten. Hoe zij dan rondkomen? Vertel het maar.
Op het vliegveld spraken we een dame. Een resort geboekt, ziek geworden bij aankomst, naar het ziekenhuis voor een antibiotica infuus. Vooraf $1800 (dollar) cash afnokken. Advies nachtje blijven maar vooraf $5000 afnokken. Een massage van drie kwartier in het resort $150, uitgevoerd door een local meisje met een maandsalaris van $200.
Boy oh boy….
Dan ben ik blij dat wij een massage op het strand namen, uitgevoerd door 2 local dames die hun vak goed verstaan in een hutje met rieten dak. Voor $20 pp kregen we niet een aai massage maar werd er met veel kennis gekeken, rechtgetrokken en de spieren en accupunctuur punten aangezet.
Dan ben ik blij dat we voor het snorkelen we een lokale gids huurden. Niet voor $150 pp op een luxe muziekboot maar met een door de gids zelfgebouwde polyester boot. De $120 dollar inclusief flinke fooi voor ons drietjes ging rechtstreeks naar hem. Waarvoor we hem de hele dag tot onze beschikking hadden en hij nog een extra rondje door de mangrovebossen voor ons deed.
Dan ben ik blij dat we de local troffen aan wie we met handen en voeten gebaarden of hij wist waar we een pet voor Ruuds door de zon verbrande hoofd konden scoren. Het dorpje waar we ons bevonden lag aan een onverharde weg met gaten, en was 1 kleine supermarkt en 1 pizzeria rijk. De man maande ons te wachten, om 5 minuten later terug te komen met een arm vol petten. Allemaal gebruikt aan de vuile randen te zien en waarschijnlijk van een aantal locals ter plekke van het hoofd gerukt. Ruud koos de witte uit en de man hield er een leuk centje aan over met een lach die zijn gezicht bijna door midden spleet.
De armoede en eenvoud van de locals, hun dankbaarheid en hun lach. Een onuitwisbare herinnering laat het bij me achter.
In schril contrast tot de grote concerns van het snelle geld verdienen waarvan in verhouding weinig tot niets naar de bevolking gaat.
Ja er valt weer veel voor me te overdenken na al die verschillende indrukken die we hebben opgedaan.
Om ondertussen intens te genieten van de zo vanzelfsprekend lijkende dingen, zoals in de auto stappen en over schone en perfecte wegen te rijden, om bij te kletsen met mijn vriendinnetje, en te genieten van de frisse lucht zelfs als het pijpenstelen regent…..
Een mooi weekend met liefs van Manon.