We laten jullie nooit in de steek

31 oktober 2023

Met het zonnetje in mijn rug lees ik een paar pagina’s van het boek;

‘We zullen jullie nooit in de steek laten’. Geschreven door Elena Danaan.

Heel eerlijk had ik nooit verwacht het te kopen, maar nadat het paar keer mijn pad kruiste, had ik zoiets van: misschien moet het toch een keer.

Het is een thema waar ik in het verleden mijn schouders over ophaalde, niet echt wetende wat ik ervan moest denken. Ik las wel eens een ervaring van mensen die er als kind mee te maken hadden gehad; als in een droom zagen ze een onwerkelijk lijkend licht vanuit hun slaapkamerraam opdoemen, waarna ze werden meegenomen door eng uitziende wezens naar een vliegend dekschip, om op het moment van ontwaken weer in hun vertrouwde bedje te liggen. Angstig en verward over hun bijzondere droom die niemand zou geloven als ze het vertelden...

Fascinerende verhalen vond ik het en tegelijkertijd spooky. En ik was altijd heel blij dat mij dit soort rare ‘dromen’ niet overkwam.

Toen ik de eerste keer de achter flap van dit boek las voelde ik weer die twee emoties. Fascinatie en de rillingen. Jakkie wat griezelig als dit echt gebeurde.

Ik luisterde naar mijn afkeer en niet willen weten, legde het weg en dacht er niet meer aan.

Dit herhaalde zich een aantal keren.

Tot het opnieuw in mijn gezichtsveld kwam en ik toch wel nieuwsgierig werd waarom dit boek mij steeds riep.

Tijd om er toch meer over te weten te komen?

Ik bestelde het boek en het duurde nog 2 maanden voordat ik erin begon.

Het voorwoord, geschreven door de kleindochter van Dwight Eisenhower, Laura Eisenhower, boeide al enorm. Zo van, WTF??

Ik ben nog niet eens op de helft, lees kleine stukjes. Om te laten doordringen wat ik nou eigenlijk lees. En wat het met me doet.

Het brengt me in verwarring, het bevestigt, het troost. Omdat ik nu de connectie kan maken tussen wat er op wereldniveau gebeurt en wat ons allemaal zo raakt. Ik begrijp steeds beter hoe de tweespalt tot stand komt, het doel van de oorlogen, van het opzetten tegen elkaar. Nou ja begrijpen, een beetje dan hè.

In de afgelopen jaren trok een vriend een vergelijking omtrent de info die we hoorden waar we (nog) niets van snapten of niet konden geloven. Hij hing de info aan een metaforisch haakje. Aan heel wat info wat hij aan een haakje hing kwam het etiket ‘nog nader te onderzoeken’.

Zo langzamerhand is het nader te onderzoeken briefje bij aardig wat haakjes verwijderd. Waar ook dit boek aan meewerkt.

Nog lang niet alles kan (wil) ik bevatten. Omdat het nieuwe vragen oproept en verwarring. Daarom doe ik het maar weer stukje voor stukje.

Zonder mening of oordeel, ben ik slechts een waarneemster.

Manon