Lotgenoten

7 augustus 2023

Lotgenoten, ik heb er niet zoveel mee. En ook niet met groepjes die daaruit bestaan.

Voor ieder die er wel steun aan heeft overigens, hartstikke fijn en goed!

Maar voor mij persoonlijk werkt het niet. Ik word er heel depri van. Waarom? Omdat ik vaak kommer en kwel ervaringsverhalen hoor vanuit angst. Waar ik niet in meegetrokken wil worden. Ik heb veel meer aan verhalen die vanuit vertrouwen worden verteld en vanuit hoop op een betere toekomst.

Via mijn website zoeken vrouwen met kanker regelmatig contact met mij. En die mogen absoluut hun verhaal met mij delen. Ook hun angst en twijfel en pijn, ook als men nog midden in een proces zit en hun leven overhoop ligt.

Echter niet vanuit de slachtofferrol.

Ik heb lang geleden besloten zelf de regie in handen te nemen bij de behandeling van kanker. En dat verwacht ik ook van degene die bij mij komt. Zodat we samen kunnen ontdekken welk pad jij wil gaan en hoe je de regie terug kunt pakken. En natuurlijk mag je daarbij kwetsbaar zijn en zo nu en dan terugvallen in een oud patroon van angst en twijfel. Als je de kracht en de wil maar altijd weer toont om te willen veranderen.

Want wie blijft doen wat hij deed, blijft krijgen wat hij kreeg.

Uit die slachtofferrol dus en gaan met die banaan. Vanuit kracht en vertrouwen.

Zodra we zelf de regie weer nemen kunnen we zoooooo ontzettend veel.

Wat mij op het volgende brengt. Is er behoefte aan het ontmoeten van vrouwen en mannen die vanuit hun kracht en vertrouwen hun proces willen delen? Waarin we worden opgetild naar een hogere frequentie en van daaruit nog veel meer kunnen ondersteunen en bereiken?

Stuur me gerust een mail als je hier iets voor voelt; manonschrijft@gmail.com