Dag 4 Challenge Dierenliefde

12 oktober

Er moet,

nee er mag,

me eindelijk iets van het hart.

Leve de ‘deel mijn gedachten challenge’.

Dag drie.

Jaren geleden, nog in mijn vorig leven met mijn ex, loop ik bij de supermarkt tegen mijn schoonzus op. Behuild gezicht, rood omrande ogen.

‘Lieverd wat is er gebeurd?’ Ik zet de kar aan de kant en sla mijn arm om haar schokkende schouders. Met lange uithalen snikt ze; “ Klaas is …..dood……, Klaas ….is…..dood!”

De schrik slaat me om het hart. Ik ken geen Klaas maar het is vast een goede bekende van haar, ze is zo enorm van slag!

‘Wie is Klaas, een vriend van jullie,’ vraag ik, terwijl mijn hand troostend over haar rug wrijft. Ze schudt haar hoofd en komt bijna niet uit haar woorden. ‘Neeeee, Klaas ….. is…..onze……kaaaaaat….,’ gevolgd door een volgend snik salvo.

Mijn hand stopt, mijn blik verbaasd. ‘Ben je zo van slag door je ka..at?’ En ik kan er niks aan doen maar ik proest het uit. ‘ Oh Olga sorry dat ik zo moet lachen,’ verontschuldig ik me. ‘Maar ik dacht echt, je bent zo erg aan het huilen, nooit gedacht aan een huisdier!’

Sorry en nog eens sorry lieve dierenvrienden. Ik begrijp dat er heel veel van je huisdier gehouden wordt en dat het heel verdrietig is als die iets mankeert of dood gaat. Dat je daar zorgen om kan hebben. Dat je hem mist. Dat je daar om huilt. Dat je daar verdriet om hebt. Veel verdriet om hebt. Dat zou ik net zo hebben.

Maar mogen de dieren alsjeblieft dieren blijven? De hond of kat die bij het voeteneinde van zijn baasje ligt, de hond die in bed slaapt? Het echtpaar wat achter de kinderwagen loopt waar 3 honden in blijken te liggen? De grote gespierde man die voortgetrokken wordt door een kleine poedel of ander schoothondje? De als paddenstoelen uit de grond springende honden karren op het fietspad? De koeriekoeriekoerie praat alsof het tegen een baby is?

De enorme toename van huisdieren in de C-tijd snap ik echt wel. Eenzaamheid, niet meer weg kunnen, het zorgde voor een toename van gezelschapsdieren. Ruud had vroeger bij zijn ouders een hond waar hij gek van was maar samen hebben wij er geen. Toen de kids nog klein waren hadden we een blauwe maandag een kat die een hekel had aan de kinderen (en aan mij ), een keertje hadden we twee hamsters waarvan de een de ander om wat voor reden dan ook onthoofde met trauma’s voor het leven bij onze jongste, een kaviaar, een konijn, een kanarie, en een goudvis. Eerlijk gezegd had ik het daarna wel gehad met een huisdier. Al dat kinder- en dierenleed.

Onze dochter met haar gezin heeft een kat die ik mee heb uitgezocht bij het asiel. Trui heet hij, eervol vernoemd naar mij; afgeleid van Geertruida.

Onze andere dochter heeft een hond. Een labradoedel met de naam Derby. Een ontzettend leuke en lieve hond. Nou ja hond? Ik heb nooit eerder een viervoeter van het hondenras gezien die niet verhaard, nooit blaft of op je duikt. Misschien vind ik hem mede daarom wel zo leuk.

Vorig jaar hadden we Derby een paar nachtjes te logeren. Derby slaapt steevast bij zijn baasjes voeteinde op de grond maar dat gaat mij te ver. Hij mocht in het kamertje naast ons. Het duurde niet lang of Derby, die ik nog nooit geluid had horen maken, begon te piepen. Het piepen werd gejank met lange uithalen. Dit werd niks. Dan maar beneden in de kamer waar we hem niet meer hoorden. De volgende ochtend lag hij uit protest languit in een stoel bij de zithoek ons aan te kijken met een blik vol uitdaging.

Wat is er toch gebeurd met het gedrag van de mens ten opzichte van het huisdier? Dat vraag ik me echt af. Ik probeer me even te verplaatsen in het hoofd van het dier.

Zal hij echt een mensen bed prefereren boven zijn lekkere warme hondenmand? In de hondenmand waar hij niet wordt afgeleid van grote mensen bed bezigheden? ‘Stop maar stop maar,” hoor ik mijn schoonzus zeggen met haar handen over haar oren. ‘To much information’!

Zal de hond het echt leuk vinden dat er kirriekirrie wordt gekeuveld? Zal hij niet denken ‘jeetje praat eens normaal, ik ben geen baby!’

In ieder geval krijg ik er heel erge buikpijn van als ik dat zie. Dus met het gevaar dat ik straks aan alle kanten wordt aangevallen door de vele huisdieren minners, stel ik hier toch mijn prangende vraag;

Is er iemand hier op dit podium die mijn gevoel en verwondering betreffende dit item nog wel steunt en begrijpt?

Met liefs van Manon