Dag 10 Challenge Vrouwen dilemma`s

23 oktober 2023

Dag tien

Een paar maanden geleden ben ik op bezoek in Portugal. Met mijn dochter en kleinzoon logeren we een paar nachten bij onze zoon en zijn vriendin.

Ruben heeft een heerlijk geurende ovenschotel in de oven staan terwijl we nippend aan een wijntje gezellig zitten te kletsen op het balkon. Witte gordijnen waaien zacht heen en weer, het zonlicht temperend.

‘Jongens,’ zeg ik. ‘Ik wil jullie wat voorleggen. Over mijn haar.’

Ik loop al een poosje met een vraagstuk over mijn haarkleur. Mijn originele kleur is de brunette die ik nu ben maar volledig grijs als ik er geen kleurtje in doe. Wat overigens een fluitje voor een cent is voor mij. Dat kleuren. 1 x in de veertien dagen, als ik tevens mijn haar was, pak ik een halfje van de tube verf, mix het met een half flesje van de peroxide. In een handomdraai heb ik de aanzet van mijn haar met een kwast ingesmeerd. Ik laat het een klein uur zitten voordat ik douche en mijn haar was en het uitspoel. Is er in de tussentijd een stukje grijs te zien wat me stoort, dan neem ik dat plukje mee met een kwastje en wenkbrauw poeder.

Meer dan tevreden ben ik altijd geweest met mijn haar. Ik borstel het alleen maar voor het wassen, voor de rest doen mijn handen en wat klemmetjes hun ding. Of ik het nou omhoog draag of opzij of met een band, het zit (bijna;) altijd naar mijn zin. En Ruud vind het prachtig, ook fijn en belangrijk voor mij.

Maar ja mijn leeftijd hè.

Als ik om me heen kijk zie ik velen grijs gaan. Zelfs veel jonger dan ik want de kleur grijs is al een poosje in. Sommigen staat het prachtig, bij de ander moet ik er erg aan wennen. De een lijkt er jaren ouder door, de ander helemaal niet. Wat kleur toch doet met een gezicht, heel interessant.

Maar goed, terug naar mezelf. Een tiental jaren geleden liepen we op een markt waar men ook pruiken verkocht. In allerlei kleuren en maten. Kort, krullen en lang. Met een vriendin ging ik passen. Ik werd een rode krullenbol, een zwarte Lola, een hoogblonde del, en een grijze muis. De laatste twee deed ik heel snel weer van mijn hoofd; blond en grijs zijn totaal niet mijn kleuren.

Heel confronterend.

Lang verhaal kort; ik stel de vraag aan mijn kids wat zij ervan vinden. Vinden zij dat ik gezien mijn leeftijd, voor grijs moet gaan?

Voordat een van de anderen maar iets kan zeggen stelt mijn schoondochter mij de wedervraag; ‘Wat vind je zelf? Waar voel jij je prettig mee? Wat is er mis met je haar blijven kleuren als jij dit zo voelt? Is dit dan gerelateerd aan leeftijd voor jou?’

Thats my girl, denk ik terwijl ik Eva aankijk. Eva ten voeten uit. En ze heeft natuurlijk helemaal gelijk.

We krijgen een gesprek over haren. Het kroeshaar van Eva, haar vraag hoe het komt dat kleuren zo slecht is voor het haar maar dat er zovelen van mijn generatie die de haren regelmatig kleurde er nog zo goed uitzien. Bij mij, bij haar moeder en bij andere vrouwen.

Inderdaad een interessante vraag van Eva. Mijn vriendinnen en ik kleurden ons haar al jong en regelmatig. Ik ging een poosje voor koper kleur, liep een tijdje met een rode kool look, en ook kastanje en donkerbruin waren kleuren die me pasten. Tot ik de laatste decennia trouw ben aan bruin met een warm tintje. In de zomer bleekt de zon wat lokken, eigenlijk staat dat heel natuurlijk. Nog steeds kijk ik tevreden naar mijn uitwaaierende gewillige bos als ik s'morgens het elastiek uit mijn knot haal.

Dus..... Omdat ik nou eenmaal nooit meega in wat wel of niet kan, of omdat het gek is of iedereen toch ziet dat deze kleur niet echt kan zijn omdat ik daar te oud voor ben, of bla bla bla. En tegelijkertijd weet dat deze gedachten wederom een weerspiegeling van mijzelf zijn. Vind ik mezelf er dan te oud voor of vind ik het gek of bla bla bla?

Nee.

Gewoon mezelf. Dat is wie ik ben. Dat is wat ik doe. Dit ben ik.

Manon