Dag 9 Challenge Een pareltje

21 oktober 2023

Dag 9

Een pareltje

Ze zit in de hoek van de bank. Ik zit naast haar met mijn gezicht naar haar toe. Een pot thee op de salontafel staat te trekken. Een schotel met plakjes cake ernaast. Ik kijk door het raam en voel de rust en ruimte welke zich buiten weerspiegelt. Een groot weiland met grazende koeien en in de verte een boerderij, een lange rij met statige bomen, wolken in de lucht die voorbij razen.

Op weg hiernaartoe, in de auto, plaatste ik mijn vorige post over de minder goede dag die ik daarvoor had. Ik had nog maar net op het knopje plaatsen gedrukt en ik werd al gebeld door een goede vriendin voor een digitale knuffel, een appje plofte op van een vriendin die langs wilde komen om te kletsen en mee te snoepen van mijn troostkoekjes, en nog zo’n lieverd die ‘toevallig’ een mooie tekst las die helemaal op het moment van mijn staat van zijn sloeg.

Geraakt voelde ik me. Zo lief. Door de lieve vrouwen om me heen die a la minute reageren op mijn… ja op mijn wat eigenlijk?

Een vraag aan mijzelf direct gevolgd door de gedachte; ja maar dit is maar een moment hé lieve lezers, het gaat goed met me hoor, en nu schaam ik me een beetje want echt ik hoef en vraag geen aandacht, dat is niet waarom ik dit plaats. En op strenge toon tegen mijzelf; ja dit krijg je nou van al die schrijfsels naar buiten brengen, waarom plaats je dit allemaal en hou je het niet lekker voor jezelf? Wat heeft de buitenwereld daar nou mee nodig? Wie leest er allemaal wel niet mee?

Gossie wat een drukte was het gelijk weer in mijn hoofd.

Maar nu zit ik dus hier. Mijn blik verplaatst zich van de koetjes en de rust naar de vrouw die ik al een poosje ken. Ze heeft een speciaal plekje in mijn hart. Kwetsbaar en zacht zit ze daar. Haar ogen levendig in haar mooie gezicht omlijst door haar blonde haar. We hebben een lijntje met elkaar ontstaan door anders te denken over het ontstaan van kanker. Anders dan de gevestigde gedachte.

Het lijntje wat we al jaren hebben voert ons vandaag wederom langs mooie diepgaande gesprekken. Gesprekken over de zin van het leven. Over de zin van ziekte. Over de dood. En over van alles wat raakt en wat onze kijk op van alles oprekt. Haar visie, openheid, intelligentie, hang naar oprechtheid en eerlijkheid. Met daaronder de hang naar liefde en zorgzaamheid en harmonie. Ik hang aan haar lippen, die nooit zijn uitgepraat. Wat heb ik een bewondering en wat voel ik veel liefde voor haar.

Dan zie ik hoe vermoeid ze is geraakt. We nemen afscheid, ik neem haar zacht in mijn armen. Ik voel tranen in mijn ogen en broosheid in mijn armen.

Ze loopt mee naar de auto en ik zie hoe haar gestalte langzaam kleiner wordt als we de lange oprit afrijden…

Met liefs van Manon