De edelsteen
12 mei 2022
Ik las zojuist een post van Annemarie van der Grift die gaat over edelstenen. Ze verhaalde over een bijzondere ervaring met een steen, welke haar iets vertelde.
Ik lees Annemarie haar ervaringsverhalen graag. Ze overstijgen het aardse met twee benen op de grond. Daar hou ik van.
Tijdens het lezen van het blog gingen mijn gedachten uit naar mijn zus. Mijn zus verliet op 47 jarige leeftijd dit aardse leven.
Ik trok veel met haar op in de laatste fase van haar leven. We deelden en kletsten en huilden om haar naderende einde. Een intense en ook dierbare tijd.
Een van die dagen struinden we samen over een markt. Marry leunend op haar stok, doorschijnend mager. We naderden een stalletje met edelstenen en raakten met de verkoopster aan de praat.
Marry wilde een steen die haar onrust zou verminderen. De dame overhandigde haar een groene steen. Marry tastte en voelde hem in haar hand. Ze twijfelde. Maar de verkoopster zette haar overredingskracht in en overtuigde Marry er van dat dit echt de juiste voor haar was. Met de steen in een papieren zakje verlieten we de markt.
Een paar dagen erna kwam ze bij mama. Met de steen. Op kribbige toon legde ze mama uit dat ze tegen beter weten in was overgehaald deze steen te kopen. De steen irriteerde haar en ze voelde zoveel negatief om die steen hangen die ze niet wilde.
‘Mam wil jij hem voor me weggooien? Het is een rot steen en ik wil hem geen seconde langer in huis hebben!’
Mijn moeder kende haar dochter al een poosje en nam de steen van haar aan met de belofte hem weg te gooien. Ze stopte hem tot die tijd in een laatje en zoals dat vaker gaat vergat ze de edelsteen.
Tot een poos erna. Marry was al overleden en mama droomde. Marry stond bij haar bed met het dringende verzoek de steen die in het laatje zat weg te doen.
‘Hij moet weg mam. Weg uit je huis want hij is ook voor jou niet goed.’
Mijn moeder vertelde aan mij hoe echt de droom was, alsof ze in real live bij haar op bezoek was geweest.
‘Nou ja mam,’ zei ik haar. ‘Dan zou ik hem maar gewoon ergens in de sloot gooien of bij de vuilnis zetten. Anders zie ik Marry er voor aan dat ze blijft spoken tot je haar opdracht hebt uitgevoerd!’
We lachten er samen om, dit was namelijk wel typisch iets voor mijn zus.
Mama haalde toen de steen maar uit het laatje en kieperde het met zakje en al in de vuilnisbak en zette de bak gelijk aan de weg.
Gelukkig kwam Marry niet meer spoken bij mama.
Met liefs van Manon.
Ik las zojuist een post van Annemarie van der Grift die gaat over edelstenen. Ze verhaalde over een bijzondere ervaring met een steen, welke haar iets vertelde.
Ik lees Annemarie haar ervaringsverhalen graag. Ze overstijgen het aardse met twee benen op de grond. Daar hou ik van.
Tijdens het lezen van het blog gingen mijn gedachten uit naar mijn zus. Mijn zus verliet op 47 jarige leeftijd dit aardse leven.
Ik trok veel met haar op in de laatste fase van haar leven. We deelden en kletsten en huilden om haar naderende einde. Een intense en ook dierbare tijd.
Een van die dagen struinden we samen over een markt. Marry leunend op haar stok, doorschijnend mager. We naderden een stalletje met edelstenen en raakten met de verkoopster aan de praat.
Marry wilde een steen die haar onrust zou verminderen. De dame overhandigde haar een groene steen. Marry tastte en voelde hem in haar hand. Ze twijfelde. Maar de verkoopster zette haar overredingskracht in en overtuigde Marry er van dat dit echt de juiste voor haar was. Met de steen in een papieren zakje verlieten we de markt.
Een paar dagen erna kwam ze bij mama. Met de steen. Op kribbige toon legde ze mama uit dat ze tegen beter weten in was overgehaald deze steen te kopen. De steen irriteerde haar en ze voelde zoveel negatief om die steen hangen die ze niet wilde.
‘Mam wil jij hem voor me weggooien? Het is een rot steen en ik wil hem geen seconde langer in huis hebben!’
Mijn moeder kende haar dochter al een poosje en nam de steen van haar aan met de belofte hem weg te gooien. Ze stopte hem tot die tijd in een laatje en zoals dat vaker gaat vergat ze de edelsteen.
Tot een poos erna. Marry was al overleden en mama droomde. Marry stond bij haar bed met het dringende verzoek de steen die in het laatje zat weg te doen.
‘Hij moet weg mam. Weg uit je huis want hij is ook voor jou niet goed.’
Mijn moeder vertelde aan mij hoe echt de droom was, alsof ze in real live bij haar op bezoek was geweest.
‘Nou ja mam,’ zei ik haar. ‘Dan zou ik hem maar gewoon ergens in de sloot gooien of bij de vuilnis zetten. Anders zie ik Marry er voor aan dat ze blijft spoken tot je haar opdracht hebt uitgevoerd!’
We lachten er samen om, dit was namelijk wel typisch iets voor mijn zus.
Mama haalde toen de steen maar uit het laatje en kieperde het met zakje en al in de vuilnisbak en zette de bak gelijk aan de weg.
Gelukkig kwam Marry niet meer spoken bij mama.
Met liefs van Manon.