Een dun laagje ijs
14-01-2010
Het laagje ijs is nog dun. Op sommige plekken dikker dan op andere. Op het nieuws zie ik hoe er met man en macht een baan op het meer sneeuwvrij wordt gemaakt om de fervente schaatser zijn hobby te kunnen laten uitvoeren. Al ben ik in het waterrijke West-Friesland met schaatsen opgegroeid, het kan mij niet meer bekoren. Ik ben veel te bang dat ik val op die keiharde massa. Terwijl de sneeuw in het westen in grote vlokken naar beneden dwarrelt en in het oosten de schaatsmarathon is begonnen moet ik nodig aan het werk. Laatste mailing naar huurders sturen, nieuwe aanvragen beantwoorden en aanpassingen in boekingen uitvoeren. Het gaat me allemaal weer prima af, slechts de overgang van het Nederlands naar het Duits geeft concentratieproblemen. Mijn conceptenmap komt me uitermate goed van pas in deze periode waarin ik van de narcose, operatie, en alle narigheid herstel.
Ik sta versteld van mezelf. Ik volg trouw de aanwijzingen op van de fysiotherapeute en voer drie maal daags mijn oefeningen uit om mijn arm (en) zo snel mogelijk hun mobiliteit terug te geven. Iedere dag naar buiten voor een flinke wandeling werkt verslavend! Mijn conditie is terug op het punt waar die was, misschien zelfs nog beter. Het buiten zijn is een heerlijk ontspannende inspanning. En met de winterse sneeuw is de natuur een plaatje!
`s Avonds tegen achten gaan mijn kleren uit en mijn pyjama aan. De zachte stof tegen mijn lijf voelt weldadig en met een voldane zucht vlij ik me languit op de bank. Ik heb in tijden niet zoveel televisie gekeken.
Hoe ongeloofwaardig het misschien voor velen klinkt: het borstloos door het leven gaan gaat me goed af. Liever borstloos dan ... juist. Ik kan het goed relativeren. Het nieuwe surrogaat bh`je doet uitermate goed zijn werk onder mijn nieuwe kleding, mijn halslijn is mooi en ik bekijk trots mijn spiegelbeeld. Een buitenstaander ziet niets!
Waar ik het meeste moeite mee heb is opnieuw het vertrouwen in mijn lichaam terug te winnen. De angst dat er misschien toch..... Daar moet ik mee leren omgaan, dit ombuigen naar iets waar ik wat mee kan. En ja, hoe doe je dat?
Sommige dagen gaat het goed, andere zelfs fantastisch. Dan denk ik er bijna niet aan en heb ik enorm veel plezier met bijvoorbeeld de grote fantasie in de columns van Duidtje. Ook zijn er dagen dat ik emotioneel ben en zomaar weer moet huilen. Ik laat het maar toe zoals de natuur zijn dagelijkse gang gaat. Het laagje is nog dun. Op sommige dagen dikker dan op andere.
Manon.