Familieopstelling
Jaren geleden deed ik mee aan een familieopstelling. Ergens in Utrecht was het. Ik liep al langer met een item, in de relatiesfeer met een familielid. Omdat ik daar meer last van had dan me lief was was ik nu hier. Ik wist destijds al dat ik zelf aan de slag moest met triggers en patronen en wilde dat ook graag. Ik had veel gelezen over familiesystemen en ik was super nieuwsgierig naar de praktijk.
Met een groep van zo’n vijftien voor mij onbekende personen zaten we in een grote kring. Niemand kende of wist iets van elkaar. Ook niet de personen die de opstelling uitvoerden en ons begeleiden. Ieder kon zijn ‘vraag’ in niet meer dan 1 zin opschrijven en inleveren. Waarna we aan de slag gingen.
Zoals ik het me herinner werden we in de rol geplaatst van een vader of moeder, zus of broer, oma opa tante of oom. Of een miskraam of abortus. Van de familie rond degene wiens vraag werd behandeld.
Je moet dit hebben meegemaakt wil je voelen wat het is. Er ‘gebeurt’ namelijk van alles. Ik werd letterlijk die boze vader die de moeder niet wilde aankijken (terwijl dat totaal niet uit de vraag naar buiten kwam) en die boom van een man werd het verdrietige zusje die tranen met tuiten huilde.
En toen was ik aan de beurt. Waar ik altijd had gedacht dat mijn item voortkwam uit de gecompliceerde familie lijn van mijn vaders kant gebeurde er iets totaal onverwachts. Mijn oma, moeder van mijn moeder en overleden op haar 43e toen mijn moeder 16 jaar was, was aanwezig. Bleef somber kijkend staan in een hoekje met haar hoofd naar beneden. Haperend vertellend hoe eenzaam en niet erkend ze zich heeft gevoeld in haar leven. De begeleiders maakten dat ‘mijn familie’ zich openstelde naar haar en het was klaar.
Ik was diep onder de indruk van het gebeuren. Na afloop konden we het beste 24 uur niet praten over wat er was gebeurd. Omdat we met woorden niet kunnen verklaren wat er op energetisch niveau gebeurt en we door erover te redeneren weer in ons hoofd gaan zitten. De energie zet zich door en zal iets veranderen, daar hoef je verder niets aan te doen.
Het weekend erna bezocht ik voor het eerst in mijn leven het graf van mijn oma. Bij het Koogerkerkje in Zuid-Scharwoude. Ze moest ergens in deze hoek liggen waar stokoude met mos begroeide grafstenen puntig en scheef uit de aarde staken. Nadat mijn ogen vele namen hadden gelezen stond ik ineens stokstijf stil. Hier lag ze. Verstilt en versteent. De paar in steen gegraveerde letters waren nog amper te lezen. Maar toen ik ze las ging er zo veel door me heen. Hoe kon dit? Ze was toch ook een echtgenote geweest? De vrouw van mijn opa? Maar het enige wat er stond was naast haar geboortedatum en sterfdatum de tekst;
‘Hier ligt Maartje Oly, geliefde moeder van.’
Dagenlang dacht ik voor het eerst aan mijn biologische oma. En stak kaarsjes voor haar aan. En nu ik gisteren deze prachtige podcast beluisterde over familiesystemen is ze er opnieuw een beetje bij. De podcast over familiesystemen vind je hier
Met liefs van Manon.
Naar mijn site
Met een groep van zo’n vijftien voor mij onbekende personen zaten we in een grote kring. Niemand kende of wist iets van elkaar. Ook niet de personen die de opstelling uitvoerden en ons begeleiden. Ieder kon zijn ‘vraag’ in niet meer dan 1 zin opschrijven en inleveren. Waarna we aan de slag gingen.
Zoals ik het me herinner werden we in de rol geplaatst van een vader of moeder, zus of broer, oma opa tante of oom. Of een miskraam of abortus. Van de familie rond degene wiens vraag werd behandeld.
Je moet dit hebben meegemaakt wil je voelen wat het is. Er ‘gebeurt’ namelijk van alles. Ik werd letterlijk die boze vader die de moeder niet wilde aankijken (terwijl dat totaal niet uit de vraag naar buiten kwam) en die boom van een man werd het verdrietige zusje die tranen met tuiten huilde.
En toen was ik aan de beurt. Waar ik altijd had gedacht dat mijn item voortkwam uit de gecompliceerde familie lijn van mijn vaders kant gebeurde er iets totaal onverwachts. Mijn oma, moeder van mijn moeder en overleden op haar 43e toen mijn moeder 16 jaar was, was aanwezig. Bleef somber kijkend staan in een hoekje met haar hoofd naar beneden. Haperend vertellend hoe eenzaam en niet erkend ze zich heeft gevoeld in haar leven. De begeleiders maakten dat ‘mijn familie’ zich openstelde naar haar en het was klaar.
Ik was diep onder de indruk van het gebeuren. Na afloop konden we het beste 24 uur niet praten over wat er was gebeurd. Omdat we met woorden niet kunnen verklaren wat er op energetisch niveau gebeurt en we door erover te redeneren weer in ons hoofd gaan zitten. De energie zet zich door en zal iets veranderen, daar hoef je verder niets aan te doen.
Het weekend erna bezocht ik voor het eerst in mijn leven het graf van mijn oma. Bij het Koogerkerkje in Zuid-Scharwoude. Ze moest ergens in deze hoek liggen waar stokoude met mos begroeide grafstenen puntig en scheef uit de aarde staken. Nadat mijn ogen vele namen hadden gelezen stond ik ineens stokstijf stil. Hier lag ze. Verstilt en versteent. De paar in steen gegraveerde letters waren nog amper te lezen. Maar toen ik ze las ging er zo veel door me heen. Hoe kon dit? Ze was toch ook een echtgenote geweest? De vrouw van mijn opa? Maar het enige wat er stond was naast haar geboortedatum en sterfdatum de tekst;
‘Hier ligt Maartje Oly, geliefde moeder van.’
Dagenlang dacht ik voor het eerst aan mijn biologische oma. En stak kaarsjes voor haar aan. En nu ik gisteren deze prachtige podcast beluisterde over familiesystemen is ze er opnieuw een beetje bij. De podcast over familiesystemen vind je hier
Met liefs van Manon.
Naar mijn site