In het nu
8 juni 2022
Het is 7 uur als ik de voordeur zachtjes achter me dicht trek. De buiten temperatuur verrast me aangenaam. De laagstaande zon zet een half in de bomen verscholen verkeersbord in een violette schittering en het duurt even voor ik kan thuisbrengen wat het is.
Ik steek de straat over, passeer het hek en het weiland waar de oerossen hun heil bij elkaar zoeken. Wat zijn ze mooi in hun glanzende bruine vacht. Ik loop het smalle duinpad in waar aan weerszijden laag struikgewas groet. Ik schrik me wezenloos als een os vlak naast me zich uit een struik losmaakt en wegrent, oefff, we zijn bang voor elkaar.
Mijn hartslag komt weer tot rust terwijl ik me concentreer op het geluid van de nachtegalen. Wat een heerlijkheid hier te zijn, in het hier en nu, in onze prachtige achtertuin.
Het is dag twee van de detox en ik voel me geestelijk heel wat beter dan gisteren.
Het gaat me heus prima af me aan het vier -daagse detox schema te houden, ik heb absoluut geen honger. Mijn mind heeft het echter wat lastiger door een aantal externe factoren die me meer uit het lood brachten dan ik had aan zien komen.
De nacht ervoor had ik al oppervlakkig geslapen en was ik met een down gevoel opgestaan en alsof de wet van Murphy ermee speelde gebeurden er wat dingen die het gevoel versterkten. Alsof de poort wijd openstond.
Maar vandaag kan ik er weer bij. Bij de dankbaarheid voor het vele wat is en het blije gevoel dat overheerst.
De temperatuur voelt warmer dan gedacht, de windstilte baant de rust in mijn hart. Ik visualiseer de dag die voor me ligt en neem me voor de items van gisteren toe te vertrouwen aan mijn dagboek. Door het uit te schrijven, de emoties te analyseren en er lijn in aan te brengen vervagen vaak de scherpe kanten tot er overzicht komt. Alsof je je ervan losmaakt en erboven hangt en de dingen in een ander perspectief kan zien. Zo werkt het in ieder geval bij mij.
Ik kijk op mijn horloge als ik onze straat weer inloop, het is 8 uur. Net op tijd want ik heb de deur nog niet los of mijn dochter komt het pad oprijden met de kleintjes. Fiene loopt met haar armen wijd op me af om me met een van haar zeldzame knuffels te omarmen. Over haar hoofd ontmoet ik de ogen van mijn dochter en we trekken samen en geluidloos de conclusie: Wow en heerlijk!
Fiene loopt naar binnen waarna de kleine Siep op me afrent die ik opvang en met een zwaai optil. Guus is nog niet echt wakker en met zijn duim in zijn mond hangt hij aan mama’s rok. Het liefst blijven ze alle drie bij oma maar de schoolplicht roept. Pruilend lopen de oudsten weer naar de auto. Ik help Siep uit zijn schoenen en word warm van zijn blije snoet. Samen gaan we kijken of opa al wakker is.
Een mooie dag vandaag,
Manon
Het is 7 uur als ik de voordeur zachtjes achter me dicht trek. De buiten temperatuur verrast me aangenaam. De laagstaande zon zet een half in de bomen verscholen verkeersbord in een violette schittering en het duurt even voor ik kan thuisbrengen wat het is.
Ik steek de straat over, passeer het hek en het weiland waar de oerossen hun heil bij elkaar zoeken. Wat zijn ze mooi in hun glanzende bruine vacht. Ik loop het smalle duinpad in waar aan weerszijden laag struikgewas groet. Ik schrik me wezenloos als een os vlak naast me zich uit een struik losmaakt en wegrent, oefff, we zijn bang voor elkaar.
Mijn hartslag komt weer tot rust terwijl ik me concentreer op het geluid van de nachtegalen. Wat een heerlijkheid hier te zijn, in het hier en nu, in onze prachtige achtertuin.
Het is dag twee van de detox en ik voel me geestelijk heel wat beter dan gisteren.
Het gaat me heus prima af me aan het vier -daagse detox schema te houden, ik heb absoluut geen honger. Mijn mind heeft het echter wat lastiger door een aantal externe factoren die me meer uit het lood brachten dan ik had aan zien komen.
De nacht ervoor had ik al oppervlakkig geslapen en was ik met een down gevoel opgestaan en alsof de wet van Murphy ermee speelde gebeurden er wat dingen die het gevoel versterkten. Alsof de poort wijd openstond.
Maar vandaag kan ik er weer bij. Bij de dankbaarheid voor het vele wat is en het blije gevoel dat overheerst.
De temperatuur voelt warmer dan gedacht, de windstilte baant de rust in mijn hart. Ik visualiseer de dag die voor me ligt en neem me voor de items van gisteren toe te vertrouwen aan mijn dagboek. Door het uit te schrijven, de emoties te analyseren en er lijn in aan te brengen vervagen vaak de scherpe kanten tot er overzicht komt. Alsof je je ervan losmaakt en erboven hangt en de dingen in een ander perspectief kan zien. Zo werkt het in ieder geval bij mij.
Ik kijk op mijn horloge als ik onze straat weer inloop, het is 8 uur. Net op tijd want ik heb de deur nog niet los of mijn dochter komt het pad oprijden met de kleintjes. Fiene loopt met haar armen wijd op me af om me met een van haar zeldzame knuffels te omarmen. Over haar hoofd ontmoet ik de ogen van mijn dochter en we trekken samen en geluidloos de conclusie: Wow en heerlijk!
Fiene loopt naar binnen waarna de kleine Siep op me afrent die ik opvang en met een zwaai optil. Guus is nog niet echt wakker en met zijn duim in zijn mond hangt hij aan mama’s rok. Het liefst blijven ze alle drie bij oma maar de schoolplicht roept. Pruilend lopen de oudsten weer naar de auto. Ik help Siep uit zijn schoenen en word warm van zijn blije snoet. Samen gaan we kijken of opa al wakker is.
Een mooie dag vandaag,
Manon