Santa Domingo here we come
3 nov 2022
We komen aan in het donker. Gevlogen om het daglicht bij te houden maar waar de donkerte ons toch langzaam weet in te halen tot een oranje rode gloed een uur lang de horizon in vlammen kleurt.
Zodra we landen trekken de raampjes van het toestel zich vol met vochtige damp die het vliegtuig omsluit en ons het zicht ontneemt.
We stappen uit. Vochtige warmte, luidkeelse beweeglijke mensen, palmbomen, chaotisch verkeer, en natuuuurlijk het overweldigende moment dat ik Roos weer in mijn armen sluit.
Een pina colado bij het zwembad van het hotel om het weerzin te vieren. Om vandaag wakker te worden met uitzicht op zee, met ontzettend veel zin in de dagen die voor ons liggen.
Santo Domingo here we are.
10 nov 2022
Wat een spektakel.
Hotel Napolitano, welke we 5 nachtjes de onze mochten noemen, heeft uitzicht op zee- een zwembad en restaurant en ontbijt en bar op de tweede verdieping ook uitkijkend op zee, met een autoweg tussen het hotel en de boulevard. Waar vrachtwagens met of zonder licht voorbij scheuren, bussen met gordijntjes voor de ramen rijden, taxi’s waar je voor geen prijs in durft te stappen, werkbusjes zonder bumpers of kenteken, en het genre alleen weggelegd voor de superrijken.
Oh ja en natuurlijk niet te vergeten de scooters en brommers. Links en rechts inhalend, hier geldt maar 1 regel; de wet van de sterkste. En waar je in Nederland beboet kan worden bij gebruik van de claxon wordt die hier onophoudelijk gebruikt. De ene keer stopt alles voor rood, dan weer rijdt alles door alsof er geen stoplicht staat. Rechts voorrang kent men niet, je moet je neus net zolang doordrukken tot iemand stopt en je door laat gaan. Chaos!
En toch, als je door hebt hoe men denkt en acteert, is de claxon een teken van- hallo zie je me- hoor je me? Geeft men je beleefd de ruimte als je maar doordrukt, en gelden de stoplichten niet zodra het donker wordt zodat je nooit hoeft stil te staan uit veiligheidsoverweging (overvallen worden).
Het is een waar toneelstuk wat we voorgeschoteld krijgen als we ontbijten of een borrel drinken terwijl de muziek uit de boxen schalt om het geluid van het verkeer te overstemmen. Als je je bedenkt dat zowel Ruud als ik erg van stilte houden en allergisch zijn voor lawaai dan kan je je enigszins voorstellen dat we af en toe snakken naar rust. En toch kijken we op van onszelf. Wetende dat het nou eenmaal zo is kunnen we de knop omzetten en genieten van de tegenstellingen.
De kamer is gelukkig redelijk rustig en met de ramen dicht en airco aan is het er goed vertoeven.
Alle dagen hebben we met Roos een stukje van de stad ontdekt om na 5 dagen de stad achter ons te laten naar de andere kant van het eiland naar het van oudsher vissersplaatsje Las Terrenas.
We huren via b&b een zeer luxe appartement in een beveiligd complex vlakbij zee. Met een patio, 2 slaap en badkamers, mega keukeneiland, super de luxe allemaal. Ik kan hier wel heel erg goed en snel wennen;) In het zwembad ben ik iedere ochtend en avond te vinden.
Roos werkt in de ochtend een paar uur waarin wij heerlijk relaxen in de loungebank met koffie ( waar ik nu zit te schrijven) om 's middags het dorpje of strand of een restaurant te bezoeken. Of we pakken de auto om de omgeving te verkennen en verderop neer te strijken op een ander paradijselijk plekje aan het strand. We zien hoe een local kokosnoten uit een palmboom schudt, hoe een paard met ruiter op hol slaat langs de kust als hij achterna wordt gezeten door een zwerfhond, hoe een vader, moeder met 3 kids inclusief baby op 1 scooter ons inhalen, en hoe meerdere stelletjes een gevoel bij ons opwekken van hm wat is dit? Een bloedmooi jong local meisje hand in hand met een veel ouder uitgezakte Amerikaan.
De locals en toeristen zijn hier in dit dorp (zonder resorts zoals in andere dorpen) met elkaar verweven wat een prachtige mix geeft. De locals zijn super aardig en er is maar een enkele bedelaar die ons lastigvalt. Roos wordt van top tot teen door de locale mannen bewonderd en naar mij word in het Spaans geroepen; Ik hou van je dochter! Roos heeft net 2 maanden iedere ochtend Spaanse school achter de rug dus verstaat en spreekt de taal al heel erg goed.
De palm stranden zijn hier een fantastische beleving. We liggen op bedjes in de schaduw v.d. palmbomen en de zee is zo blauw en warm dat het een feest is regelmatig een duik in de golven te nemen.
We voeren waardevolle gesprekken met onze dochter waarin we weer dicht bij elkaar komen zoals nou eenmaal gebeurt als je langere tijd bij elkaar vertoeft. En we overladen elkaar natuurlijk met heel veel knuffels. Om als we straks weer naar huis gaan we heel veel hebben opgestapeld om er voorlopig op te kunnen teren.
Een zonnige vakantie groet uit Las Terrenas!
13 nov 2022
Het contrast met de palm stranden kan haast niet groter terwijl ik naar buiten kijk. Maar ook dit heeft iets magisch. Zo hoog over alles bovenuit torende. Gisteravond zagen we tijdens de schemering hoe lichtje na lichtje aanfloepte in de flat gebouwen. We kunnen er uren naar kijken tijdens het gewoon lekker niks doen.
Na ons bezoek aan de botanische tuin gisteren deden we het winkelcentrum aan voor een late lunch. Wat volop in de kerstsfeer is. Feliz Navidad schalt uit de boxen, kindjes ademloos opkijkend naar de pakjes die aan draden op en neer worden bewogen. Het blijft bijzonder in deze warmte.
Wat zullen we weer moeten wennen aan de temperatuur in Nederland. Waar we ons de eerste dagen opgezet voelden van de warmte zijn er er helemaal aan gewend nu. Zo rond de 28 graden blijft het hier vrij constant. De ene dag voel je meer vochtige warmte dan de andere en er is genoeg schaduw te vinden om het als aangenaam te ervaren. En met de airco binnenshuis is het natuurlijk zeer aangenaam.
We sluiten onze vakantie met een beetje weemoed af. Roos laten we weer achter in goede handen bij haar vriend, met het vooruitzicht haar met kerstmis alweer in de armen te kunnen sluiten.
Wat hebben we weer mooie nieuwe herinneringen gemaakt om voor altijd op te slaan.
14 nov 2022
Driedubbele checks met een arrogantie waar je U tegen zegt, om als we de slurf instappen worden belaagd door een heerschap in uniform met hond. Willekeurig wijst de man op passagiers met rugtassen en koffers die klaarblijkelijk neergezet moeten worden om besnuffeld te worden door de woest uitziende herdershond. Ik snap totaal niet wat hij bedoelt als hij iets tegen me schreeuwt. Waarop hij mijn koffer uit mijn handen rukt, hem openritst en met zijn handen de inhoud bevoelt. De hond heeft totaal geen interesse in mijn spullen en loopt snuffelend verder, de man achter zich aantrekkend. Ontdaan rits ik mijn hand- koffer weer dicht en sluit weer aan in de rij.
We vliegen met een Spaanse maatschappij, die als enige nog steeds de mk hanteert. En waar in het land en AirPort en rijen dik opgepakt bij de controles niemand er meer eentje draagt, het is afgeschaft, pakt iedereen er braaf een uit zijn zak en bedekt zich slaafs bij het commando het op te zetten. Wij niet natuurlijk maar na een waarschuwing dat we dan niet mee mogen dragen we hem onder de kin wat wordt getolereerd. 9 uur lang houdt 97% van de passagiers het vodje op en ademt 9 uur lang zijn eigen gifstoffen weer in. En wordt ons met regelmaat door de stewardessen met handgebaar gewezen de kap omhoog te doen. We schuiven hem over de mond en weer terug. En vermijden oogcontact. Tsja… zover kan men gaan ja.
Op Madrid dezelfde manier van in het Spaans bevel gevende agenten met strakke gezichten. 3x paspoort controle en ik nog eentje extra omdat het scan apparaat het poortje gesloten houdt. Terwijl Ruud door kan lopen kan ik in een andere lange rij weer aansluiten. Uiteindelijk ben ik er door om wederom onze handbagage te laten scannen voor de volgende vlucht naar Amsterdam.
Ik heb er echt even moeite mee dit keer mijn verstand op nul te zetten. Het is teveel onvriendelijkheid, teveel het gevoel minder dan niets te zijn in de massa, teveel bevelen te krijgen, me intens bewust van de controle structuur. Het controle systeem wat volop wordt uitgevoerd. Het is omdat onze kinderen in het buitenland wonen dat we vliegen maar anders…nee dankjewel.
Maar goed, ik heb de frustratie even lekker van me af kunnen schrijven tijdens een kop koffie in Madrid. Waardoor het weer naar de achtergrond mag verdwijnen om terug te kijken op een fantastische tijd met onze dochter wat we voor geen goud hadden willen missen.
Heb een mooie dag vandaag!
Liefs van Manon.
We komen aan in het donker. Gevlogen om het daglicht bij te houden maar waar de donkerte ons toch langzaam weet in te halen tot een oranje rode gloed een uur lang de horizon in vlammen kleurt.
Zodra we landen trekken de raampjes van het toestel zich vol met vochtige damp die het vliegtuig omsluit en ons het zicht ontneemt.
We stappen uit. Vochtige warmte, luidkeelse beweeglijke mensen, palmbomen, chaotisch verkeer, en natuuuurlijk het overweldigende moment dat ik Roos weer in mijn armen sluit.
Een pina colado bij het zwembad van het hotel om het weerzin te vieren. Om vandaag wakker te worden met uitzicht op zee, met ontzettend veel zin in de dagen die voor ons liggen.
Santo Domingo here we are.
10 nov 2022
Santa Domingo
Wat een stad. Wat een verkeer, wat een lawaai. Wat een schoonheid, wat een vuiligheid. Wat een warmte, wat een regen als die valt. Met emmers tegelijk komt het uit de lucht. Waardoor straten rivieren worden en het verkeer en brommers! doorrijden alsof er niets aan de hand is.Wat een spektakel.
Hotel Napolitano, welke we 5 nachtjes de onze mochten noemen, heeft uitzicht op zee- een zwembad en restaurant en ontbijt en bar op de tweede verdieping ook uitkijkend op zee, met een autoweg tussen het hotel en de boulevard. Waar vrachtwagens met of zonder licht voorbij scheuren, bussen met gordijntjes voor de ramen rijden, taxi’s waar je voor geen prijs in durft te stappen, werkbusjes zonder bumpers of kenteken, en het genre alleen weggelegd voor de superrijken.
Oh ja en natuurlijk niet te vergeten de scooters en brommers. Links en rechts inhalend, hier geldt maar 1 regel; de wet van de sterkste. En waar je in Nederland beboet kan worden bij gebruik van de claxon wordt die hier onophoudelijk gebruikt. De ene keer stopt alles voor rood, dan weer rijdt alles door alsof er geen stoplicht staat. Rechts voorrang kent men niet, je moet je neus net zolang doordrukken tot iemand stopt en je door laat gaan. Chaos!
En toch, als je door hebt hoe men denkt en acteert, is de claxon een teken van- hallo zie je me- hoor je me? Geeft men je beleefd de ruimte als je maar doordrukt, en gelden de stoplichten niet zodra het donker wordt zodat je nooit hoeft stil te staan uit veiligheidsoverweging (overvallen worden).
Het is een waar toneelstuk wat we voorgeschoteld krijgen als we ontbijten of een borrel drinken terwijl de muziek uit de boxen schalt om het geluid van het verkeer te overstemmen. Als je je bedenkt dat zowel Ruud als ik erg van stilte houden en allergisch zijn voor lawaai dan kan je je enigszins voorstellen dat we af en toe snakken naar rust. En toch kijken we op van onszelf. Wetende dat het nou eenmaal zo is kunnen we de knop omzetten en genieten van de tegenstellingen.
De kamer is gelukkig redelijk rustig en met de ramen dicht en airco aan is het er goed vertoeven.
Alle dagen hebben we met Roos een stukje van de stad ontdekt om na 5 dagen de stad achter ons te laten naar de andere kant van het eiland naar het van oudsher vissersplaatsje Las Terrenas.
Las Terrenas
Wat een contrast. Zowel onderweg als in het plaatsje. Armoede, prachtige natuur. Bananen en palmbomen plantages, berg gebied, rijstvelden om uiteindelijk in onze huurauto aan te komen in het dorpje. Dwars door hutjes en pure armoede, hopen vuil en zwerfhonden, belanden we aan een bountie strand en kustlijn. Stil van binnen aanschouw ik de enorme contrasten.We huren via b&b een zeer luxe appartement in een beveiligd complex vlakbij zee. Met een patio, 2 slaap en badkamers, mega keukeneiland, super de luxe allemaal. Ik kan hier wel heel erg goed en snel wennen;) In het zwembad ben ik iedere ochtend en avond te vinden.
Roos werkt in de ochtend een paar uur waarin wij heerlijk relaxen in de loungebank met koffie ( waar ik nu zit te schrijven) om 's middags het dorpje of strand of een restaurant te bezoeken. Of we pakken de auto om de omgeving te verkennen en verderop neer te strijken op een ander paradijselijk plekje aan het strand. We zien hoe een local kokosnoten uit een palmboom schudt, hoe een paard met ruiter op hol slaat langs de kust als hij achterna wordt gezeten door een zwerfhond, hoe een vader, moeder met 3 kids inclusief baby op 1 scooter ons inhalen, en hoe meerdere stelletjes een gevoel bij ons opwekken van hm wat is dit? Een bloedmooi jong local meisje hand in hand met een veel ouder uitgezakte Amerikaan.
De locals en toeristen zijn hier in dit dorp (zonder resorts zoals in andere dorpen) met elkaar verweven wat een prachtige mix geeft. De locals zijn super aardig en er is maar een enkele bedelaar die ons lastigvalt. Roos wordt van top tot teen door de locale mannen bewonderd en naar mij word in het Spaans geroepen; Ik hou van je dochter! Roos heeft net 2 maanden iedere ochtend Spaanse school achter de rug dus verstaat en spreekt de taal al heel erg goed.
De palm stranden zijn hier een fantastische beleving. We liggen op bedjes in de schaduw v.d. palmbomen en de zee is zo blauw en warm dat het een feest is regelmatig een duik in de golven te nemen.
We voeren waardevolle gesprekken met onze dochter waarin we weer dicht bij elkaar komen zoals nou eenmaal gebeurt als je langere tijd bij elkaar vertoeft. En we overladen elkaar natuurlijk met heel veel knuffels. Om als we straks weer naar huis gaan we heel veel hebben opgestapeld om er voorlopig op te kunnen teren.
Een zonnige vakantie groet uit Las Terrenas!
13 nov 2022
De laatste nachtjes
Ik zit op de bank met de skyline van Santa Domingo voor me. In het appartement wat de laatste 2 nachten de onze was. Vlak bij Rosalie, we zijn bijna buren. Zojuist een ontbijtje gedaan een straat verderop in een koffietentje. Onze koffers staan ingepakt, zo meteen uit checken en naar Roos en Ben, waar we de laatste dag mee doorbrengen. Vanavond 23 uur vliegen we weer uren over de Caribische zee richting Madrid. Raar idee hoor om zolang over water te vliegen. Op de beeldjes in het vliegtuig realiseerde ik me weer eens uit hoeveel plassen water de wereld bestaat.Het contrast met de palm stranden kan haast niet groter terwijl ik naar buiten kijk. Maar ook dit heeft iets magisch. Zo hoog over alles bovenuit torende. Gisteravond zagen we tijdens de schemering hoe lichtje na lichtje aanfloepte in de flat gebouwen. We kunnen er uren naar kijken tijdens het gewoon lekker niks doen.
Na ons bezoek aan de botanische tuin gisteren deden we het winkelcentrum aan voor een late lunch. Wat volop in de kerstsfeer is. Feliz Navidad schalt uit de boxen, kindjes ademloos opkijkend naar de pakjes die aan draden op en neer worden bewogen. Het blijft bijzonder in deze warmte.
Wat zullen we weer moeten wennen aan de temperatuur in Nederland. Waar we ons de eerste dagen opgezet voelden van de warmte zijn er er helemaal aan gewend nu. Zo rond de 28 graden blijft het hier vrij constant. De ene dag voel je meer vochtige warmte dan de andere en er is genoeg schaduw te vinden om het als aangenaam te ervaren. En met de airco binnenshuis is het natuurlijk zeer aangenaam.
We sluiten onze vakantie met een beetje weemoed af. Roos laten we weer achter in goede handen bij haar vriend, met het vooruitzicht haar met kerstmis alweer in de armen te kunnen sluiten.
Wat hebben we weer mooie nieuwe herinneringen gemaakt om voor altijd op te slaan.
14 nov 2022
De tirannie en de terugreis
Ik kan er gewoon niet over uit. Over een aantal items die me opvallen en me een grimmig gevoel bezorgen. De controles uitgevoerd door de ‘commando’s’ op het vliegveld van Santa Domingo.Driedubbele checks met een arrogantie waar je U tegen zegt, om als we de slurf instappen worden belaagd door een heerschap in uniform met hond. Willekeurig wijst de man op passagiers met rugtassen en koffers die klaarblijkelijk neergezet moeten worden om besnuffeld te worden door de woest uitziende herdershond. Ik snap totaal niet wat hij bedoelt als hij iets tegen me schreeuwt. Waarop hij mijn koffer uit mijn handen rukt, hem openritst en met zijn handen de inhoud bevoelt. De hond heeft totaal geen interesse in mijn spullen en loopt snuffelend verder, de man achter zich aantrekkend. Ontdaan rits ik mijn hand- koffer weer dicht en sluit weer aan in de rij.
We vliegen met een Spaanse maatschappij, die als enige nog steeds de mk hanteert. En waar in het land en AirPort en rijen dik opgepakt bij de controles niemand er meer eentje draagt, het is afgeschaft, pakt iedereen er braaf een uit zijn zak en bedekt zich slaafs bij het commando het op te zetten. Wij niet natuurlijk maar na een waarschuwing dat we dan niet mee mogen dragen we hem onder de kin wat wordt getolereerd. 9 uur lang houdt 97% van de passagiers het vodje op en ademt 9 uur lang zijn eigen gifstoffen weer in. En wordt ons met regelmaat door de stewardessen met handgebaar gewezen de kap omhoog te doen. We schuiven hem over de mond en weer terug. En vermijden oogcontact. Tsja… zover kan men gaan ja.
Op Madrid dezelfde manier van in het Spaans bevel gevende agenten met strakke gezichten. 3x paspoort controle en ik nog eentje extra omdat het scan apparaat het poortje gesloten houdt. Terwijl Ruud door kan lopen kan ik in een andere lange rij weer aansluiten. Uiteindelijk ben ik er door om wederom onze handbagage te laten scannen voor de volgende vlucht naar Amsterdam.
Ik heb er echt even moeite mee dit keer mijn verstand op nul te zetten. Het is teveel onvriendelijkheid, teveel het gevoel minder dan niets te zijn in de massa, teveel bevelen te krijgen, me intens bewust van de controle structuur. Het controle systeem wat volop wordt uitgevoerd. Het is omdat onze kinderen in het buitenland wonen dat we vliegen maar anders…nee dankjewel.
Maar goed, ik heb de frustratie even lekker van me af kunnen schrijven tijdens een kop koffie in Madrid. Waardoor het weer naar de achtergrond mag verdwijnen om terug te kijken op een fantastische tijd met onze dochter wat we voor geen goud hadden willen missen.
Heb een mooie dag vandaag!
Liefs van Manon.