Vreemde kostgangers en massage
Onze Lieve Heer heeft vreemde kostgangers. Mijn moeder zei dit in mijn jeugd regelmatig en vaak moet ik denken aan deze 'tegeltjes wijsheid'.
Op mijn werkterrein als masseuse ervaar ik dit regelmatig. Daar ik mijn praktijk aan huis heb en altijd alleen werk ben ik steevast op mijn hoede met nieuwe cliënten. Afspraken kunnen alleen telefonisch worden gemaakt en aan een stem ‘hoor’ ik als het ware al wat voor vlees ik in de kuip heb. Wanneer slechts aarzelend een voornaam gestameld wordt volgt er soms een vraag als:
“Masseert u álle spieren…?” of:
“Ik wil graag een voetreflex massage maar wordt bij het aanraken van mijn linkervoet erg opgewonden. Doet u daar iets aan?”
Begrijp me goed; Ik keur niet snel iemands levensstijl af. Ieder moet dat doen waar hij of zij zich goed bij voelt en bij de een of de ander liggen die grenzen behoorlijk uit elkaar. Als ze er verder niemand kwaad mee doen en mij met rust laten vind ik het allemaal prima.
Met al dat respect ben ik volgens mijn liefste soms te naïef en te beleefd. Laat ik de mensen soms te lang hun verhaal doen voor ik ze netjes en beleefd afpoeier. En daar heeft hij honderd procent gelijk in. Ik weet gewoon niet hoe dat komt maar ik 'bevries' dan als het ware terwijl in mijn hoofd een stem roep; STOP!
Laatst gebeurde me dat ook weer. Een heer belde mij voor informatie over de massage workshop die ik verzorg. In vier dagdelen leren vier personen verantwoord een partner of huisgenoot masseren om verlichting te verkrijgen bij te herleiden hoofd, schouder of rugklachten. Tot nu toe heb ik alleen nog maar vrouwelijke cursisten gehad en eerlijk gezegd vind ik dat maar wat leuk en gezellig.
Maar deze beller was dus een man. Met zwoele en zware stem vroeg hij of de workshop ook geschikt was voor hem, zijn vrouw en een bevriend echtpaar. Hij sprak zijn woorden uiterst traag uit, resulterend in een soort van hypnotiserend effect, en mijn inwendige stem negerend om direct op te hangen bleef ik luisteren. De man draaide zeker tien minuten om de brij heen tot hij uiteindelijk vroeg:
“Mijn vrouw is dol op grote piemels en die hebben we alle drie. Misschien kunt u ons, en wij u iets nieuws leren?”
Met rode konen vertel ik naderhand dit voorval aan mijn liefste. En hoe ik na die laatste woorden en iets met dieren abrupt een einde heb gemaakt aan het gesprek met de engerd.
En nee, ik geloof niet dat ik Ruud eerder ooit zo hard heb horen lachen.
Lieve groet van Manon
Link naar mijn site
“Masseert u álle spieren…?” of:
“Ik wil graag een voetreflex massage maar wordt bij het aanraken van mijn linkervoet erg opgewonden. Doet u daar iets aan?”
Begrijp me goed; Ik keur niet snel iemands levensstijl af. Ieder moet dat doen waar hij of zij zich goed bij voelt en bij de een of de ander liggen die grenzen behoorlijk uit elkaar. Als ze er verder niemand kwaad mee doen en mij met rust laten vind ik het allemaal prima.
Met al dat respect ben ik volgens mijn liefste soms te naïef en te beleefd. Laat ik de mensen soms te lang hun verhaal doen voor ik ze netjes en beleefd afpoeier. En daar heeft hij honderd procent gelijk in. Ik weet gewoon niet hoe dat komt maar ik 'bevries' dan als het ware terwijl in mijn hoofd een stem roep; STOP!
Laatst gebeurde me dat ook weer. Een heer belde mij voor informatie over de massage workshop die ik verzorg. In vier dagdelen leren vier personen verantwoord een partner of huisgenoot masseren om verlichting te verkrijgen bij te herleiden hoofd, schouder of rugklachten. Tot nu toe heb ik alleen nog maar vrouwelijke cursisten gehad en eerlijk gezegd vind ik dat maar wat leuk en gezellig.
Maar deze beller was dus een man. Met zwoele en zware stem vroeg hij of de workshop ook geschikt was voor hem, zijn vrouw en een bevriend echtpaar. Hij sprak zijn woorden uiterst traag uit, resulterend in een soort van hypnotiserend effect, en mijn inwendige stem negerend om direct op te hangen bleef ik luisteren. De man draaide zeker tien minuten om de brij heen tot hij uiteindelijk vroeg:
“Mijn vrouw is dol op grote piemels en die hebben we alle drie. Misschien kunt u ons, en wij u iets nieuws leren?”
Met rode konen vertel ik naderhand dit voorval aan mijn liefste. En hoe ik na die laatste woorden en iets met dieren abrupt een einde heb gemaakt aan het gesprek met de engerd.
En nee, ik geloof niet dat ik Ruud eerder ooit zo hard heb horen lachen.
Lieve groet van Manon
Link naar mijn site