Zullen we weer normaal gaan doen
16 augustus 2022
Ik sta in de zinderende hitte. Met een heleboel anderen.
Transpirerende door warmte bevangen lijven met op het gezicht een ernstige blik. Ieder draagt een bloem in zijn hand welke tezamen een bont boeket aan kleur vormt.
We wachten op een seintje van een medewerker van het crematorium om ons in beweging te zetten.
Een jongen van half twintig staat verloren en alleen met zijn rug tegen een muur in de schaduw van een heg. Het blijkt de zoon van de man te zijn die naast me staat en een neefje van de overledene. Waar hij mee is opgegroeid en een leeftijdgenoot.
‘Hij heeft k.o.r.o.n.a. , dus hij houdt zich afzijdig,’ vertelt zijn vader.
Ik kijk naar de jongen zijn trieste gezicht terwijl hij daar zo eenzaam staat. Ik heb hem al jaren niet gezien en jeetje wat een mooie jongen is het geworden. ‘Heeft hij klachten dan,’ vraag ik? ‘Nee hoor, maar hij is vanmorgen Pos getest.’
Ik maak me los uit de menigte, loop op de jongen af en condoleer hem met zijn neef. Direct erbij vertellend dat ik niks heb met de naam van de griep en ik hem graag een knuffel geef. Ik sla spontaan mijn armen om heen en hij beantwoord stevig mijn knuffel.
Alsjeblieft lieve mensen. #zullenweweernormaalgaandoen en #kappenmet dat domme ge-tes-t en de -c- weer de g.r.i.e.p. gaan noemen?
Het leven is echt veel te waardevol om ons bezig te houden met deze grootste misdaad ooit die zoveel jonge (en oude) mensenlevens zo intens heeft ontwricht. Ik word er in- en in- verdrietig van…
Heb een mooie dag,
Manon
Ik sta in de zinderende hitte. Met een heleboel anderen.
Transpirerende door warmte bevangen lijven met op het gezicht een ernstige blik. Ieder draagt een bloem in zijn hand welke tezamen een bont boeket aan kleur vormt.
We wachten op een seintje van een medewerker van het crematorium om ons in beweging te zetten.
Een jongen van half twintig staat verloren en alleen met zijn rug tegen een muur in de schaduw van een heg. Het blijkt de zoon van de man te zijn die naast me staat en een neefje van de overledene. Waar hij mee is opgegroeid en een leeftijdgenoot.
‘Hij heeft k.o.r.o.n.a. , dus hij houdt zich afzijdig,’ vertelt zijn vader.
Ik kijk naar de jongen zijn trieste gezicht terwijl hij daar zo eenzaam staat. Ik heb hem al jaren niet gezien en jeetje wat een mooie jongen is het geworden. ‘Heeft hij klachten dan,’ vraag ik? ‘Nee hoor, maar hij is vanmorgen Pos getest.’
Ik maak me los uit de menigte, loop op de jongen af en condoleer hem met zijn neef. Direct erbij vertellend dat ik niks heb met de naam van de griep en ik hem graag een knuffel geef. Ik sla spontaan mijn armen om heen en hij beantwoord stevig mijn knuffel.
Alsjeblieft lieve mensen. #zullenweweernormaalgaandoen en #kappenmet dat domme ge-tes-t en de -c- weer de g.r.i.e.p. gaan noemen?
Het leven is echt veel te waardevol om ons bezig te houden met deze grootste misdaad ooit die zoveel jonge (en oude) mensenlevens zo intens heeft ontwricht. Ik word er in- en in- verdrietig van…
Heb een mooie dag,
Manon