De kapel in almdorf Konigsleiten

Getrouwd-manon-schrijft KleinJPG

17 december 2004

Kerkklokken luiden. Hand in hand lopen we samen door het middenpad van de kleine kapel met onze vijf kinderen achter ons aan. Vanuit de muziekboxen klinken de warme bassen van een Gregoriaans mannenkoor, begeleid door de klanken van een kerkorgel.

De spanning valt in een keer van me af nu ik met Ruud en de kinderen tussen onze dierbare familie en vrienden naar het altaar loop. Links en rechts lees ik blijdschap en emotie op de gezichten. Ik zie mama en mijn zus en zwagers. Mijn broers en schoonzussen. Onze lieve vrienden. Iedereen is gaan staan en ik raak ontroert van de liefde op hun gezicht.

Ik slik een aantal keer en kijk naar Ruud met zijn kortgeknipte haar. Zijn vroeger altijd zo donkere haar is grijs en maakt zijn vaak strenge gezichtsuitdrukking zacht. Zijn witte overhemd steekt scherp af tegen het donkerblauw met vage krijtstreep van zijn driedelig kostuum. De uitbundige kleuren oranje en roze in zijn stropdas vloeien wazig ineen bij het zien van de tederheid in zijn blik. We nemen plaats op met velours omklede vierkante krukjes voor het kleine altaar. Ik draai me om en kijk onze kinderen aan. Ze nemen met zijn vijven plaats op de voorste bank. Een bank vol liefde... 

Vandaag 16 jaar later

We lopen door het bos naar het kerkje en de sneeuw kraakt bij iedere voetstap. ‘Weet je nog, ‘ vraag ik Ruud. ‘Hoe hier zestien jaar geleden lampionnen in het bos hingen om het looppad bij te lichtten toen we hier met de kinderen liepen op onze trouwdag?’

Ruud knijpt in mijn hand. Het zijn overbodige vragen maar ze blijven heerlijk om samen de herinnering levend te houden.

Zoals ieder jaar zijn we om deze tijd in Konigsleiten en lopen we op 17 december even het kerkje in. De sneeuw schittert, de lucht is blauw. Het kerkje vangt de laatste zonnestralen van de dag en we klauteren door de sneeuw omhoog. De kerkdeur is los en we lopen hand in hand naar het altaar. We bewonderen de kerststal en halen blij en vrolijk herinneringen op. Nog altijd en steeds even dankbaar als verliefd.

Met liefs van Manon



manon-schrijft KleinPNG