Koester momenten

16 maart 2022

Ik parkeer de auto op het terreintje naast de basisschool. Niet de hoofdingang moet ik hebben maar links ervan is een bijgebouw en daar schijnt de kinderopvang te zijn. Ik kijk zoekend rond en loop op een deur af die op slot zit. Een paadje langs de zijkant geeft toegang tot een andere deur en jawel die is los.

In de gang is het een drukte van kindjes die net naar buiten gaan. En daar zie ik mijn kleinzoon.  tweeëneenhalf jaar. Onze ogen vinden elkaar op hetzelfde moment. Een grote lach breekt zijn gezicht en hij rent op me af. Met een zwaai til ik hem op en voel twee armpjes stevig om me heen. Blijdschap en dankbaarheid vervult me.

Juf pakt zijn jas en helpt hem met aantrekken terwijl ik bij de andere kindjes neerhurk en vraag hoe ze heten.

David, een blond mannetje met felblauwe ogen, vraagt me; ‘Ben jij de oma van Siep?’ Ik knik terwijl ik bevestigend ja zeg. Het jochie kijkt me aan met een blik om op te vreten. Zijn volgende zin laat mijn hart smelten.

‘Dan hou ik heel erg veel van jou want oma’s zijn de allerliefste mensen op de hele wereld!”