Moederliefde....

2012

Wat doe je als moeder als je kind je om kwart over zeven in tranen wakker belt met de vraag of ze als-je-blieft een dagje bij je mag komen? 

Je schrikt je het apenzuur, je roept luidkeels natúúrlijk, je legt de telefoon neer, je schiet in je badjas, je snelt naar beneden, je steekt een aantal kaarsen aan, je zet een pot thee, en je wacht rusteloos tot je het hoopje mens in je armen kan sluiten.

Ze huilt tranen met tuiten en tussen diepe uithalen door roept ze dat het allemaal wel meevalt, dat het niet zo erg is als het lijkt, dat ze bijna niet geslapen heeft door destructieve gedachten waarvan ze nu denkt hoe kan ik me daar nou druk om maken, en bij de volgende uithaal roept ze dat ze ook nog net ongesteld is geworden.

Deze moeder glimlacht in herkenning en weet zich daardoor tot op zeker hoogte gerustgesteld. Tot op zekere hoogte want Zoey is ter plekke verandert in het kleine meisje van vroeger dat heel veel behoefte heeft aan een onuitputtelijke dosis Moederliefde.

Dus doet ik niets van wat ik van plan was te doen die dag. De computer blijft uit, er wordt geen column geschreven en afspraken worden afgezegd.

Als ik onder de douche ga neemt Zoey een zonnebad en een waterbad, en daarna drinken we opnieuw een verse pot thee. We draaien de Tai Chi CD tot de rust Zoey`s innerlijk bereikt en ik bijna in slaap val van het eentonige getingel. We maken stevig gearmd een anderhalf uur durende wandeling in het duingebied, en `s middags liggen we languit voor de haard en kijken naar een zelfgemaakte homevideo van lang geleden.

We zien mijn persoontje 21 jaar jonger dan nu in bed, ongegeneerd met aan iedere kant een bruin bloot been met enkelsokje terwijl een laken mijn intieme delen bedekt. Lynn ligt als pasgeboren baby met haar ruggetje nog in het huidsmeer tussen mijn onderbenen in, terwijl de verloskundige alle testen met haar uitvoert. De vijfjarige Zoey en driejarige Sem worden gewekt en drentelen de slaapkamer in. Beiden wrijven ze de slaap uit hun ogen en kijken verrukt en bedeesd naar het kleine zusje. 
Vertedert laten Zoey en ik de oude beelden binnen stromen. Zoey en ik gieren het uit om de haardracht van 21 jaar geleden als op de film een dag later de kraamvisite binnendruppelt. Mijn haar is al net als dat van schoonzus en zus en vriendin en alle vrouwen, halflang en krullend slordig omhooggestoken en zelfs mijn broers hebben krullen die beslist niet van henzelf zijn. Brede schoudervullingen in de kleding die recht en vormeloos om ons lichaam hangt vormde toen de mode. Zoey giert het uit bij die ‘vreselijke' kleding van destijds.

Aan het eind van de middag komt Zoey`s vriend haar halen. Hij is lief en begripvol en ze zijn blij elkaar te zien. Zoey slaat bij het weggaan haar armen om me heen.
"Het gaat echt een stuk beter lieve mama en al die dingen waar we over gepraat hebben vandaag lucht me enorm op. Dit had ik gewoon even heel erg nodig.."

Kritisch bekijk ik mijn dochter. Een beetje magertjes en de glans die normaal haar ogen bereikt ontbreekt. Een weeïg gevoel van bezorgdheid zoekt via mijn onderbuik een weg omhoog tot ik het resoluut een halt toeroep. Zoey is volwassen en ik heb alle vertrouwen in haar dat ze datgene doet wat nodig is om zich weer goed te voelen.

Ik zwaai haar uit als ze wegrijden.
Ik draai me om en loop naar de warme kamer waar Rob op me wacht.

Manon